فرحناز شیری در گفتگو با رسانه حکومتی شرق 22 مهر گفت: ”آن زمان مدیر عامل اتوبوسرانی بیژنی بود و حمایت و پشتیبانی او باعث حضور من در شرکت واحد شد. ادامه همکاری من با اتوبوسرانی ادامه داشت تا ۲۰ اسفند سال ۸۸. در این مدت شش ماه از قرارداد من گذشته بود، کسی نیز به درخواست‌های من برای تمدید قرارداد توجهی نمی‌کرد“.
او ادامه می‌دهد: ”سرانجام قرار بر این شد که قراردادی جدید با من بسته شود درحالی‌که بر اساس قانون کار قرارداد گذشته باید تمدید می‌شد“.
شیری می‌گوید: ”پنج راننده زنی که پس از من در اتوبوسرانی مشغول به کار شدند، رسمی‌شده بودند و من هنوز بلاتکلیف بودم.
با وجود دوندگی‌های بسیار و نامه‌نگاری‌ها هم‌چنان از رسمی‌کردن من امتناع کردند. این وضعیت ادامه داشت تا ۱۰ اردیبهشت که حکم اخراج من صادر شد“.
شیری با حکم دادگاه دوباره به کار باز می‌گردد اما تا تیرماه که او به همراه ۳۰زن دیگر که در این خط آزادی - دپوی شرق فعالیت می‌کردند، اتوبوس‌هایشان را تحویل ندادند و ریالی از حق بیمه‌اش را نیز پرداخت نکرده‌اند.
شیری که مدتی ست بیمار است می‌گوید: ”حتی دفترچه بیمه ندارم و امکان پرداخت هزینه‌های درمان خود را هم ندارم“.
این کارگر شرکت واحد یادآور می‌شود: ”یک روز که رفتم ماشین را تحویل بگیرم، دیدم جلو تعرفه من را گرفته‌اند. ۳۰ زن دیگری که به همراه من بیکار شده‌اند بیشترشان از زنان سرپرست خانواده هستند و قبل از رسیدن مهلت قرارداد‌هایشان مجبور به بازخرید شده‌اند“.