در حالی که شورشیان هم‌چنان با نیروهای وفادار به معمر قذافی در قلب طرابلس در حال جنگ هستند، مقامات آمریکایی و دولتهای متحد روی رهبران شورشیان فشار آوردند تا از آن نوع غارت گسترده و کشتارهای انتقام گیرانه‌یی که بغداد را به‌دنبال سرنگونی دیکتاتور صدام حسین در آوریل 2003 از طریق حمله تحت هدایت آمریکا در بر گرفت، اجتناب ورزند…
دستکم به‌لحاظ سیاسی، حامیان اوباما و حتی برخی منتقدین برجسته می‌گویند، به نظر می‌رسد کاخ سفید با محدود کردن نقش مستقیم آمریکا در این جنگ، سیاستی که برخی منتقدین آن را تحت عنوان ”هدایت از پشت“ به سخره گرفته‌اند، از خود، اعاده حیثیت نموده است.
پل بریمر سوم، که اشغال عراق را بعد از حمله به آن‌جا برای رئیس‌جمهور جرج بوش پیشبرد گفت، ”من از جمله کسانی بودم که نسبت به موضع ”هدایت از پشت“ منتقد بودم“. او افزود، ولی نتیجه آن هرچه باشد ”باید دولت را به میزانی راضی کند. … به نظر می‌رسد کار قذافی تمام شده است.
این‌که در آن‌جا تغییر رژیم صورت خواهد گرفت“. …
بن رودس، یک معاون مشاور امنیت ملی کاخ سفید گفت، ”ما اثبات کردیم که می‌شود یک ائتلاف بین‌المللی داشت که به مسئولیت پذیری در این‌جا کمک کند، پس تنها آمریکا نبود . ما این کار را به‌نحوی انجام دادیم که لیبیاییها خودشان کسانی بودند که تغییر رژیم را تحقق بخشیدند به‌جای این‌که آمریکا آن را اعمال کند و صاحب آن باشد“.
ولی گامهای بعدی هنوز روشن نیستند. کاخ سفید بازتأیید نمود که نیرویی، حتی در نقش یک نیروی حافظ صلح، به لیبی اعزام نخواهد کرد و مقامات ناتو هیچ علامتی از آمادگی برای اعزام یک نیروی حافظ صلح به‌منظور کمک به شورشیان برای تضمین یک انتقال غیرخشونت‌آمیز به یک دولت ملی جدید نشان نداده‌اند.
بسیاری از کارشناسان استدلال می‌کنند که اعزام چنین نیرویی به‌محض برکناری قذافی ضروری می‌باشد…
دولت اوباما و مقامات ناتو می‌گویند که آنها نسبت به تجربه فاجعه‌بار بعد از حمله به عراق بسیار مطلع هستند و مصمم به عدم تکرار این اشتباه در لیبی می‌باشند …