یک هزار و پانصد تن دیگر نیز از دو ساختمان نزدیک محل، پمپاز می‌شود.
در همین حال تلویزیون «ان اچ کی» ژاپن گزارش داد که مقدار ید اندازه گیری شده در آب دریا در مجاورت رآکتور شماره دو فوکوشیما در روز شنبه ۷ میلیون برابر حد مجاز بوده است. یک اندازه گیری دیگر در بامداد دوشنبه مقدار ید را ۵ میلیون برابر مقدار قانونی، گزارش داده است. هر دو اندازه گیری پیش از آغاز پمپاژ عمدی کنونی، انجام شده‌اند.
یوکیو ادانو، دبیر هیأت دولت ژاپن، روز دوشنبه در یک مصاحبه مطبوعاتی گفت تخلیه آب به اقیانوس غیرقابل اجتناب است زیرا آبی که به اقیانوس ریخته می‌شود از آبی که از رآکتور ۲ در مخازن جایگزین خواهد شد، آلودگی کمتری خواهد داشت. یوکیو ادانو گفت: «اگر شرایط فعلی برای مدت طولانی ادامه یابد، آلودگی آبها به مواد رادیواکتیو افزایش خواهد یافت. اگر مواد رادیواکتیو در دریا پراکنده شود، آنوقت مشکل بزرگتری ایجاد خواهد شد و ما باید از گسترش میزان رادیواکتیو در دریا هرچه زودتر جلوگیری کنیم».
تلاشهای بی‌وقفه مسؤلین برای توقف نشت مواد آلوده از روز شنبه ناموفق بوده است. روز دوشنبه مسؤلین به امید پیدا کردن مسیر نشت رادیو اکتیو به دریا، یک ماده رنگی به داخل آب تخلیه کردند. مسؤلین نیروگاه می‌گویند در صورتی که مسیر نشت با استفاده از این ماده رنگی ردیابی شود، می‌توانند جریان آن را متوقف کنند. جفری ایملت، مدیرکل اجرایی شرکت آمریکایی جنرال الکتریک، شرکتی که در ساخت نیروگاه فوکوشیما کمک کرده است، با مسؤلین شرکت برق تپکو، در توکیو، ملاقات کرد. آقای ایملت گفت: «ما و شریکمان -- شرکت هیتاچی -- بیش از یک هزار مهندس داریم که از آغاز این واقعه شبانه روز در حال کار بوده‌اند و ما برای حل مشکلاتی که از زمان زلزله و سونامی‌دهشتناک آغاز شده است با شرکت تپکو در کوتاه مدت، میان مدت و درازمدت همکاری خواهیم داشت».
بحران هسته‌ای ژاپن، توجه جهانی را از کار عظیمی که امدادگران برای کمک به قربانیان زلزله و سونامی یازدهم مارس انجام می‌دهند، منحرف کرده است. شمار کشته شدگان تا‌کنون بیش از ۱۲ هزار نفر اعلام شده است و از سرنوشت بیش از ۱۵ هزار نفر هنوز خبری در دست نیست. هنوز حدود یک صد و شصت هزار نفر در پناه گاههای موقت زندگی می‌کنند.
حدود یک ماه پیش در پی وقوع زلزله شدید ۹ ریشتری ژاپن، به‌رغم اقدامات اضطراری، دما در مرکز رآکتور به‌شدت بالا رفت و پس از آن، بدترین حادثه اتفاق افتاد. در سه ساختمان حاوی راکتورها انفجارهائی صورت گرفت. به‌دلیل نشت اشعه رادیو اکتیو، مقامهای ژاپن تقریباً نیم میلیون نفر را در منطقه‌ای به شعاع بیست کیلومتر در اطراف نیروگاه فوکوشیما، تخلیه کردند.
مقامهایی که فاجعه نیروگاه فوکوشیما را بررسی می‌کنند، بنائی از سیمان و فولاد موسوم به «کانتینر» را که رآکتور در آن جای داده شده است و از نشت اشعه رادیو اکتیو به بیرون جلوگیری می‌کند، به‌دقت زیر نظر دارند.
فیلیپ یامه، مدیر ایمنی در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در وین، بر تأکید بر اهمیت سازه «کانتینر» می‌گوید: «کانتینر یکی از موانع است. در صورت بروز حادثه، باید مردم و محیط زیست را در برابر رادیو اکتیو محافظت کنیم». این نگرانی وجود دارد که حداقل یکی از راکتورهای نیروگاه فوکوشیما ترک برداشته است.
۲۵ سال پیش، در ۱۶ آوریل ۱۹۸۶، وخیم‌ترین فاجعه اتمی غیرنظامی در نیروگاه اتمی چرنوبیل در اوکراین، اتفاق افتاد. در اولین ساعتهای آن روز رآکتور واحد شماره ۴ نیروگاه چرنوبیل در جمهوری اوکراین در اتحاد شوروی بیش از حد داغ شد و منفجر گشت. نیروگاه چرنوبیل فاقد «کانتینر» پوشش دهنده رآکتور بود. سوخت هسته‌ای و گرافیت دور تا دور آن، آتش گرفت، و روزها می‌سوخت.
باد، مواد رادیو آکتیو را از ناحیه آتش گرفته، به منطقه وسیعی، شامل اوکراین، روسیه سفید، روسیه؛ و سپس به اروپای شمالی، بریتانیا و سایر نقاط دنیا، منتقل کرد. هزاران نفر به چرنوبیل فرستاده شدند، تا خرابیهای ناشی از انفجار رآکتور را ترمیم کنند. بعلاوه، سازه‌ای به‌نام «سارکوفاگوس» که رآکتور و سوخت آن را در خود جا می‌داد، بنا شد. کارگران با اشعه رادیو آکتیو، مسموم و بسیاری، بیمار شدند. مقامهای شوروی وادار شدند به‌دلیل اشعه مخرب رادیو آکتیو، منطقه‌ای به شعاع ۳۰ کیلومتر گرداگرد رآکتور چرنوبیل را به‌عنوان ناحیه خالی از سکنه تعیین کنند و شهر پریپیات نیز تخلیه شد.
پریپیات در حال حاضر شهری مرده است. خانه‌ها، کلاسهای درس، زمینهای بازی و سایر نقاط شهر خالی از سکنه هستند و طبیعت وحشی در آن روئیده است. زمانی در پریپیات ۵۰ هزار نفر سکونت داشتند اما امروز همه آنها شاید برای همیشه شهر را ترک کرده‌اند. سازمان بهداشت جهانی می‌گوید، حادثه چرنوبیل می‌تواند به کشته شدن ۴ هزار نفر بر اثر سرطان و سایر امراض ناشی از اشعه رادیو اکتیو، منجر شود.
۷ سال قبل از چرنوبیل، در ۲۸ مارس ۱۹۷۹، حادثه‌ای در نیروگاه «تری مایل آیلند» در ایالت پنسیلوانیا در شرق آمریکا نیاز مبرم به «کانتینر» را نشان داد. اختلال در سیستم خنک کننده رآکتور بر اثر نقص فنی در یکی از شیرهای آن، به همراه خطای انسانی، باعث شد تا بخشی از سوخت اتمی رآکتور شماره ۲ ذوب شود. اما «کانتینر» راکتور، دست نخورده باقی ماند و محیط زیست را از خطر، حفظ کرد.
حادثه در رآکتور «تری مایل آیلند» دست‌اندرکاران صنعت نیروگاه اتمی در آمریکا را وادار کرد تا استانداردهای اجرایی و مقررات ایمنی خود را سخت‌تر کنند. هم اکنون، آنهایی که در نیروگاههای اتمی در سراسر جهان کار می‌کنند، ایمنی را در اولویت قرار داده‌اند، کاری که مداوماً از طریق آموزش و تحت نظر داشتن نیروگاه تقویت می‌شود.
رادیو آمریکا 16 فروردین
