یکی از کارگران معترض گفت: هفت ماه است که خواهان پرداخت حقوق عقب افتاده خود هستیم. به جای حل مشکلاتمان امروز و فردا می کنند و ما را سرمی دوانند. دوسال است که من نتوانسته ام برای بچه ام کفشی بخرم و عید را در مقابل خانواده ام باید با شرمندگی سر کنم. وقتی من نمی توانم پاسخی به انتظارات آنها بدهم، زنده ماندنم چه فایده ای دارد؟!