آن ماری لیزن، رئیس افتخاری سنای بلژیک در کنفرانس بین المللی در ژنو گفت: ”دوستان گرامی من به فرانسوی صحبت خواهم کرد و تا آنجایی که ممکن است اختصار را رعایت می کنم. ما امروز در اینجا دو مخاطب واقعی داریم. از یک طرف ایالات متحده از طرف دیگر سازمان ملل متحد و به طور خاص نهادهای مستقر در ژنو.
در رابطه با ایالات متحد آمریکا، قوت آنها، هنرشان در انجام سریع السیر کارها و همچنین فراموش کردن تصمیماتی است که می گیرند. ما در برابر خود کشوری را داریم که در واقع مسئولیت دارند و موجب افزایش دخالت رژیم ایران در سرزمین وسیعی مانند عراق شده است، و این امر به خاطر توافق پارلمان انگلستان محقق شد. این را باید یادآوری کرد زیرا مهم است.
در اوایل ژوئیه با کمیته نیروهای مسلح درکنگره ملاقات کردم. آنها کسانی هستند که از نزدیک امور را در وزرات دفاع دنبال می کنند. من داستان اشرف را تعریف کردم و از آنها پرسیدم آیا وضعیت را دنبال میکنند؟ آیا برنامه یی برای آینده دارند. بدتر از همه بی اطلاعی آنها بود. آنها خبر نداشتند. فقط امیدوارم که از آن موقع تا حالا پیشرفت کرده باشند ولی این ناآشنایی عمیق در این کشور بزرگ، در این ساختارهای بزرگ، از نقشی که میتوانند واقعاً ایفا کنند، زیانی که میتوانند برسانند، به طور مثال همانطور که گفتم این گسترش دخالت رژیم ایران. اذعان به آن مشکل است ولی حقیقت دارد.
این اولین داور بزرگ است. دومین آن همانطور که اینگرید بتانکور می گفت، مراجعه به کسانی است که در کنار این ساختمان مستقر هستند، کسانی که این شغلها را عهده دار شده اند چون به آنها اعتماد شده است.
در صورتی که آمریکاییها قادر نباشند این کار را انجام دهند، و این امر مهم است، امکانی خواهد بود تا بالاخره ملل متحد نشان دهد که برای حفاظت از گروهی از انسانها کاری واقع انجام داده است.“