این ارگان جهانی که قرار است به صلح اختصاص یابد، در فقدان سند ملموسی از تمایل به بررسی یک تهدید آشکار در درون خودش، با خطری در برابر موجودیت خودش روبه‌رو است: [منظور این‌که این ارگان] از اهمیت افتاده است.
رئیس آژانس هسته‌یی سازمان ملل هفته گذشته اذعان نمود که او به‌نحو فزاینده‌یی نگران است که ایران مشغول کار روی یک کلاهک هسته‌یی می‌باشد. یوکیا آمانو در گزارشی به تاریخ 12سپتامبر گفت، کشورهای عضو، اطلاعات گسترده و جامعی در مورد کاربرد نظامی در برنامه اتمی ملاها در اختیار آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار می‌دهند. جزئیات این سند جرم احتمالاً در ماه نوامبر منتشر خواهد شد.
اگر سایر کشورها دارند اطلاعات طرحهای هسته‌یی تهران را به سازمان ملل می‌دهند، سردرگمی بین‌المللی در مورد این تئوکراسی اسلامی تا سطح این نگرانی واقعی افزایش یافته که یک ایران مسلح به سلاح هسته‌یی می‌تواند فراتر از دشمنان اعلام شده آن، یعنی اسراییل و آمریکا، برای سایر کشورها هم تهدید بزرگی باشد.
از هنگام جلسه افتتاحیه سازمان ملل در یک سال پیش در خلیج لاکپشت (turtle bay)، جمهوری اسلامی از یک کشور متظاهر به داشتن توانایی هسته‌یی به یک عضو کلوپ هسته‌یی تبدیل شده است. این رژیم، با نادیده گرفتن چندین دوره از تحریمهای اقتصادی سازمان ملل، دکمه راه‌اندازی نیروگاه هسته‌یی خود در بوشهر را در ماه مه فشار داد و این تأسیسات تغذیه برق به شبکه کشور را در 3سپتامبر آغاز نمود.
از این شوم‌تر این‌که بنا‌به گفته آژانش بین‌المللی انرژی اتمی، تهران نصب سانتریفیوژهای غنی‌سازی اورانیوم در یک سنگر زیر زمینی را زیر یک تأسیسات نظامی در نزدیکی شهر مقدس قم آغاز کرده است. چنین اعمالی، هم‌زمان با تهدیدهای مکرر آقای احمدی‌نژاد علیه اسراییل در نزدیکی ایران، با دعاوی وی مبنی بر این‌که برنامه هسته‌یی ایران صرفاً برای اهداف صلح‌آمیز می‌باشد تناقض دارد.
تمامی علائمی که در حرف و عمل، از جمهوری اسلامی ساطع می‌شود، به به‌کارگیری خشونت‌آمیز توانایی هسته‌یی جدیداً تحصیل شده آن اشاره دارد.
تصادفی نیست که سرنوشت دو کوهنورد آمریکایی زندانی در تهران، در عین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل، بلاتکلیف است… تا زمانی که این دو نفر در امنیت کامل سوار بر یک هواپیما عازم کشور شود، دیپلماتهای آمریکایی باید در رابطه با موضوع حیاتی تهدید هسته‌یی تهران سکوت کنند.
سابقه‌ی ایران در پنهان کردن ماهیت واقعی طرحهای هسته‌یی خود، منشور سازمان ملل (united nations; founding charter) برای اتخاذ اقدامات مؤثر دسته جمعی به‌منظور پیشگیری و رفع تهدیدات در برابر صلح را به سخره گرفته است.
احتمال در گرفتن یک جنگ بزرگ در خاورمیانه رو به افزایش است، مگر آن که این ارگان جهانی به ناگهان مأموریت خود را به یاد بیاورد و جسارت متوقف کردن تجاوزات تهران را کسب کند.
