چرا که فراخوان آنها به تغییر و آزادی است که فرقی بین سوریه ایها چه عرب باشند و چه کرد باقی نمی‌گذارد. روز جمعه مردم در دمشق، ریفیا، حمص، بنیات، حما، قامشلی، عموده و تلبیسا بیرون آمدند و خواهان تغییر شدند. تغییر نیز به‌معنی دمکراسی و آزادی است. همان چیزی که تظاهر کنندگان از روز 13مارس که تاریخ اولین تظاهرات در بازار حمیدیه در قلب دمشق است به آن فرا می‌خوانند...
.
تظاهرات وارد هفتادمین روز خود شده و مطالبات بیش از پیش بالا می‌گیرد. در قامشلی هیچ صدایی بالاتر از درخواست برای ”آزادی ”نیست. آنها علامتهای زیادی را بیرون آورده‌اند. آنها به‌رغم این‌که رئیس‌جمهور ملیت سوری را به 2000تن از اکراد اعطاء کرده به استمرار تظاهرات اصرار دارند. یعنی نمی‌توانددرخواستهای تظاهر‌کنندگان در یک جا رنگ قومی و در جای دیگر سمت و سوی طائفی داشته باشد. تظاهرات تمام شهرها و روستاهای سوریه را فراگرفته است. همه در مسیر دست‌یابی به آزادی هستند و بحران عمیق می‌شود. خونریزی و کشتار ادامه دارد و روزانه گورستانها پذیرای قربانیان هستند. طبق گزارش ناظران حقوق‌بشری سوری از زمان شروع حرکتهای اعتراضی تاکنون تعداد قربانیان به 804 شهروند و 134 سرباز رسیده و بنا‌به اعلام ”رامی عبدالرحمن مدیر سوری ناظر حقوق‌بشر ”بازداشت شدگان تعدادشان از 9هزار نفر گذشته است. تظاهرات
هم‌چنان ادامه دارد و همزمان تلویزیون سوریه مناظرآرام شهرها را نشان می‌دهد و مقامات نیز صحبتهای خودشان را از باندهای جنایتکار و سلفی تکرار می‌کنند که پروژه‌های توطئه‌گرانه برای خدشه‌دار کردن کشور را دنبال می‌کنند. سرکوب مخالفان بایستی با بهانه دخالتهای خارجی باشدو آنها بر این نظرند که انتخاب بین استبداد و سلفی بودن است. این دو چیزهایی هستند که مقامات آن را به تظاهر‌کنندگان اطلاق می‌کنند. اما خروج کنندگانی که به‌دنبال آزای هستند می‌گویند آنها مسیری را طی می‌کنند که بر دو پایه متفاوت بنا شده: ”آزادی ”و ایجاد ”کشور مدنی سوریه ”.