سخنرانی آیرین خان،  دبیرکل عفو بین‌الملل 2001 ـ 2010در پارلمان ایتالیا:
آقای رئیس، خانم رجوی، سناتورهای محترم پارلمان ایتالیا، سخنرانان محترم، خانمها و آقایان، من مفتخرم که فرصت صحبت با شما را داشته باشم. من سیاستمدار نیستم و به عنوان یک فعال حقوق بشر و فعال بشردوست صحبت میکنم. بنابراین امیدوارم که بتوانم آنچه مرا آزرده خاطر میسازد با شما در میان بگذارم و آن موضوع چیزی نیست جز افرادی که به گروگان گرفته شده اند. کمپ اشرف یک بمب ساعتی در حوزه مسائل بشردوستانه است که هر لحظه میتواند منفجر شود؛ چند بار ما این حرف را شنیده ایم؟ از زمانی که نیروهای آمریکایی مسئولیت این کمپ را در سال 2009 به مقامات عراقی سپردند، این بمب ساعتی شروع به کار کرد. زندگی ساکنان کمپ اشرف به طور روزانه در خطر است. آنها مورد اذیت و آزار قرار گرفته اند، از امکانات پزشکی محروم شده اند، روز و شب توسط بلندگوهای قوی تحت شکنجه قرار گرفته اند، مورد یورش واقع شده و مجروح یا کشته شده اند. سازمان عفو بین الملل تعداد زیادی گزارش در رابطه با شرایط ساکنان کمپ اشرف منتشر کرده است. در ژوئیه 2009،یازده تن کشته شدند و صدها تن نیز مجروح شدند. در روز 7 ژانویه امسال حادثه دیگری رخ داد که طی آن 176 نفر ازجمله 91 زن مصدوم شدند.
تاریخ گواهی می دهد که مصونیت از مجازات موجبات موارد بیشتر نقض حقوق بشر را فراهم می کند. زمانی که موارد نقض حقوق بشر نادیده گرفته شوند تعداد آنها به طور پیاپی افزایش می یابد. در روز 8 آوریل امسال بلدوزرها و سلاح وارد صحنه شدند. مقامات عراقی کوشیدند تا حقایق را پنهان سازند. آنها دسترسی به کمپ را ممنوع کردند و در رابطه با حقایق و آمار و ارقام به دروغ متوسل شدند، اما به هر حال حقیقت خود را نشان داد. جهان امروز میداند که 36 تن از ساکنان شامل 8زن به قتل رسیدند. جهان میداند که صدها تن مجروح شدند، برخی به زیر گرفته شده، برخی هدف اصابت گلوله قرار گرفته، و برخی نیز به علت فقدان امکانات فوری پزشکی جان خود را از دست دادند. جان کری گفت که این یک قتل عام بود. ناوی پیلای،کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد،گفت هیچ توجیه ممکنی برای این تعداد تلفات جانی وجود ندارد. تمام طرفهای بین المللی آن را محکوم کردند، از عفو بین الملل و سازمان ملل متحد گرفته تا رهبران سیاسی آمریکا و اروپا. درخواست یک تحقیقات مستقل طرح شد اما تا به امروز هیچ حسابرسی صورت نگرفته است.
دولت عراق این کمپ را به عنوان خاری در روابط دوجانبه با رژیم ایران می بیند. از طرح جابه جایی این افراد به محل دیگری در عراق صحبت میشود. ما همه می دانیم که اگر هر یک از ساکنان اشرف به زور به ایران بازگردانده شود چه اتفاقی خواهد افتاد. تنها لازم است آنچه را که برای جفعر کاظمی یا محمدعلی حاج آقایی یا علی صارمی اتفاق افتاد به یاد آوریم. اینها همه نمونه هایی است که سازمان عفو بین الملل آنها را مستند کرده است. اما بسیاری افراد دیگر نیز بوده اند که تنها به خاطر اینکه خویشاوندان آنها در اشرف بوده اند یا از شرف دیدار کردند یا حامی سازمان مجاهدین بوده اند توسط رژیم ایران اعدام شدند.

http://www.youtube.com/watch?v=qz83gwKdlQY


اشرف یک بمب ساعتی در حال انفجار نیست. اشرف یک فاجعه انسانی است که هم اکنون در جریان است. و برای همه جای شرم دارد که جامعه بین المللی تنها به سخنان زیبا بسنده می کند در حالیکه جان انسانها در خطر است. شما قانونگذاران میدانید که قوانین بین المللی بسیار روشن می سازد هیچ کس را، تکرار می کنم هیچ کس را نمیتوان صرفنظر از اینکه چه کسانی هستند و به چه کاری دست زده اند و یا در کجا هستند، به محلی بازگرداند که محتمل است در آنجا تحت شکنجه قرار گیرند. سابقه رژیم ایران در رابطه با شکنجه برای همگان روشن است. هیچ کس را نمیتوان مورد حمله قرار داد یا به قتل رساند یا مورد بدرفتاری قرار داد و از مداوای پزشکی محروم ساخت. ما همه اکنون کارنامه عراق را تا آنجا که به کمپ اشرف مربوط میشود، میدانیم. عراق میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی را امضا کرده است. این میثاق به وضوح دولت را مؤظف می سازد که از ساکنان کمپ اشرف محافظت کند. اما چنانچه عراق در این کار ناکام باشد جامعه بین المللی مسئول است. و جامعه بین المللی شامل سازمان ملل متحد و همچنین دولت های عضو آن می شود.
نباید فراموش کنیم که ساکنان کمپ اشرف توسط آمریکا به عنوان افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون ژنو شناخته شدند. در ژانویه 2009،آمریکا کنترل کمپ اشرف و امنیت ساکنان آن را به عراق محول ساخت و جامعه بین المللی نیز شاهد این انتقال بود. بنابراین اگر ما نتوانیم از ساکنان اشرف حفاظت کنیم، همه ما در این موضوع مقصر خواهیم بود. اگر عراق نه نیت و نه توان حفاظت از ساکنان کمپ اشرف را نداشته باشد، بنابراین جامعه بین المللی باید این حفاظت را برعهده گیرد. این جوهر اصل مسئولیت بین المللی حفاظت (آر توپی) است. اگر اصل مسئولیت حفاظت، مردم مصراته را شامل می شود، باید در رابطه با ساکنان اشرف نیز به کار گرفته شود. حقوق بشر تفاوتی قائل نمیشود و نمیتوان آن را به طور گزینشی اطلاق کرد. حقوق بشر و کرامت انسانی تنها به خاطر این که دولتها و سازمانهای بین المللی قادر به تصمیم گیری در رابطه با موقعیت افراد نیستند از صحنه محو نمیشود. یک سری حقوق اساسی وجود دارد که به همه افراد اطلاق می شود، صرفنظر از هرگونه موقعیت و این شامل حق برخورداری از امنیت فیزیکی، دسترسی به امکانات پزشکی و رفتار انسانی می شود.
گذشته از تمام تهدیدات و نگرانیها و ریسکهایی که ساکنان اشرف تاکنون متحمل شده اند، اکنون این نگرانی وجود دارد که آنها با توسل به زور در داخل عراق جابجا خواهند شد. انسانها کالا نیستند که برخلاف میلشان آنها را بتوان جابجا کرد. جابجایی اجباری خطر مصدومیت و مرگ را افزایش میدهد. روشن نیست که ساکنان به کدام نقطه از عراق منتقل خواهند شد و چه کسی از آنها مراقبت خواهد کرد. ساکنان چگونه می توانند به دولت عراق اعتماد کنند در نقطه یی دیگر در عراق به آنها حفاظت و کمک ارائه دهد. در حالیکه این دولت در حفاظت از  آنها در کمپ اشرف ،که هر روز در معرض دید جهانی است، شکست خورده است، عمل جابجایی اگر بر خلاف میل ساکنان صورت گیرد توام با ریسک است.
من این حرف را تنها از دیدگاه نظری نمیگویم بلکه به عنوان کسی مطرح می کنم که 21 سال است به عنوان فعال حقوق بشر با کمیسر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان کار کرده ام. من افرادی را دیده ام که به زور از مرز تایلند و کامبوج به داخل تایلند جابجا شدند. من شاهد مصدوم شدن،کشتار و رنج بوده ام. اما همچنین میدانم که وقتی این گونه شرایط ایجاد می شود، جامعه بین المللی موفق شده به راه حلهایی دست یابد. جامعه بین المللی برای افرادی که به طور اجباری از مرز کامبوج به داخل تایلند منتقل شدند، راه حل پیدا کرد. هنگامی که عربستان سعودی از پذیرش پناهندگان عراقی سر باز زد، جامعه بین المللی موفق به کشف راه حل شد. آن افراد از طریق سازمان ملل متحد به نقطه دیگری منتقل شدند. بنابراین برای ساکنان کمپ اشرف هم راه حل وجود دارد.
ساکنان کمپ اشرف میخواهند در جایی که هم اکنون ساکن هستند، بمانند چراکه نزدیک سرزمین خودشان است. اما آنها خودشان درک کرده اند که اکنون بهتر است نقل مکان کنند. آنها حاضرند این کار را انجام داده و به کشور دیگری بروند. من فکر می کنم این یک تحول و پیام مهم برای حل موضوعی است که از نقطه نظر انساندوستانه و همچنین سیاسی یک موضوع به غایت دشواری بوده است. و اکنون فرصت آن ایجاد شده که ساکنان اشرف در نقاط دیگری در اروپا مستقر شوند. فرصتی برای حل یک موضوع انساندوستانه و سیاسی. بنابراین آنچه اکنون باید صورت گیرد، همان طور که خانم رجوی گفت، این است که اول از همه ساکنان باید در محل استقرار خود فوراً مورد حفاظت قرار گیرند. در حال حاضر این افراد در معرض خطرند. و این به معنی لزوم نظارت موثر بر روی کمپ توسط صلیب سرخ و سازمان ملل متحد است. من دیده ام که چگونه در بسیاری از شرایط متشنج در اقصی نقاط دنیا، حضور و نظارت بین المللی میتواند باعث کاهش تنش گردد، سازمان ملل متحد به دولتها اتکا دارد تا روادید صادر کنند و این نقطه یی است که دولتها باید برای پاسخگویی به این چالش دست به کار شوند. بسیار خوب است که می بینیم پارلمان ایتالیا در رابطه با وضعیت کمپ اشرف علاقه نشان می دهد.