عفو بین‌الملل به‌طور مشخص بر روی یک مورد انگشت گذاشت و آن هم، حمله 8آوریل نیروهای عراقی به کمپ اشرف بود. . . این حمله، که ملل‌متحد کشته شدن 36تن از ساکنان و مجروح شدن 350تن را مورد تأیید قرار داده، یک قتل‌عام نظامی تأیید شده دولتی بر علیه شهروندان غیرمسلح بود. این قتل عامی بود که به‌دست نیروهای نظامی عراق صورت گرفت، نیروهایی که با استفاده از پول مالیات دهندگان بریتانیایی، اروپایی و آمریکایی، تعلیم دیده و مسلح شده‌اند. این، آن عراقی نیست که نیروهای ائتلاف جان خود را برای آن دادند.
 یک پیام ساده و روشن باید توسط دولتهای بریتانیا و آمریکا، یعنی بازیگران اصلی در ائتلافی که حمله 2003 را آغاز کرد، و توسط اتحادیه اروپا، که اکنون روابط تجاری گسترده ای با عراق دارد، به نوری مالکی فرستاده شود، و آن هم این‌که چنین اعمالی تحمل نخواهند شد. متاسفانه در این لحظه، ظاهراً مماشات با مالکی، دستور روز است، به‌نحوی که ویلیام هیگ، وزیر خارجه بریتانیا و کلینتون، وزیر خارجه آمریکا، حتی نمی‌توانند خود را وادار کنند که حمله به اشرف را یک قتل‌عام توصیف نمایند، لیکن، این قتل عامی بود که در آن تردیدی وجود نداشت. . .
اگر آمریکا، بریتانیا، و اتحادیه اروپا، هر کدام، حالا نتوانند با تهاجم مالکی، نقض حقوق‌بشر، و سرکوب سیستماتیک اعتراضات توسط او، برخورد کنند، در آنصورت، عراق گام به گام به روزهای آزار و اذیت و قتل اقلیتها باز خواهد گشت.
برای فرستادن یک پیام روشن به مالکی مبنی بر این‌که این اقدامات پذیرفته نخواهد شد، دولت بریتانیا، دولت آمریکا و اتحادیه اروپا باید قطعنامه‌ای را در شورای امنیت ملل‌متحد بر روی میز بگذارند و خواستار آن شوند که اگر حقوق ساکنان کمپ اشرف تضمین نشود و نقض حقوق‌بشر ادامه یابد، دولت عراق مورد تحریم قرار خواهد گرفت. هر یک از آنها هم‌چنین باید روشن سازند که اگر این اعمال ادامه یابند، کمک رسانی به عراق و تجارت با آن، متوقف خواهد شد.
 اگر اقدامی در تأمین حفاظت ساکنان کمپ اشرف توسط ملل‌متحد وجود داشته باشد، آن عراق که ما، هنگامی که نیروهایمان را در سال 2003 به آن کشور فرستادیم، ممکن است محقق شود. اگر حالا اقدام نشود، به‌معنی افزودن به قدرت مردی خواهد بود که آماده است تا وفاداری اش را به بزرگترین تهدید صلح در جهان امروز، یعنی رژیم حاکم بر ایران، ارائه کند».