سازمان ملل متحد اعلام کرد خشکسالی  شاخ آفریقا بدترین خشک سالی در 60 سال اخیر است. , این فاجعه تبدیل به رسوایی قرن خواهد شد.
  پناهندگان سومالیایی که خودشان را به کنیا رسانده اند, داستانهایی غم انگیزی از ماجرای فرار از روستاهایشان که با خشکسالی مواجه شده است تعریف میکنند,پناهندگان از غارت شدن توسط  راهزنانی  صحبت میکنند که در مسیر مرز کنیا با آنها مواجه شده اند,همچنین تعدادی نیز به دلیل گرسنگی و بیماری در مسیر جان سپرده اند.
به اردوگاه دادار در کنیا می رویم:
هر روزی که میگذرد تصویر جدیدی از چهره خشکسالی که سومالیایی ها را درخانهشان هدف قرار داده است خودش را نشان میدهد.
این پیر زن از منطقه باکول در جنوب سومالی آمده و 2تن از پسرانش را که فوت کردند ترک کرده و بیش از 400 کیلومتر را طی کرده تا به این اردوگاه برسد, او میگوید یک چادر بزرگ میخواهد تا بتواند نوه های یتیم خودش را از گرما و سرما در امان نگاه دارد.وقتی او ماجرای خودش را تعریف میکند صدای او شنیده نمیشود.
شهرم دین سور را ترک کردم, خدا را شکر  که بعد از همه بلاهایی که بر سرمان آمد وضعمان بهتر شد, در مسیر مورد غارت قرار گرفتیم و چندین بار مانع سفر ما شدند.
در گذشته نه چندان دور اینان کشاورزان و دامدارانی بودند که برای خودشان زندگی رضایت بخشی داشتند,اما امروز فقرایی وابسته به دیگران هستند و از مال دنیا چیزی ندارند الی آنچه که سازمانهای خیریه در اختیار آنها قرار میدهند.
یک مسئول اردوگاه می گوید:
 این اولین قافله از کمکهای انساندوستانه است , کاروانها و کمکهای دیگری هم خواهند آمد تا نیاز پناجویان و قحطی زدگان و آسیب دیدگان را تأمین کند.
برخی ازمهاجرین خشکسالی از دیرکرد کمکها فوری گله دارند و برای ارسال کمکهای  دارویی  و غذایی از جهان عرب درخواست دخالت سریع دارند .
کشورهای عرب با مسئله سومالی, مسئله خشکسالی و گرسنگی آن برخوردی که باید را نمیکند, گزارشگر:
در اینجا, در مرز کنیا و سومالی, پناجویانی که از سومالی گریخته اند جمع میشوند, همه روزه بیش از 1000 نفر از مرز عبور میکنند و در جستجوی زندگی،  خودشان را به اردوگاه دادار میرسانند