سخنرانی آقای ویدال در جلسه 4 خرداد در کنفرانس در  پارلمان اروپا با حضور رئیس جمهور برگزیده مقاومت خانم رجوی - آقای ویدال: بعد از ظهر  همة شما بخیر، به همه شما در این نشست که توسط دوستان ایران آزاد در پارلمان اروپا برای بحث درباره بحران انسانی در کمپ اشرف برگزار شده است، بسیار خوشآمد میگویم. این افتخار بزرگی است برای ما در پارلمان اروپا که میهمانان بسیار متشخص آمریکایی را در میانمان داشته باشیم. منظورم آقایان ژنرال وسلی کلارک، فرمانده پیشین ناتو و کاندیدای ریاست جمهوری،  آقای اندرو کارد، رئیس ستاد کابینه رئیس جمهور بوش، و دوست بسیار خوب ما آقای بیل ریچاردسون، فرماندار نیومکزیکو و وزیر پیشین انرژی و سفیر ایالات متحده در سازمان ملل متحد، سفیر دل دیلی هماهنگ کننده قبلی وزارت امور خارجه برای مقابله با تروریسم، و آقای فیلیپ زلیکلو، مشاور پیشین وزارت امور خارجه است.
همچنین افتخار بزرگی است که لرد پدی اشدون نماینده عالی قبلی اتحادیه اروپا در بوسنی هم  در میان ماست و در واقع، خانم رئیس جمهور، ما از حضور شما بسیار خوشحالیم که یک بار دیگر در این پارلمان در بالاترین سطح شورای ملی مقاومت ایران حضور پیدا میکنید. همان طور که همة شما میدانید، پس از حمله اول در ژوئیه 2009 ما توجه زیادی به حفاظت از  ساکنان اشرف کرده ایم. در واقع، ما این موضوع  را وظیفه محوری خود تلقی کرده ایم و دراین رابطه در چند سال گذشته چندین ابتکار را به پیش بردیم.

من میخواهم به راه حلمان در سال 2009 و همچنین به قطعنامه[25نوامبر2010]و نیز چند بند خاص از جمله در قطعنامه راجع به ایران اشاره کنم. مبالغه نیست اگر بگویم ما تلاش زیادی کردیم که مسأله اشرف را در اولویت سیاست خارجی و حقوق بشر اتحادیه اروپا قرار دهیم. این مبارزه یی سخت و طولانی بوده است اما این را میتوانم بگویم که در این مرحله  ما شروع به دیدن نتایج اولیه آن کرده ایم. دیر رسیدن از نرسیدن بهتر است. در آخرین جلسه افتتاحیه در استراسبورگ، بارونس اشتون به طور مبسوط در سخنرانی افتتاحیه خود راجع به اشرف صحبت کرد که این یکی از نکات مورد بحث اجلاس دو روز پیش شورای وزیران هم بود. اما ما با زمان می جنگیم.
  در رابطه با مقاصد نخست وزیر عراق مالکی اجازه بدهید من فقط یاد آوری کنم هیأتی که  از پارلمان به ریاست استرون استیونسون در پایان آوریل برای بازدید به عراق رفته بود. به رغم اصرار مکرر، اجازه  بازدید از کمپ اشرف دریافت نکرد. اجازه بازدید از کمپ از طرف دولت عراق به ما داده نشد. در حال حاضر رویداد بسیار مهمی به وجود آمده که ما باید بر روی آن متمر کز شویم.  من راجع به پیشنهاد رسمی و علنی که توسط هیأت رابطه با عراق ارائه شده و پشتیبانی گسترده یی که در این  پارلمان و در بسیاری از  پارلمانهای کشوری در اروپا به دست آورده است، صحبت میکنم  و پشتیبانی  کنگره آمریکا نیز اهمیت تعیین کننده ای نیز خواهد داشت. اما رژیم ایران و متحدان عراقی آنها که با راه حل اروپا مخالف هستند در تلاش برای جابجایی اجباری ساکنان اشرف در داخل عراق هستند. مفهوم تغییر مکان 3.400  تن از ساکنان کمپ به پایگاههای نظامی سابق ایالات متحده در جاهای دیگر در داخل عراق به هیچوجه قابل قبول نیست. این امر پناهندگان را زیر تهدید نظامی عراق که از طرف رژیم ایران تحت فشار قرار دارد، میگذارد. جابجایی اجباری به هیچ وجه راه حل مناسبی نیست.
  این امر توسط مقامات رسمی ایالات متحده نیز روشن شده است. به عنوان مثال، آقای جفری فلتمن، معاون وزیر امور خارجه در جلسه مجلس نمایندگان در سال 2009 گفت: نقل قول آقای جفری فلتمن: «جابجایی قرارگاه اشرف به جای دیگری در داخل عراق می تواند منجر به خونریزی شود».

رژیم ایران و نخست وزیرعراق مالکی نه میخواهند که پناهندگان به کشور ثالث بروند و نه در اشرف بمانند. آنها به دنبال یک هدف مشخص هستند و آن هدف روشن است، حذف مطلق اشرف.  این هدف به مراتب مشکل تر است وقتی که این افراد در اشرف باشند. رژیم ایران و همکارانش در عراق بهای بیشتری به لحاظ منطقه یی و بین المللی باید بپردازند. به همین دلیل آنها میخواهند که اشرف را ببندند و آنها را به جایی بفرستند که حداقل توجه بین المللی روی آن باشد. بهانه نزدیکی آن به مرز ایران و خطر موشکهای ایرانی دروغی است که رژیم ایران آن را درست کرده است. این داستانی است که مالکی از طرف رژیم ایران به آمریکاییها در عراق گفته است.
مورد دیگری که میخواهم راجع به آن صحبت کنم این است که رژیم ایران و مأمورانشان در عراق مطرح میکنند که مجاهدین هیچ حمایتی در داخل ایران ندارند. من بارها در گردهماییهای سالانه مقاومت ایران شرکت کرده ام 60، 70 یا 80000 ایرانی از همه جای اروپا آمریکا و جاهای دیگر گرد آمده بودند و من بارها گفته ام که چنین گردهماییهایی را ما حتی در جشن انتخاباتی مان در اسپانیا نداشته ایم. ما از بزگترین احزاب سیاسی اروپا هستیم، با بیش از 800000 نفر عضو ثبت شده، اما به رغم اینکه میخواستیم نتوانسته ایم چنین جمعیتی را گرد هم آوریم. اما شورای ملی مقاومت هرسال این گردهمایی را دارد و ما هر سال آن را با چشم خودمان دیده ایم. چگونه شورای ملی مقاومت میتواند چنین برنامه هایی در خارج از کشور برگزار کند اما در داخل مطرح نباشد؟! اضافه بر این،  بنا به گفته دیپلوماتها و مقاماتی که به طور مرتب در مذاکرات اتمی شرکت کرده اند، در صدر خواستهای رژیم، سرکوب سازمان مجاهدین خلق ایران بوده است. در سفری که در سال 2008 به اشرف کردم با ایرانیانی که به تازگی از ایران آمده بودند صحبت کردم و همه آنها تأئید کردند که سازمان مجاهدین خلق ایران از حمایت گسترده یی در اقشار مختلف ایران برخوردار است. من میخواهم صحبتم را با این (جمله) خاتمه بدهم که ما فوراً به حفاظت اشرف احتیاج داریم. این 1000 زن و بیش از 2000 مرد به هیچوجه نمیتوانند احساس امنیت کنند، در حالیکه نیروهای عراقی در آوریل 35 تن از آنها را به قتل رساندند.