همانطورکه میدانید وضعیت در ایران متحول است. در هفته های اخیر تظاهرات بسیار بزرگی در ایران روی داده که با رادیکالیزاسیون بیچون و چرای جنبش همراه بوده است.
در مبارزة طولانی اپوزیسیون ایران که دهها سال ادامه داشته، بدیهی است که شورای ملی مقاومت ایران نقش بسیار مهمی داشته است.
همچنین، قرارگاه اشرف در عراق نقشی بسیار مهم و به مفهومی سمبولیک ایفا کرده که نهایتاً و بیش از هر چیز، نقش نمادین آن بهمثابه پرچم این مقاومت دموکراتیک علیه رژیم ملایان، اهمیت دارد.
میدانید که مدتهای طولانی است که این کمپ به طور جدی در معرض تهدید قرار دارد. افرادی کشته شدهاند و حملات مکرری توسط مأموران رژیم ایران با کمک نیروهای مسلح عراقی علیه این کمپ انجام شده و وضعیت نگرانکننده است.
نه تنها همه گونه مانع برای ورود به کمپ ایجاد کرده اند، بلکه از خدمات حداقل غذایی و درمانی نیز ممانعت میشود.
ممنوعیت کاملی برای ورود وکلا و حتی پزشکان به کمپ وجود دارد. اما به رغم این وضعیت دشوار و ساکنان کمپ، با وقار و متانت و عزمی خارق العاده در اشرف مقاومت میکنند.
یک عامل نگران کننده این است که کمپ اکنون به وسیله دهها و دهها بلندگو به محاصره درآمده که در تمام مدت شبانه روز به طور مستمر با سروصدای کرکننده، به انواع توهین و فحاشی علیه ساکنان اشرف میپردازند. این یک شکنجه واقعی و فراتر از شکنجه روانی است که این چنین بر ساکنان کمپ اعمال میشود.
باید این واقعیت را هم عنوان کنیم که سرکوب در ایران به درجه وحشتآوری رسیده است. احکام اعدام و اجرای اعدامها به صورت پی درپی و به طور گسترده در سراسر کشور، به ویژه علیه اعضای خانواده های ساکنان اشرف، ادامه دارد.
به عبارت دیگر، نفس عضویت در یک خانواده یا هواداری حتی غیرمستقیم از کمپ اشرف، ازنظر رژیم ملایان، جنایتی بزرگ محسوب میشود که مستحق مجازات اعدام است.
برچنین بستری است که جامعه بین المللی باید طبعاً نقش حفاظتی را که برای مقاومت در ایران صرف نظرناکردنی است، ایفا کند.
من اکنون ادامه سخن را به خانم پرگو واگذار میکنم که میزبان این پنل سخنرانان است. خانم پرگو از این بابت بسیار واجد صلاحیت است، به خصوص که ایشان ریاست مشترک مجلس مؤسسان جمهوری ژنو را برعهده دارد. درنتیجه ایشان مطمئناً کار خود را با حداکثر کارایی و مهارت انجام خواهد داد.
