دوست داشتم بتوانم با شما به فارسی صحبت کنم و به دستاوردهای کشور شما برای جهان در زمینه های فرهنگ، خرد و زیبابی ادای احترام کنم ـ همان طورکه پیش از من هم گفته شد ـ و همچنین ادای احترام به شهامت شما چه در داخل کشورتان و چه در بیرون آن، در این نبرد به خاطر حکومت قانون و دموکراسی؛ ادای احترام به این 34 قربانی کشته شده در اشرف؛ زیرا به نظرم آنها آخرین کلماتشان را به زبان فارسی با یکدیگر رد و بدل کردند، از درد و رنجشان گفتند و با تمام کسانی که پیرامونشان بوده اند، وداع کردند.
امروز به یاد آنها هستم و به همین دلیل است که دوست داشتم به زبان فارسی بتوانم به آنها بگویم: ما با شما هستیم، اما شما مراقب ما باشید.
آیا می شود از این مصیبتی که شاهدش بودیم، فاجعه یی که به بهای جان این 34 انسان تمام شده، چیز خوب و مثبتی بیرون آید؟ خوب مرا درک کنید. منظورم این است که به نشستمان معنی و مفهومی بدهیم و به این فاجعه یی که شاهدش بودیم. یکی از سخنرانان لحظاتی پیش اشاره کرد که اگر در آمریکا یا جای دیگر فیلمی مثل این بر پرده تلویزیونها نشان داده شود، تمام افکارعمومی منقلب شده و به مسئولان آن حمله خواهند کرد.
«به مسئولانش، من که نبودم، چون من دراشرف نبودم!». آیا سکوت من مرا همدست و مباشر [جنایت] نمیکند؟ بگذارید از نویسنده فرانسوی، شارل پگی نقل قول کنم که : «همدست و مباشر بدتر از عامل جنایت است، چون بزدلی را هم بر جرم اضافه کرده است».
یکی از ما دقایقی پیش این پرسش را مطرح کرد که آیا بودن شما در لیست به نحوی در وقوع این رویداد مؤثر نبوده است؟ قطعاً و البته که بوده است!
اما واقعیت این ماجرا را به آن شکل که روی داده باید دانست، همان طورکه شما می خواهید بدانند و حق هم دارید بخواهید، که بدانند و حتماً که به این پرسش منجر میشود: آیا ما هم همدست نبوده ایم؟ باید مسئولان دولتی از هر رده که باشند بگویند همه با هم کاری کنیم که این لیست سرانجام ـ ببخشید این لفظ را می گویم ـ از شر حضور شما رها شود وحیثیت شما ـ نه اینکه آن را هیچ گاه از دست داده باشید ـ نمیگویم به شما بازگردانده شود، بلکه به رسمیت شناخته شود.
پس به نظر من باید آنچه را که در اشرف گذشته منعکس کرد و درس اولی که از این فاجعه باید گرفت این است که باید مبارزه را قویتر و شدیدتر پیش برد با هدف از بین بردن نامگذاری چه در لیست آمریکا و چه در ذهن و اراده دولت فرانسه. این نکته اول است.
نکته دوم، چون باید به اقدامات عملی هم پرداخت، برای اینکه نشستهایمان معنی و مفهوم داشته باشد، یعنی باید نهایتاً از اشرف یک محافظت مؤثر پیرامون کمپ به عمل آید: این را قول داده بودند! اعلام کرده بودند! با این شرط بود که آمریکاییها قبول کردند خارج شوند. اما چنین نشد.
حال برای اینکه خشنودی خود از فراخوان برخی نمایندگان فرانسوی به دولت فرانسه را ابراز دارم ـ یعنی بیانیه کمیته پارلمانی برای یک ایران لائیک و دموکراتیک ـ از روی آن میخوانم که تقبیح می کند «بی عملی فرانسه و جامعه بین الملل را درقبال خشونتهای مرگبار ارتش عراق، که غیرقابل تحمل است» و یادآورمی شود که «ساکنان اشرف از حق حفاظت پیش بینی شده درکنوانسیون ژنو برخوردارند و ایالات متحده درسال 2004 متعهد شده بود از آنان در ازای غیرنظامی شدن کمپ حفاظت کند».
حال آنچه امروز باید برآن تأکید و اصرار کنیم این است: باید ناظران سازمان ملل متحد به فوریت به کمپ بازگردند. درغیر این صورت به مثابه این خواهد بود که چیزی نگفته ایم و کاری نکرده ایم!
به این ترتیب، نیروهای بین المللی که ما کمی پیش در همین جا به درستی به آن اشاره کردیم، گاه به جا و به موقع عمل وارد عمل می شوند. آری نیروهای بین المللی تضمین امنیت ساکنان اشرف را برعهده خواهند گرفت.
وقتی امروز خواندم که سربازان و افسران عراقی، 16 اشرفی مجروح در جریان حمله مرگبار 8 آوریل را که در بیمارستان بعقوبه بستری بوده اند، از تختهایشان بیرون کشیده به بیمارستان عراق جدید در اشرف که مرکزی است برای شکنجه جسمی و روانی اشرفیهای مجروح، منتقل کرده اند، به خودم گفتم: «آیا درست می خوانم آنچه را که دارم می خوانم؟»
درحالی که در این مورد هم می توانم به شما بگویم ما اقدام کردیم و من شخصاً نزد وزارت خارجه و سفیر امور حقوق بشر در وزارت خارجه اقدام کردم تا دسترسی به بیمارستانهای آمریکایی نزدیک محل را تضمین کنند تا این زخمیها به سرنوشت آن 34 شهید دچار نشوند.
این آن چیزی است که باید خیلی دقیق و مشخص در قطعنامه هائی که از امروز به بعد صادر خواهد شد ذکر و ثبت گردد.
اما این مجروحان، استدعا می کنم توجه کنید، هر روز که می گذرد برای آنها یعنی رنج و درد بیشتر، مصیبت بیشتر و شاید چند جان ازدست رفته دیگر. این فهرست خیلی طولانی است. که جلوی من است مبادا آنها برای هیچ جان باخته باشند، باشد که جان باختنشان برای ما که امروز گرد آمده ایم، سمت و سویی واقعی به نشست هایمان ببخشد.
   حق باشما بود، آقا، که همین الان گفتید : «آری ما همه اشرفی هستیم!»