(به یارانم در اشرف، به خاطر صبوری هایشان در مسیر زخم ها)
ای ابر بی قرار، دلَت را به ما سپار
بغضَت پُـر است؟ بر تن تب دار ما ببار

ما، خسته تر ز تو، وَ تویی تشنه تر ز ما
حیران تریم بی تو ،پریشان و بی قرار

دیرینه تر زتو ،چه کسی آشنای ما؟
دَرد آشناتر از تو ، چه کس یار و غمگسار؟

تفتیده است بی تو ،لب بوسه خواه دشت
خشکیده است بی تو، دل تنگ چشمه سار

سرگشته چشممان به افق های بی کران
جای تو سبز ،در دل دریای بی کنار

افسرده ایم بی تو، در این جاودانه زرد
دل مرده ایم بی تو ،در این شهر بی بهار

پنهان نمانده ای ز دیده ی پُـر اشتیاق ما
هرگز نمی روی زخاطر رنگین این دیار

باری، بـخنـد ابر و بـخنـدان جهان ما
قدری ببار ابر و بشوی از زمین غبار