مایکل موکیزی، وزیر دادگستری آمریکا ۲۰۰۷ - ۲۰۰۹ در جلسه کنگره آمریکا چنین گفت:
با تشکر از شما سناتور توریسلی. میدانید وقتی شما به اطراف خود نگاه میکنید و به افرادگوش فرا میدهید، افرادی با اعتباری همچون اندی کارد، یا سفیر بولتون و سایرین در بین سخنرانان، شیلا جکسون لی و سپس نماینده بارتلت و وقتی طیفی از شخصیتها را در اینجا مشاهده میکنید و سپس به احتمالاتی که ما در ایران و سایر نقاط به آنها می نگریم، (اینها) به نوعی یادآور فصل اول رمان چارلز دیکنز، «داستان دو شهر» است. یکی بهترین دورانها  و دیگری بدترین دورانها را به تصویر می کشید.
به نوعی ما در حال حاضر در بهترین زمانها هستیم. امکانات برای آزادی انسانها امروز بیش از هر زمان دیگری در تاریخ جهان هستند. آزادی درسراسر جهان درحال گسترش است، در نقاطی که بسیار نامحتمل می نمود. و ادله یی برای امیدوار بودن وجود دارد.
ساکنان اشرف وحدت خود را حفظ کرده اند و به خاطر آنچه به آن معتقد هستند به مقاومت برخاسته اند. و آنچه آنها به آن اعتقاد دارند، همان است که شما به آن اعتقاد دارید. یعنی به سادگی، آزادی و کرامت انسانی. در عین حال، ما شاهد کشتاری هستیم که در آوریل گذشته، سربازان عراقی ـ آنها به اصطلاح متحدان ما هستند ـ با تسلیحاتی که ما دراختیارشان قرار داده ایم، با خودروهایی که ما در اختیارشان قرار داده ایم، مردان و زنان بی دفاع را می کشند.
ما شاهد یک افتضاح توسط سفیر آمریکا بودیم که می گوید ساکنان اشرف باید با من طرف حساب بشوند. من هستم که این نمایش را اداره می کنم. این فرد می توانست برای آل کاپون مشروب بفروشد و او مسئولیت خودش را عوضی گرفته است.
بنابراین، ما در بهترین دورانها هستیم و در بدترین دورانها. چطور شده که عراقیها می تا این حد می توانند گستاخ بشوند و آن اقدامات را انجام دهند و چطور میشود که یک سفیر آمریکا میتواند تا این حد ـ سخت است بتوان صفتی را به کار برد ـ کله خر باشد، تا این حد سهل انگار که آنچه را که انجام داد، انجام دهد و آنچه را که گفته است، بگوید.
من معتقدم آن چه اجازه می دهد چنین چیزهایی اتفاق بیفتند، استمرار حفظ نام مجاهدین در لیست است. این آن چیزی است که دولت عراق را گستاخ کرده است. این آن چیزی است که موجب می شود افرادی با خلق و خوی ضعیف، مانند آن سفیر، آنچه را که کردند، انجام دهند و آنچه را که گفتند، بگویند.
راه حل این امر، خارج کردن مجاهدین از لیست است و این اقدام و این درمان، خیلی مشکل نیست. پرونده حقوقی در برابر ماست. آنها شامل محورهای قانونی در لیست ماندن نمی شوند. آنها هیچ خطری برای هیچ کس طی ۱۰ الی ۲۰ سال گذشته نبوده اند. آنها خشونت را نفی کرده اند. آنها نه تنها خواهان یک ایران دموکراتیک و غیراتمی هستند که در آن حقوق مردم رعایت شود، بلکه وقتی از آن لیست خارج شوند، آن وقت بدترین دورانها به بهترین دورانها تبدیل می شود، ولی این عملی نخواهد شد تا آنکه نامگذاری تغییر کند.
لذا، فوق العاده مهم است که شما در اینجا فشار را حفظ کنید، فشار را روی کنگره حفظ کنید، فشار را روی وزارت خارجه حفظ کنید. زیرا این شهری است که در آن مقامات به آنچه اعمال فشار گفته می شود، واکنش نشان می دهند.
تصمیم گیری در اینجا باید بر اساس آنچه درست است انجام شود ولی خیلی اوقات اتفاق می افتد که باید واقعیتها را تحمیل کرد تا چیزی تغییر کند و شما باید قاطع باشید و برنامه هایتان را مانند این برنامه و سایر کنفرانسهایی که برگزار کرده اید، تحمیل کنید تا کنگره و وزارت خارجه بفهمند که چشمان همه روی آنها خیره شده است و  باید تصمیم گرفته شود. این تصمیم باید هرچه زودتر گرفته شود و باید تصمیم درستی باشد و وقتی گرفته شد، آنگاه این کشور آن چیزی خواهد بود که آبراهام لینکلن توصیف کرد:«آخرین و بهترین امید کره ارض».