یارانه 45 هزار تومانی با این افزایش قیمت ها که تناسبی با افزایش حقوق کارمندان و سایر اقشار نیز ندارد افزایش یابد تا سرپرستان خانوارها، بتوانند هزینه ها را بهتر مدیریت کنند، چون ساده لوحانه است برخی تصور کنند آزادسازی قیمت سوخت، نان و.. بر دبگر بخش ها علی الخصوص میوه، گوشت و شیر اثر نگذاشته. دولت توقع دارد همچون شعار مصرف کمتر انرژی که تا خراب کردن شومینه ها پیش رفته، خانوارهای ایرانی کمتر غذا و میوه بخورند.

به گزارش سرویس اقتصادی «آینده»؛ ”پس از افزایش قیمت شیر به جز چند اعتراض رسانه ای به این اتفاق، عکس العملی صورت نپذیرفت و علی الظاهر تولید کنندگان شیر و دیگر محصولان لبنی، حتی نمایندگان مجلس را نیز متقاعد کرده بودند که تولید شیر با قیمت قبلی، برای گاوداران سودآوری نداشته و عملاً در تصمیمی که دولت به اجرا گذاشت و مجلس نیز بدان واکنش نشان نداد، این افزایش هزینه در این شرایط آزادسازی قیمت ها از جیب مشتریان پرداخت شد و مردمی که بخش قابل توجهی از ایشان از پوکی استخوان رنج می برند و یا در معرض این عارضه هستند، متحمل هزینه های تازه ای برای تامین رضایت تولیدکننده شدند!به هر حال در ایران، رضایت با تولیدکننده است و نه مشتری و در بخش های مختلف تولیدی بزرگ همواره این انتخاب های محدود مشکل ساز بوده و گزینه های انتخابی نیز تناسبی با هزینه هایش ندارد و شاید به همین دلیل دولت های نهم و دهم دست واردکننده را در مقاطعی باز گذاشتند تا در برخی بخش ها از جمله میوه واردات داشته باشد و مردم برای پرتقال و سیب انباری، هزینه بیشتر از سیب و پرتقال ارائه شده در بازارهای اروپایی به واسطه حجم بالای واسطه گری بازار میوه پرداخت نکنند.
این سیاست در خصوص معدودی از اقلام موثر واقع شد که شاید واضح ترین آنها، موز باشد؛ موزی که کمترین نوسان قیمت را در سالهای اخیر داشته و جزو میوه هایی است که اکثر مردم ایران کما بیش مصرف می کنند و تنها حدود 30 درصد رشد قیمت داشته است.
به همین دلیل افزایش سایر میوه ها و حتی سبزیجات و صیفی جات که عموماً شتاب بیشتری می گیرد و با واردات و توقف واردات و همچنین تغییر فصل، دستخوش رشدهای چند صد درصدی نیز شده در نزد عوام با موز سنجیده می شود و عوام زمانی نسبت به افزایش قیمت ها در میوه فروشی ها بیش از حد شاکی می شوند که قیمت سایر اقلام را بیش از موز و یا چند برابر این میوه مجلسی بیابند؛ اتفاقی که در زمان روئسای جمهور پیشین بارها رخ داد اما تنها در دوره هاشمی بود که طیف فعلی به عنوان اشخاصی که نگران نان مردم است شعار «موز و پیاز یک قیمته/ .... » را سر دادند و البته در چند سال اخیر که برخی از مهره هایشان در مصدر امور بوده اند، بازار میوه بیشترین نوسانات را تجربه کرده است.
اگرچه سیاست توسعه میادین تره بار به خصوص در بازار بزرگ میوه پایتخت با گردش میلیاردی روزانه، توسط مدیریت های پیشین و فعلی شهرداری، باعث شد امکان نظارت بر قیمت ها افزایش یابد اما همچنان حجم بالای فروش میوه و سبزی جات توسط مغازه داران خارج از این میادین در تهران و سایر کلان شهرها رخ می دهد و دست واسطه ها نیز کوتاه نشده تا علی رغم سیاست واردات شدید میوه های خارجی که منجر به آسیب دیدن باغ داران شمالی شد، میوه همچنان برای مصرف کننده گران تمام شود و امروز در بازار ، یک کیلوگرم گلابی هفت هزار تومان، یک کیلوگرم لیموترش 3/5 تا 5 هزار تومان، یک کیلوگرم هلو 5 هزار تومان و بسیاری از اقلام دیگر نیز در همین محدوده توسط کسبه فروخته شده و البته یک کیلو موز وارداتی 1200 تومان عرضه شود. جالب آنکه در مقابل بادمجان کیلویی 1200 تومان فروخته می شود و حالا باید شعار «موز و پیاز یک قیمته/ داور دقت کن!» را جایگزین کرد که البته با وارد کردن بادمجان ژاپنی یا گران کردن قیمت موز می توان مشکل را برطرف ساخت!
البته کسانی که از میادین میوه وتره بار شهرداری خرید می کنند می توانند میوه را نصف قیمت وحتی کمتر از آن نسبت به مغازه دارن تهیه کنند اما باید بدانند میوه ای که از این میادین تهیه می کنند درهم است و باید پس از بردن آن به منزل شاهد سه قسمت شدنش باشند؛ بخشی از میوه کال ونرسیده و بخشی نیز لک دار و گندیده باید از خرید خارج شود تا میوه خوب و قابل استفاده باقی بماند که معمولا نیمی از میوه خرید شده است. البته میوه های نوبرانه وهمچینین میوه های مرغوب ودرشت از سیب و گلابی گرفته تا گیلاس و آلبالو در میادین شهرداری آفتابی نمی شوند و از میوه های ریز و ارزان قیمت استفاده می شود.
در واقع با افزایش قیمت هایی که در بخش اقلام خوراکی اعم از شیر، گوشت سفید و قرمز و میوه و دیگر محصولات جانبی به صورت آهسته رخ داده و همچنان نیز رو به افزایش است، هزینه های غیرقابل حذف خانوارها که بیشتر دلمشغولی خانوارهای متوسط و ضعیف است افزایش یافته و بیش از این نیز افزایش خواهد یافت، تا آنجا که خرید یک سبد استاندارد خرید میوه حدود 50 هزار تومان تمام می شود و این میوه برای یک خانواده  یک هفته نیز دوام ندارد و اگر یک خانواده قرار باشد مصرف استاندارد پروتئین، میوه و سبزیجات داشته باشد، باید ماهیانه بیش از 200 هزار تومان اختصاص دهد و با این اوصاف باید گفت سیاست های آزاد سازی قیمت انرژی و سایر اقلام مشمول سوبسید، اثراتش در سایر بخش ها نمایان می شود و البته در قبال این افزایش قیمت ها، یک ریال به 45 هزار تومان یارانه خانوار افزوده نمی شود.“

”... از سوی دیگر انتظار می رود یارانه 45 هزار تومانی با این افزایش قیمت ها که تناسبی با افزایش حقوق کارمندان و سایر اقشار نیز ندارد افزایش یابد تا سرپرستان خانوارها، بتوانند هزینه ها را بهتر مدیریت کنند، چرا که ساده لوحانه است برخی تصور کنند آزادسازی قیمت های سوخت، نان و برخی کالاهای دیگر بر دیگر بخش ها علی الخصوص میوه، گوشت و شیر اثر نگذاشته اند و تنها با پرداخت ما به تفاوت قیمت نان و سوخت، "کوپن" که شامل برنج، روغن، قند و شکر و... می شد را حذف کرد و البته یارانه همراه کالاهای دیگر را نیز حذف کرد و توقع داشت همچون شعار مصرف کمتر انرژی که تا خراب کردن شومینه ها پیش رفته، خانوارهای ایرانی کمتر غذا و میوه بخورند.“