جواب او این بود: نمی‌تواند این‌طور باشد...
اوباما گفت: ”سیاست ایالات متحده ارتقاء رفرم در سراسر این منطقه و حمایت از انتقال به دمکراسی خواهد بود“...
اوباما طی سخنرانی در وزارت امور خارجه، به‌خاطر پیگیری جهت متوقف کردن تروریسم، عدم تکثیر اتمی و تلاش برای صلح اعراب-اسرائیل در این منطقه متحول طی سالیان، برای سلف خود اعتبار قائل شد.
اما بدون نام بردن، به نظر می‌رسد او به‌طور تاکتیکی پذیرفت که سیاستهای آنها مجبورشان کرد تا به دیکتاتورهای مانند حسنی مبارک مرد قدرتمند سابق مصر، علی عبدالله صالح در یمن و حافظ اسد مقید شوند...
هاوارد برمن، یک دموکرات ارشد در کمیته روابط خارجی کنگره گفت: ”سخنرانی پرزیدنت اوباما فصیح و در تأیید ارزش های آمریکا برای اعمال آن به جنبش هایی که دگرگونی خاورمیانه را به‌وجود می‌آورند، امید بخش بود“...
اما رئیس‌جمهور به خیلی از سؤالات و ناسازگاری ها نپرداخت.
به‌طور مثال در لیبی، آمریکا به یک حمله ناتو علیه نیروهای معمر قذافی پیوسته، اما در سوریه و ایران درحالی‌که سرکوب شدت دارد، اقداماتش محدود به بکارگیری تحریمها و لفاظی شدید می‌باشد ...
در حالیکه برمن گفت: ” او به اسد یک گزینه رک و صریحی را داده است، رفرم یا کنار رفتن. اکنون ما باید راه موثری را پیدا کنیم تا به اسد فشار بیاوریم این انتخاب را بکند“...
در یک سؤالی که بی‌جواب ماند، اوباما به عربستان سعودی که از نقش اوباما در ترغیب مبارک به خروج خشمگین است و در مقابل موج تغییر مقاومت می‌کند، اشاره نکرد.
تعدادی از تحلیلگران از این‌که رئیس‌جمهور بیش از این نرفت، ناامید شدند...
یک تحلیلگر دیگر به‌نام روبین رایت اظهارنظر کرد که جهان عرب از این سخنرانی مایوس شدند...
او گفت: ”رئیس‌جمهور هم‌چنین شکاف بین سیاست آمریکا در مورد تظاهراتها بر سر موضوعات مشابه در لیبی، سوریه و مشخصا بحرین، آن‌چه واشنگتن می‌گوید و آن‌چه عمل می‌کند، را نبست“.