خبرنگار ما از بغداد گزارش می‌دهد.
خبرنگار : این تظاهراتها نباید در این کشور صورت می‌گرفتند اما صورت گرفته‌اند. همین پارسال بود که عراق دومین انتخابات آزادانه خود را برگزار کرد، اما این امر باعث نشده تا تظاهراتهای اعتراضی تقریباً در سراسر کشور صورت نگیرند.
این تظاهراتها در منطقه کردی بسیار قوی می‌باشند. در حالی که نزدیک به 20سال است که در این منطقه انتخابات آزادانه برگزار می‌شود، اما با این حال خشم رو به افزایشی علیه دو حزب عمده کردی که متهم به فساد و سرکوبگری می‌باشند وجود دارد.
تظاهراتها در بغداد که پایتخت می‌باشد هم وجود دارند. این تظاهراتها علیه کسانی می‌باشد که برخی‌ها به آنها می‌گوید ”گروه سیاسی فاسدی که روی کارآمده و نتوانسته است شغل و خدمات برای جوانانی که آمار آنها رو به افزایش می‌باشد، فراهم کند“. از اواخر ماه فوریه هر هفته صدها تن از مردم در میدان تحریر بغداد جمع می‌شوند تا مخالفتهای مختلف خود را بیان کنند. برخی از آنها خواهان اخراج نیروهای آمریکایی هستند، برخی دیگر در تلاش هستند تا عزیزان خود را که بدون هیچ ردی بازداشت شده‌اند پیدا کنند.
خشم بسیاری علیه نخست‌وزیر نوری المالکی که متهم به دیکتاتوری و سرکوبگر شدن می‌باشد، وجود دارد.
یانار محمد که یک سازمان دهنده آزادی زنان در عراق می‌باشد می‌گوید: ”آیا این دموکراسی است که ما در عراق شاهد آن هستیم، بازداشتهای بدون سند قانونی، شکنجه، کتک زدن و بیکاری، در حالی که آنها (افراد سیاسی در قدرت) دارند در دریایی از پول غرق می‌شوند. 40میلیارد دلار از بوجه ملی گم شده و هیچ‌کس نمی‌داند که در کجا می‌باشد، و این در حالی است که بیوه‌ها و کودگان بی‌سرپرست جنگ که در این میدان حاضر شده‌اند گرسنه می‌باشند“.
خبرنگار : علی رغم این‌که همین پارسال مردم عراق به صندقهای ری رفتند تا یک دولت و پارلمان جدید را انتخاب کنند مردم هنوز این احساس را دارند که به‌طور هفتگی در میدان تحریر حاضر شوند تا مخالفتهای خود را بیان کنند. علامتهای کمی هم وجود دارد که دولت به‌طور لفظی در حال رسیدگی به این خواسته‌ها است.
سیاستمداران به‌شدت خشمگین و مخالف یک دیگر این کشور، به‌طور مستمر در موضوعات کلیدی با هم درگیر هستند، اما در زیر فشارهای عمومی آنها توافق کرده‌اند تا حقوق مقامات را کم کنند. نخست‌وزیر مالکی هم اعلام کرده که برای دور سوم شرکت نخواهد کرد. سه سال تا انتخابات بعدی مانده است. آقای نخست‌وزیر هم‌چنین 100روز به وزارت‌خانه‌های دولت فرصت داده تا خود را جمع‌وجور کنند و به اهداف داده شده برسند. او می‌گوید که از تظاهراتها احساس ترس نمی‌کند.
مالکی: ”تظاهراتهای این کشور با کشورهای دیگر عربی فرق می‌کنند. تظاهراتها در این کشور به‌خاطر انتظارات و خدمات می‌باشد که ما به آنها احترام می‌گذاریم و اگر هم بتوانیم تلاش می‌کنیم تا آنها را برآورده کنیم. تظاهر کنندگان خواهان سرنگونی رژیم حاکم و یا روند سیاسی نیستند. ما از خواستهای و تظاهراتها نمی‌ترسیم در عوض ما آنها را تشویق می‌کنیم“.
خبرنگار: آلا نابیل که یک فعال حقوق مدنی می‌باشد، با این حرف آقای نخست‌وزیر موافق نیست او دو بار بعد از تظاهراتها توسط ماموران امنیتی بازداشت شده است و به‌خاطر انتقاد کردن به نخست‌وزیر چندین روز را تحت بازداشت بود و کتک خورده است. او می‌گوید که مدام تحت نظر می‌باشد.
او در این باره می‌گوید: ”ما شاهد ربودن افراد از خیابانها هستیم، ما را به زندانهای مخفی می‌برند و برخی از افراد همین طوری ناپدید می‌شوند و برای ماه‌ها و سالیان هیچ‌کس نمی‌داند که آنها در کجا هستند. ما شاهد چنین اقداماتی در دوران صدام بودیم و الآن در دولت نوری المالکی هم شاهد آن هستیم. درست مانند دوران صدام مردم از صحبت کردن می‌ترسند“.
خبرنگار : علی رغم چندین گزارش از سوی سازمانهای بین‌المللی حقوق‌بشری هزاران عراقی بدون اتهام در بازداشت مانده‌اند و در زندانهایی نگه‌داشته می‌شوند که شرایط آنها بسیار بد است، بدرفتاری با آنها رواج دارد و آنها هیچ دسترسی به اعضای خانواده خود یا وکیلی را ندارد.
یکی از دلایل ادامه این تظاهراتها همین است. مردم فهمیده‌اند که هر چهار سال رأی دادن کافی نیست.
دکتر علی الانبوری از کمیته دفاع از قانون اساسی می‌گوید : ”مردم فهمیده‌اند که بدون بیان مخالفتهای خود، بدون رفتن به تظاهرات و بدون هدف قرار دادن سیستم قانونی، افراد سیاسی حاکم تمایلی به فراهم کردن خدمات عمومی خوب و برآورده کردن خواستهای ملت را ندارد“.
خبرنگار : تا زمانی که تظاهراتها برای مجبور کردن دولت بر این‌که به قولهای خود وفا کند، و نه به‌خاطر سرنگونی آن، ادامه داشته باشند، پیامی که از عراق می‌توان دریافت کرد این است که حتی اگر کس دیگری وارد شود و دیکتاتور شما را سرنگون کند، دموکراسی واقعی به آسانی به‌دست نمی‌آید.