فراخوان برگزاری این تجمع از سوی چهار سندیکای کارگری فرانسه، از جمله «س.ژ.ت»، و دو سندیکای کارگری سوئیس داده شده بود که شماری از تشکل‌های مدنی و سیاسی خارج از ایران نیز در آن شرکت کردند.
به گزارش دانشجو نیوز 21 خرداد، از جمله تشکل‌های مدنی فعال شرکت کننده در تجمع اعتراضی ژنو، اتحاد بین‌المللی در حمایت از کارگران در ایران بود.
یکی از اهداف تجمع اعتراضی در ژنو، حمایت از فعالان کارگر زندانی در ایران، مانند ابراهیم مددی و رضا شهابی بود.
اعتراض به نقض حقوق پایه‌ای کارگران ایران نیز به‌عنوان هدف دیگر برگزاری این تجمع اعلام شده بود.
علی مبارکه، از اتحاد بین‌المللی در حمایت از کارگران در ایران، که در این تجمع شرکت کرده بود، در گفتگو با رادیو فردا می‌گوید: «پرداخت نشدن حقوق کارگران، حتی برای یک تا دو سال، تبدیل به امری عادی شده و این موضوع حتی در مورد شرکتهای دولتی نیز روی داده است».
وی با اشاره به قراردادهای موقت، تبعیض بین کارگران به‌لحاظ جنسیت، ملیت و هم‌چنین بین زنان و مردان کارگر می‌افزاید: «حق دیگری که از کارگران سلب شده، حق تأسیس تشکل‌های کارگری است».
اعتراضها به‌عملکرد جمهوری اسلامی ایران در قبال کارگران و فعالان کارگری در شرایطی است که آرش فراز، عضو هیأت نمایندگی‌ای که از سوی تهران به‌عنوان هیأت نمایندگی کارگری معرفی شده است، به خبرگزاری ایلنا گفت: در پی تحولات چندی پیش در ساختار تشکل‌های کارگری ایران و نیز وعده های مساعدی برخی مسئولان دولت ایران در خصوص آزادی‏‏ ، بازگشت به کار، منع تعقیب و رسیدگی به وضعیت برخی فعالان صنفی کارگری، امسال در بخش کارگری نشست سازمان بین‌المللی کار، شاهد برطرف شدن سوء تفاهم‌های گذشته و نیز بهبود وضعیت ایران خواهیم بود.
اما مجید تمجیدی، از اتحاد بین‌المللی در حمایت از کارگران در ایران، که در تجمع اعتراضی در ژنو شرکت کرده بود، به رادیو فردا گفت: «تمام آن وعده‌هایی که قبلاً داده شده بود که فعالان سندیکایی هفت‌تپه و مسئولان اخراج شده از شرکت به‌سر کار خود باز می‌گردند، تحقق نیافت و آنها به‌سر کار خود بازنگشتند و در عین حال، آنها از یکسری حقوق کارگری، مانند بازنشستگی و یا مبلغی که باید بابت اخراج به آنها تعلق می‌گرفت، محروم مانده‌اند».
پیشتر، وبسایت خبرآنلاین در گزارشی نوشته بود که بحث سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و منصور اسانلو و پرونده‌هایی در مورد رعایت نکردن مقاوله نامه‌های منع تبعیض در اشتغال و یا پرداخت نشدن دستمزد ها در نشست های گذشته سازمان بین‌المللی کار در مورد ایران مطرح شده بودند.
در این میان، یکی دیگر از اهداف برگزاری این تجمع، اعتراض به اعضای هیأتی بود که از سوی جمهوری اسلامی ایران به‌عنوان نمایندگان کارگران به سازمان بین‌المللی کار معرفی شده‌اند.
برای مثال، می‌توان به هوشنگ درویشی، که خبرگزاری فارس از او به‌عنوان یکی از اعضای هیأت نمایندگی کارگری جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد.
وی از جمله افرادی در هیأت حل اختلاف اداره کار و امور اجتکاعی شوش، بود که در اردیبهشت سال گذشته، حکم اخراج رضا رخشان، رئیس کنونی سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه را امضا کرد.
مهدی کوهستانی نژاد، مشاور کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه های کارگری و عضو کنگره کار کانادا، با اشاره به این‌که تشکل‌های مورد حمایت جمهوری اسلامی ایران در زمینه مسایل کارگری، تأمین کننده نظریات حکومت بودند و با تشکل‌های مستقل کارگری مبارزه کرده‌اند، به رادیو فردا گفت: «آقای هوشنگ درویشی نمونه تازه‌یی نیست. اصولاً شرکت کردن این افراد در مجامع بین‌المللی کارگری منوط به این است که نشان دهند در نظام ذوب شده‌اند و برای آن هر کاری می‌کنند و اخراج فعالان کارگری، یک نمونه از این کارها است».
در این میان، پرسشی مطرح می‌شود و آن این‌که برگزاری این‌گونه تجمع ها تأثیری بر وضعیت فعالیت صنفی کارگران دارد؟
مجید تمجیدی در پاسخ به این پرسش گفت: «مهمترین تأثیر این است که کارگران و فعالان کارگری متوجه می‌شوند که تنها نیستند».
هم‌زمان با برگزاری این تجمع، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و حومه، رضا رخشان، رئیس سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت تپه، کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکل‌های کارگری و جمعی از کارگران ایران خودرو در بیانیه‌هایی ایران از حمایت های بین‌المللی از مبارزات صنفی کارگران ایران قدردانی کردند.
رادیو فردا 21خرداد