مبلغان ملاها در آمریکا

سایت هیل 22 مرداد، در مقاله ای به قلم دیوید ایمس نوشت:  برای دو دهه است که سیاست مماشات بر روابط بین غرب و ایران حاکم بوده است. سیاست بازی در رأس برنامه کاری مزدوران رژیم ایران در آمریکا بود که تحت عنوان ”کارشناسان ایران“ و تحلیل‌گران دادن مشوق به رژیم در تهران را در قبال همزیستی سازنده با ایران توصیه می‌کردند.

آنها استدلال کردند، برای بهبودی روابط، شعارهای تند می‌باید با دیالوگ سازنده جایگزین می‌شد، ادعا می‌کنند که چنین برخوردی در درازمدت منجر به برقراری مجدد روابط دیپلوماتیک بین آمریکا و ایران می‌شود، که از 1979 قطع شده بود.
مدافعان مماشات کاملاً متقاعد شده بودند که این دکترین سرانجام یک اصلاح‌طلب نهفته در درون سیستم مذهبی را وعده می‌دهد که در درازمدت می‌تواند وضعیت در ایران را از طریق اصلاحات متعاقب بهبود دهد و همزیستی سازنده را بین آمریکا و ایران به‌دست آورد. با این باور که حکومت مذهبی در تهران یک ابر قدرت دیرپای در منطقه است، آنها برای دیالوگ فشار آوردند و تجاوزات وحشیانه رژیم به حقوق‌بشر شهروندانش، ترغیب تسلیحات اتمی‌اش و حمایتش از تروریسم در سراسر جهان را نادیده گرفتند
یکی از اثرات مهم و مستقیم این دکترین مماشات، لیست‌گذاری اپوزیسیون اصلی مجاهدین خلق ایران (پی ام او آی/ام یی کی) علیه استبداد مذهبی در تهران بود.
مجاهدین خلق، که برای سه دهه است با حکومت مذهبی مخالفت کرده و خواهان یک ایران آزاد، دموکراتیک و بر مبنای جدایی دین از دولت است، در 1997 در لیست سازمانهای تروریستی خارجی وزارت‌خارجه آمریکا گذاشته شد و سپس در بریتانیا و اتحادیه اروپا لیست‌گذاری شد. پس از یک سلسله نبردهای حقوقی مجاهدین خلق در 2008 از لیست بریتانیا و در 2009 از لیست اتحادیه اروپا برداشته شد. سال گذشته دادگاه استیناف در واشنگتن به نفع این گروه حکم کرد و به وزارت‌خارجه دستور داد درباره این نامگذاری تجدیدنظر کند. پس از بیش از 400روز، وزارت‌خارجه هنوز درحال بازبینی این مورد است.
مماشات، رژیم استبداد مذهبی را در گسترش بنیادگرایی اسلامی جسور کرده، در داخل کشور با رعب و تهدید مخالفین را سرکوب می‌کند، و پیگردش برای دستیبایی به بمب اتم را به‌شدت پیش می‌برد.. هفته گذشته وزارت دارایی تحریمات مضاعفی را بر ایران به‌خاطر تسهیل عملیات القاعده در منطقه اعمال کرد.
تهدیدات فزاینده ایران علیه صلح جهانی بسیاری از حقوقدانان در جهان و مقامات ارشد سابق آمریکا را هشیار کرده که حکمت ادامه مماشات با ایران را زیر سؤال برده‌اند. آنها از جمله دو رئیس سابق ستاد ارتش، یک فرمانده سابق ناتو، یک مشاور امنیت ملی سابق رئیس‌جمهور، یک دادستان کل سابق، دو مدیر سابق سیا، دو سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل، یک وزیر سابق امنیت کشور، یک رئیس سابق ستاد کاخ سفید، یک فرمانده سابق تفنگداران دریایی، یک مدیر سابق برنامه‌ریزی سیاست در وزارت خارجه، یک مدیر سابق اف بی‌آی، و این لیست ادامه دارد.
این مقامات سابق تأیید کرده‌اند که یکی از علل اصلی شکست سیاست آمریکا در رابطه با ایران لیست‌گذاری اپوزیسیون اصلی آن، ام یی کی، بوده است که مانع تلاشهای اپوزیسیون در برانگیختن تغییر دموکراتیک بوده است. آنها استدلال می‌کنند، این لیست‌گذاری از نظر قانونی توجیه پذیر نبود و از نظر سیاسی نیز دیگر معقول و عملی نیست. این مقامات وزارت‌خارجه را به حذف ام ایی کی از لیست فراخوانده‌اند.
اکنون، چون به‌نظر می‌رسد وزیر کلینتون در آستانه تصمیم‌گیری است، پوزش خواهان ایران در آمریکا شروع به وحشت کرده‌اند. مدافعان تهران در واشنگتن، که هیچ استدلال منطقی برای ادامه این ممنوعیت ندارند، هجوم می‌آورند تا با یک تاکتیک رسوا و شنیع ملاها را نجات دهند: اگر نمی‌توانید پیام را بکشید، پیام آور را بکشید. آنها اکنون یک کارزار را برای شیطان‌سازی آن مقاماتی که به نفع مجاهدین خلق صحبت می‌کنند شروع کرده‌اند، آنها را متهم می‌کنند که تنها به‌خاطر پول سخنرانی می‌کنند.
مزدوران رژیم، که چشم دیدن حقیقت را ندارند، مأیوسانه (بشدت) تلاش می‌کنند سیاست پوچ مماشات را نجات دهند و بی‌شرمانه از این سیاستمداران آمریکایی، افسران ارشد ارتش و مقامات امنیتی می‌خواهند که آشکارا از یک برخورد نرمتر آمریکا با رژیم ایران حمایت کنند، و این درحالیست که ملاهای تهران در پشت کشتار سربازان آمریکایی در عراق و افغانستان هستند. آنها هرکس و همه کس را که به ساز ملاها نرقصند را به جنگ‌طلبی با ایران و مزدگیری از مقاومت ایران متهم می‌کنند.
برای ملاهای تهران بسیار بد شده که غرب در تلاشهایش برای مقابله با تلاشهای تسلیحات اتمی رژیم به‌تدریج (به‌طور فزاینده) متحد می‌شود. اکنون زمان آنست که مزدوران ایران در غرب که از ادامه مماشات حمایت می‌کنند و جهان را بسوی یک رو در رویی نهایی با یک ایران مسلح به بمب اتم هدایت می‌کنند، افشا شوند.
دیوید ایمس، یک نماینده محافظه‌کار در پارلمان بریتانیا، یک عضو برجسته کمیته پارلمانی بریتانیایی برای ایران آزاد است.