جاش فتال گفت، ”ما، تنها به‌خاطر دریافت نامه از عزیزانمان، مجبور بودیم به‌طور مکرر دست به اعتصاب‌غذا بزنیم. خیلی وقتها، در موارد خیلی زیادی، ما صدای جیغ کشیدن سایر زندانیان را که مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفتند، می شنیدیم، اما هیچ کاری برای کمک به آنها، نمی‌توانستیم انجام دهیم ”...
بائر گفت، ”سارا، جاش و من، شمایی از بی‌رحمی رژیم ایران را تجربه کردیم. ما تقریبا، به‌طور کامل از جهان قطع و منزوی نگاه داشته شدیم، و هر آن‌چه که دوست داشتیم، از آزادی و حقوقمان کم می‌شد“.
او افزود، ”تنها توضیح، برای به درازا کشیده شدن اسارت ما، 32سال خصومت دوجانبه میان آمریکا و ایران بود. ما متهم به جاسوسی شدیم، زیرا آمریکایی هستیم. به همین سادگی ”.
”دو جلسه دادگاهی که ما در آن شرکت کردیم، کاملاً ساختگی  و از دروغهای مسخره درست شده بودند،   به‌نحوی که ما را به‌عنوان کسانی نشان می‌داد که درگیر یک دسیسه آمریکایی اسراییلی برای متزلزل کردن ایران  بودیم ”...
بائر گفت،   ”طنز قضیه در این‌جاست که سارا،   جاش و من، با سیاستهای آمریکا در قبال ایران، که به این خصومت ها دامن می‌زد، مخالف بودیم ”.
او، بعد از این‌که از این فرصت  استفاده کرد تا از ایران بخواهد که تمامی ”  زندانیان عقیدتی ”را آزاد کند، دولت آمریکا را نیز مورد انتقاد قرار داد و گفت که نگهبانان ایرانی این دو، اغلب با اشاره به زندان گوآنتانامو و زندانهای سیا، از شرایطی که در آن به‌سر می‌بردیم، دفاع می‌کردند.
وی گفت، ”ما معتقد نیستیم که چنین مواردی از نقض حقوق‌بشر از جانب دولت ما، آن‌چه با ما شد را توجیه کند، نه حتی برای یک لحظه ”. 
”هر چند، ما معتقدیم که  عملکردهای آمریکا، به دولتهای دیگر، از  جمله به دولت ایران، این بهانه را می‌دهد که اینطوری عمل کنند ”...