نویسنده: کیت آلن، رئیس بخش بریتانیای عفو بین الملل
برگردان از گاردین، 14 آوریل

واکنش عراق به کشتار ایرنیان تبعیدی در کمپ اشرف دریچه پیشرفت حقوق بشر در این کشور است.
این داستانی است که کمتر کسی خارج از محافل کارشناس از آن اطلاع دارد ولی سرنوشت عجیب یک گروه از ایرانیان تبعیدی در عراق به یک سنجش (ارزیابی) مهم از آمادگی عراق برای تبعیت از استانداردهای حقوق بشر بین المللی تبدیل شده است.

از اواسط دهه 1980، یک گروه از ایرانیان مخالف دولت ایران مهمان عراق بوده اند. آنها مجاهدین خلق ایران (پی ام او آی)، هستند.

آنها از دهه 1970 و روزهای شاه یک مبارزه مسلحانه را علیه مقامات ایران (حاکمان ایران) شروع کردند، به همین دلیل دولت عراق تحت حکومت صدام حسین در 1986 به آنها پناه داد و آنها تا امروز در آنجا بوده اند.

از زمان سقوط صدام در 2003 اقامت موقتی آنها در عراق یک موضوع دردسر دهنده بوده است. نیروهای مهاجم آمریکا ابتدا پایگاههای آنها را بمباران کردند، آنها را یک تهدید نظامی دیدند. آنها پس از حمله آنها خلع سلاح شدند، از استاتوی ”افراد حفاظت شده“ تحت کنوانسیون چهارم برخوردار شدند و نیروهای آمریکایی حفاظت آنها را در کمپ، یک زمین بوته زار بزرگ در استان دیالی 40 مایلی شمال شرقی بغداد، را بعهده گرفتند که در حال حاضر حدود 3400 نفر در آنجا زندگی می کنند. 

از اواسط سال 2009 مسئولیت آنها به مقامات عراقی منتقل گردید و از آنزمان به اینسو سرنوشت و آینده آنها بنحو فزاینده ای نامعلوم و نامعین شده است. این هفته دولت عراق گفت که سازمان مجاهدین خلق ایران باید تا پایان سال جاری عراق را ترک کند. این اولتیماتوم رسمی شامل این بیان نیز می شود که آنها با “استفاده از تمامی شیوه ها” اخراج خواهند شد.

با توجه به وقایع اخیر این یک بیانیه تلخ و گزنده است. روز جمعه گذشته، نیروهای عراقی سوار بر نفربرهای زرهی داخل کمپ اشرف شده و بر اساس گزارشات بر روی ساکنین که تلاش کرده بودند علیه این تجاوز دست به مقاومت بزنند آتش گشودند. کلیپ های ویدئویی که توسط سازمان مجاهدین خلق ایران روی یوتیوب گذاشته شده است نشان می دهد که چطور سربازان عراقی بطور عامدانه و بی هدف به سوی جمعیت ساکنین آتش گشوده و با استفاده از خودروها تلاش می کردند که افراد را زیر بگیرند. این غیر ممکن است که بشود آمار دقیق را مورد تایید قرار داد ولی سازمان مجاهدین خلق ایران می گوید که 34 نفر از ساکنین کمپ اشرف کشته شده و 300 نفر مجروح گردیدند.

 نیروهای عراقی در نزدیکی بنگالهای سوخته در کمپ اشرف در عراق در هفته گذشته پست می دهند.

این اولین باری نیست که حملات مرگباری از این نوع (علیه اشرف –م) صورت گرفته است. در ژوئیه 2009 نیروهای امنیتی عراق راه خود را با بولدوزر به داخل کمپ باز کردند و بر اساس گزارشات از باتون، گاز اشک آور و ماشینهای فشار قوی آب پاش علیه ساکنین غیرمسلح استفاده کردند. زمانی که درگیریها پیش رفت نیروهای عراقی روی ساکنین آتش باز کردند و 9 نفر را به قتل رسانده و 400 نفر را مجروح کردند و علاوه بر آن 36 نفر را دستگیر کرده و به گروگان گرفتند و بیش از دو ماه آنها را در بازداشت نگه داشتند (این همه را علیه احکام دادگاهها مبنی بر ضرورت آزادی آنها انجام دادند) و آنها را بر اساس گزارشها قبل از اینکه آزاد شوند بدون هیچگونه اتهامی مورد شکنجه قرار دادند.

ساکنین کمپ اشرف کاملا از هر جهت حق دارند که احساس کنند در یک وضعیت محاصره دارند زندگی می کنند. یک حضور ثابت نظامی این موضوع را برای ساکنین بسیار مشکل می سازد که به درمان و رسیدگی های پزشکی در داخل و در بیرون کمپ دسترسی داشته باشند. یک کمیته امنیتی عراقی این مساله که چه نوع دارو و امکانات درمانی وارد کمپ بشود و علاوه بر این چه کسانی می توانند برای درمان مشخص به بیرون قرارگاه مسافرت کنند را کنترل می کند. گزارشات نگران کننده یی روز جمعه وجود داشت مبنی بر اینکه افراد مجروح بعلت اینکه داروی کافی و یا تجهیزات لازم (درمانی) وجود نداشت
نمی توانستند مورد رسیدگی و معالجه قرار بگیرند.

در ضمن، مقامات عراقی دارند خیلی به زور و با سختی از تعهدات خودشان برای بررسی و تحقیق درست این وقایع و حوادث بشدت ناراحت کننده صحبت می کنند. دولت نوری المالکی گفته است که خشونتهای هفته گذشته را مورد تحقیق قرار دهد اما این دولت همین را در سال 2009 نیز گفت. در کنار دهها مورد (قول) “تحقیقات” دیگر در عراق هیچ چیز دیگر راجع به این موضوع شنیده نشده است.

همچنین عراق زیر فشار زیادی از طرف جامعه بین المللی بر سر کمپ اشرف قرار نگرفته است. وزیر مشاور در امور خارجه الیستر برت اعلام کرد که وی بخاطر از دست رفتن جان انسانها “اندوهگین” شده است و از یک تیم مانیتورینگ سازمان ملل در اشرف حمایت کرد ولی بصورت عام بصورت نسبی واکنش خیلی ناچیز بوده است. یک نامه در گاردین راجع به “چادری از سکوت” در قبال (جنایت در اشرف) گلایه کرد.

کمپ اشرف را نمی شود در بحث “بهار اعراب” گنجاند و زیاد در کادر این موضوع قرار نمی گیرد (اگر چه در واقع امر تعداد زیادی از مردم عراق در اعتراضات این کشور که بنحو بیرحمانه ای سرکوب شده است شرکت کرده اند و تقریبا بطور کامل هیچگونه گزارشی در باره این اعتراضات منتشر نشده است) اما جهان بایستی شروع به پرداختن به این داستان فراموش شده بکند. اینکه (دولت) عراق چگونه با ساکنین کمپ اشرف برخورد می کند یک پنجره مهم و شاخص به این موضوع باز می کند که تا کجا عراق به احترام گذاشتن به حقوق بشر نزدیک شده است.

کیت الن رئیس بخش بریتانیای عفو بین الملل می باشد.

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/apr/14/camp-ashraf-iraq-human-rights