پس چرا ملل بزرگ، بخصوص آمریکا، و سازمان ملل، در 2011، با نقض تعهداتشان به 3400 عضو مجاهدین خلق، یک گروه اپوزیسیون ایرانی در تبعید که در 25 سال گذشته در کمپ اشرف، شمال عراق، مستقر بوده، اجازه می دهند لکه سیاه دیگری به سراسر تاریخ شان تراوش کند؟
حمله مرگبار 2500 نیروی دولت عراق به کمپ اشرف در 8 آوریل 2011، تحت فرماندهی نخست وزیر نوری مالکی، که در آن 34 نفر، هشت تن آنان زن، کشته شدند و 350 نفر مجروح شدند، آخرین و خشن ترین اقدام در انجام آرزوهای رژیم ایران بود که ساکنان باید نابود شوند و اشرف، کانون امید مردم ایران، از روی نقشه پاک شود.
شرایط محاصره اعمال شده در ژانویه 2009، کمی پس از اینکه آمریکا مسئولیت حفاظت اشرف را به دولت عراق واگذار کرد، موجب رنج و مشقت وصف ناپذیر تمام ساکنان و اکنون، بخصوص، آنهاییکه در حمله آوریل مجروح شدند، شده است.
1500 نیروی عراقی یک سوم شمال اشرف را هنوز اشغال می کنند و آماده اند حمله دیگری تقریبا به یقین نابود کننده تر، را شروع کنند. رژیم ایران به مالکی آلتیماتوم داده که اشرف باید، به هر وسیله ای، تا پایان امسال بسته شود، که همزمان با خروج نهایی برنامه ریزی شده نیروهای آمریکا از عراق است.
مردان و زنان خوب در کناری نمی ایستند تا کاری نکنند و بگذارند شیطان موفق شود (غرش کند). از زمان اولین حمله مرگبار به اشرف در ژوئیه 2009 هنگامیکه 11 نفر کشته شدند و 500 نفر مجروح شدند، حمایت جامعه بین المللی و عمل متحد و هماهنگ آنها در کمک به ساکنان محاصره شده بسرعت بیشتر می شود.
اکنون بیش از 4000 نماینده مجلس، که شامل اکثریت از تمام احزاب در بریتانیا و 27 کشور اروپایی دیگر، اکثریت هردو جناح در کنگره آمریکا، هزاران حقوقدان، 5000 شهردار فرانسوی، 1500 شهردار ایتالیایی، بسیاری مقامات ارشد آمریکا از دولت های کلینتون، بوش و اوباما، کشیش ها و انساندوست های برجسته در سراسر جهان می شود، در میان ”ارتش“ فزاینده ای هستند که متعهد به حمایت از ساکنان اشرف شده اند و هرکاری می توانند انجام می دهند تا روی سازمان ملل و آمریکا و دولت های اتحادیه اروپا فشار آورند تا برای حل این وضعیت غیرقابل تحمل دست بعمل مثبت بزنند.
در میان بسیاری ابتکارات دیگر، از ماه آوریل بیش از دهها کنفرانس مهم، در پاریس، لندن، واشینگتن، بروکسل، ایتالیا و همین اخیرا، در 10 اوت، در ژنو، برگزار شده است رهبران جهان را به اقدام برای اجتناب از یک فاجعه دیگر از نوع سربنیسکا فرامی خوانند.
پس چرا هیچ عملی انجام نمی شود؟
علیرغم تمام شواهد نقض وحشتناک حقوق بشر در ایران، جاه طلبی های تسلیحات اتمی آن و مقاصد روشن او برای گسترش بنیادگرایی اسلامی به سراسر خاورمیانه بنظر می رسد دولتهای غرب در سیاست استمالت شان از رژیم ایران یخ بسته اند.
یکی از مخرب ترین بخش این سیاست استمالت ادامه لیست گذاری ام یی کی در لیست سازمانهای تروریستی خارجی آمریکا (اف تی او) بوده است که در 1997 در چیزی که اکنون بسیار روشن شده که حرکتی برای آرام (نرم) کردن ملاها بود تا تلاش کنند راه یک دیالوگ مهم را با رژیم ایران باز کنند.
متشابها نامگذاری های به انگیزه سیاسی در بریتانیا و اتحادیه اروپا در 2003 در دادگاهها مورد چالش قرار گرفت که حکم کردند که هیچ شواهد معتبری در حمایت از این لیست گذاری وجود نداشت. در نهایت دادگاه استیناف بریتانیا اظهار کرد که دولت در ادامه فرجام خواهی این قضاوت ”اشتباه“ میکرد. پی ام او آی در 2008 از لیست بریتانیا و در 2009 از لیست اتحادیه اروپا برداشته شد.
دادگاه دی سی آمریکا نیز در ژوئیه 2010 حکم کرد که هیچ شواهدی در حمایت از نامگذاری ام یی کی در لیست سازمانهای تروریستی خارجی آمریکا وجود نداشت و به وزیر خارجه هیلاری کلینتون دستور داد بلافاصله این لیست گذاری را بازبینی کند و آنها را از لیست خارج کند مگر اینکه بتواند سند و مدرک دیگری ارائه دهد.
اکنون مهلت برای مدرک جدید گذشته است و هیلاری کلینتون بشدت زیر فشار است تا بازبینی خود را تکمیل کند که او گفته ممکنست پایان این ماه باشد.
درماندگی رژیم ایران برای نگه داشتن آخرین مانع در برابر توان ام یی کی /پی ام او کی برای عمل کردن بعنوان یک اپوزیسیون مشروع به وفور آشکار است، بخصوص از تعداد مقالاتی که در رسانه های اینترنتی ظاهر شده اند، که تمام دروغ های کهنه و اتهامات بی اعتبار شده علیه مجاهدین خلق را غرغره می کنند، و به صداقت بسیاری از حامیان آمریکایی آن توهین می کنند.
اشتباه نکنید. رژیم ایران و مالکی از این نامگذاری در آمریکا برای توجیه رفتار ضد انسانی با ساکنان اشرف استفاده می کنند که جامعه بین المللی آنرا جنایت علیه بشریت آشکار و پیوسته می نامد.
این وضعیتی بدتر از سربنیسکا است که درآن سازمان ملل و ملل بزرگ هیچ کاری برای برطرف کردن این وضعیت خطرناک نکردند و نیروهای حفاظت کننده حفاظت نکردند. بعلاوه، در مورد اشرف، ادامه لیست گذاری اف تی او از اعمال دولت عراق در قتل عام این افراد بیگناه مؤثرا چشم پوشی می کند و آنرا مشروع می کند.
I know I am not alone in no longer being prepared to inhabit a world where history is punctuated by a series of commemorative stones laid amid recriminations and apologies for what should never have been allowed to happen. ...
... رواندا، دارفور، رژیم جنایتکار پل پات، سربنیسکا، این لیست بی پایان است. دیگر بس است. حتی فکر اینکه 3400 ساکن اشرف را با یک بنای سنگی جایگزین کنید هم به ذهنتان نزند.
به حرفهای آشغالی که رژیم ایران و مزدورانش (وابسته هایش) وراجی می کنند بی اعتنایی کنید. همه آنها را به آشغالدانی که متعلق اند بیاندازید. به دهها هزار مرد و زن خوبی که بنام عدالت و انسانیت شانه به شانه ساکنان اشرف می ایستند گوش کنید.
اکنون آمریکا باید، قبل از اینکه جان دیگری از دست رورد، مجاهدین خلق را از لیست خارج کند، و برای حفاظت و حمایت از ساکنان شجاع اشرف و ام یی کی / پی ام او آی در مبارزه شرافتمندشان برای آزادی و دمکراسی برای ایران هر اقدام لازمی را انجام دهد، که در مقابل به آوردن صلح و ثبات در خاورمیانه و بقیه جهان کمک خواهد کرد.
الیزابت کارتر یک نویسنده انگلیسی و فعال حقوق زنان و حقوق بشر است.
