مهین صارمی زندانی سیاسی با محکومیت ده سال زندان، همسر وهمرزم مجاهد شهید علی صارمی ، صادق سیستانی زندانی سیاسی باسابقه 17 سال درچنگال دیکتاتوری آخوندی، یزدان افشارپور، با بیش از شش سال سابقه زندان به خاطر هواداری ازمجاهدین و محمود جوشن که چند تن از اعضای خانواده او بخاطر دیدار از برادرش در شهر اشرف دستگیر و زندانی شده و یک برادرش نیز در سیاهچالهای خامنه ای همچنان تحت شکنجه و آزار قرار دارند، از مشاهدات خود از جنایات رژیم درسالهای اخیر و در جریان قیام مردم ایران سخن گفتند.

http://www.youtube.com/watch?v=8ZqmzduT3rA

دراین کنفرانس پاتریک بودوئن رئیس افتخاری فدراسیون بین المللی لیگهای حقوق بشر،  وکیل ژیل پاروئل رئیس پیشین کانون وکلای استان والدواز فرانسه و از وکلای مجاهدان  اشرف سخنانی ایراد کردند.
بهزاد نظیری عضو کمسیون خارجه شورای ملی مقاومت ایران و از زندانیان سیاسی هه 60  نیز ضمن معرفی شاهدان و ادای شهادت در مورد جنایات دیکتاتوری آخوندی ازجمله اعدام خواهرش، مجاهد شهید گیتی نظیری به دست دژخیمان خمینی پرداخت. دژخیمان رژیم پدرمجاهدش زنده یاد دکتر یحیی نظیری را نیز در انتقام جویی از فرزندان مجاهدش سالها زندانی کردند و تحت شکنجه قراردادند.
بهزاد نظیری گفت بسیاری از زندانیان سیاسی مقاوم ایران که به دست دژخیمان خمینی وخامنه ای وحشیانه شکنجه شده اند و شهادتهای تکان دهنده درمورد جنایات قرون وسطایی دیکتاتوری آخوندی دارند، هم اکنون در اشرف، کانون امید و الهامبخش خیزشهای مردم ایران هستند که پیش از بهار عربی شکوفاشده و به رغم سرکوب وحشیانه و اعدامهای روزمره جلادان خامنه ای، استبداد دینی درایران را ریشه کن خواهد کرد.

 http://www.youtube.com/watch?v=3l2WnWjo8NE

تلویزیون و. او نیوز فرانسه در  گزارشی از کنفرانس مطبوعاتی در پاریس گفت:مهین صارمی که توسط رژیم ملاها به ده سال زندان محکوم شده است در ابتدای تابستان از تهران گریخته است. همسرش فرصت نکرد که از ایران خارج شود بعد از 24 سال اسارت وی را اعدام کردند به این خاطر که در تظاهرات علیه قدرت حاکم شرکت کرده بود.
مهین صارمی:
هیچوقت حکمش را به ما ابلاغ نکردند. فقط در روزنامه ها خواندیم که به مرگ محکوم شده است. ما را از تاریخ اعدام مطلع نکردند. بعد از اعدام هم نتوانستیم جسد همسرم را تحویل بگیریم و مأموران رژیم آنرا مخفیانه در یک روستایی در 400 کیلومتری تهران خاک سپردند.
خبرنگار: محمود جوشن فعالانه در قیام 2009 با یک شبکه از هواداران شرکت داشت. یک اقدام اعتراضی که منجر به این شده است که برادرش کماکان در زندان باقی بماند.
در این تصاویر غیر حرفه ای دیده میشود که عکس ولی فقیه توسط مخالفین پاره میشود. این عمل بشدت توسط رژیم ملاها مورد سرکوب قرار میگیرد و حکم آن مرگ است. علیرغم سرکوب محمود جوشن صحبت از امید جدیدی به یُمن بهار عرب میکند.

http://www.youtube.com/watch?v=O5WJK1VZfnc

محمود جوشن:
من شخصا شاهد سرکوب بودم. در تظاهرات بطور فعال شرکت کردم. ما را کتک زدند، گاز اشک آور به ما پرتاب کردند ولی این چیزها باعث ترس مردم نشد و به همین خاطر میگویم که آتش زیر خاکستر است و مردم در هر فرصتی امکان دارد که قیام کنند.
خبرنگار تلویزیون میگوید بدنبال تظاهرات علیه انتخاب بحث انگیز محمود احمدی نژاد در 2009، فدراسیون بین المللی حقوق بشر صحبت از دستگیری 2000 نفر و صدها نفر مفقود میکند.
پاتریک بودوئن رئیس افتخاری فدراسیون بین المللی حقوق بشر در این کنفرانس گفت:
امروز ایران به نسبت جمعیت کشوری است که از همه بیشتر اعدام میکند و این بسیار گویا است. بسیاری دستگیریهای خودسرانه وجود دارد و افرادی در زندانهای ایران در شرایط بسیار سختی قرار دارند و شکنجه و بد رفتاری نیز افزایش یافته است.
توجه شما را به ادامه گزارش کنفرانس کنفرانس مطبوعاتی، شاهدان سرکوب و بستگان مجاهدان اشرف، افشای جنایات دیکتاتوری آخوندی که در پاریس برگزار شد جلب میکنیم؛

کاترین لگنا
خانم ها، آقایان، روز بخیر،
از حضورتان در کنفرانس مطبوعاتی امروز که از سوی کمیته بین المللی حقوقدانان برای دفاع از قربانیان سرکوب در ایران ترتیب یافته، سپاسگزارم.
اما دلیل دعوتمان از شما برای حضور در کنفرانس امروز کدام است؟ دلیل، یک وضعیت قویاً فوری و اضطراری است. ابتدا به دلیل افزایش شدید شمار اعدام ها. نگرانی در مورد فقدان واکنش از سوی سازمان ملل متحد. گزارش دبیرکل به سازمان مزبور واقعا نگران کننده است.
دلیل برگزاری این کنفرانس وضعیت اضطراری موجود است تا مهم ترین وجه قضیه یعنی شهادت ایرانیانی را منعکس کنیم که توانسته اند از زندان های ایران بگریزند. آقای نظیری که عضو اپوزیسیون ایران و خود یک زندانی سیاسی پیشین است، و به همین عنوان اینجا حضور دارد، که خود به معرفی مهمانان کنفرانس می پردازد. سپس امیدواریم بتوانیم سخنان آقای وکیل بودوئن، رئیس افتخاری فدراسیون بین المللی حقوق بشر را بشنویم که درباره جنبه های حقوقی آنچه که اکنون درسازمان ملل متحد می تواند اتفاق بیافتد، سخن خواهد گفت. در پایان، آقای وکیل پاروئل که چند بار به اشرف سفر کرده درباره فوریت و اضطرار وضعیت اشرف صحبت خواهد کرد.

پاتریک بودوئن، رئیس افتخاری فدراسیون بین المللی حقوق بشر
همیشه سخن گفتن پس از شهادت هائی چنین منقلب کننده از وضعیت فردی و خانوادگی تا این حد دردناک، دشوار است. اما من میخواهم در مورد دو موضوع صحبت کنم. اول وضعیت عام حقوق بشر در ایران و بعد وضعیت کمپ اشرف به طور خاص.
و اما وضعیت حقوق بشر درایران متأسفانه نه تنها بهبود نیافته بلکه وارد یک فاز وخامت مستمر شده است. و این وضعیت بشدت نگران کننده و هشدار دهنده است. بسیار هشدار دهنده است از آن رو که به دنبال جنبش اعتراضی اجتماعی و قیام در ایران، سرکوبی به غایت وحشیانه در جریان است که، همان طور که میدانید، به دلیل درگیری بین جناح های مختلف حکومت ملایان سرکوب شدت مضاعفی پیدا کرده است. هم اکنون درایران شاهد افزایش بی سابقه اعدام ها هستیم که در شرایطی بسیار سبعانه صورت میگیرد که اکثراً علنی است با یک هدف مشخص که ترسانیدن و ارعاب مردم است.
این را امروز همه میگویند که رژیم ایران کشوری است که به نسبت جمعیت خود از هر کشور دیگری بیشتر اعدام می کند. یعنی رکورد و جایزه منفوریت از این بابت امروز به این حکومت تعلق می گیرد. البته همانطور که کمی پیش گفته شد، بر اعدام ها باید بازداشت های خودسرانه، شکنجه، بدرفتاری و شرایط وحشتناک نگاه داری بازداشت شدگان در زندان ها را افزود.
اما در مقابل، خوشبختانه شماری از مدافعان و فعالان حقوق بشر در سراسر جهان هستند که اراده ای خلل ناپذیر برای مداخله و تشدید لحن جهت رساتر کردن فریاد ها و نداها از خود نشان می دهند.
فدراسیون بین المللی حقوق بشر که من نمایندگی آن را برعهده دارم، همراه با سازمان جهانی علیه شکنجه (OMCT) همه ساله گزارشی پیرامون نقض حقوق مدافعان حقوق بشر در کشورهای ناقض این حقوق منتشر می کند.
طبعا در گزارش امسال نیز که به تازگی منتشرشده، یک فصل کامل به ایران اختصاص یافته و ایران کشوری است که امروز بیشترین مشکلات را بر سر راه فعالان حقوق بشر ایجاد می کند و تقریبا فعالیت را غیرممکن ساخته است.
و اما در مورد کمپ اشرف، طبیعی است  که اعلام بستن اشرف نگرانی های بسیار شدیدی ایجاد کند. هم زمان، مقامات آمریکائی گفته اند که نظامیان آمریکائی عراق را ترک خواهند کرد. عراق به نظر میرسد در رابطه با کمپ اشرف و ساکنان این کمپ توافقاتی با مقامات رژیم ایران که تحرکاتشان هر روز نگرانی بیشتری ایجاد میکند، انجام داده باشد.
لذا به نظر من باید بر شمار فراخوان ها و اقدامات عملی برای یافتن راه کاری برای کمپ اشرف افزود. می دانید که کمیساریای عالی پناهندگان در حال مطالعه این امکان است که ساکنان اشرف بتوانند از استاتوی پناهندگی برخوردار شوند که میتواند به هرحال نوعی حفاظت اضافی ایجاد کند، پس حتما باید از این استاتو برخوردار شوند، بخصوص که کاملاً با موقعیت حقوقی واقعی که در این کمپ دارند، انطباق دارد. و علاوه بر آن، نمایندگان کمیساریا و مقامات سازمان ملل باید بتوانند به کمپ اشرف دسترسی داشته باشند. پس باید تمام این مطالبات را با شدت و قدرت هر چه بیشتر مطرح کرد و با حداکثر نیرو فشار آورد. درخاتمه من همچنین براین باورم که، البته گفتنی دراین باره بسیار است، اما اگر بخواهم اساس مطلب را بگویم این قضیه پیش از هر چیز مسئولیتش برعهده مقامات آمریکائی است.
پس باید نگاهمان را متوجه ایالات متحده آمریکا کنیم.
و فراتر از ایالات متحده به مقامات ملل متحد، این سازمان جهانی که به رغم کلیه نواقص، بهترین و مهم ترین عنصر تشکیل دهنده جامعه بین الملل و گاه بیان محکم اراده محترم شمرده شدن حقوق و پایان دادن به نقض حقوق بشر است که در اینجا و یا آنجا روی میدهد.
هم اکنون فراخوانی به اتحادیه اروپا نیز ضروری است.
اتحادیه اروپا همچنین  مکلف است با قاطعیت و قوت هر چه تمام تر در مورد وضعیت کمپ اشرف مداخله کند.
و سرانجام خطاب و فراخوانی به دولت فرانسه که میدانیم تا به حال رفتاری چندان آبرومندانه و غرور انگیز نداشته است،
و بیشتر دل نگران تجارت و قراردادهای بازرگانی بوده تا وضعیت فعالان حقوق بشر یا مخالفان داخل ایران.
فعلا گفتار و لحن مقامات فرانسوی قدری تغییر کرده اما لازم است که این تغییر گفتار با تغییر رفتار در عمل بخصوص درقبال رژیم ایران توأم شود.
کلام آخر اینکه شاید این حرکت نوعی جبران هم باشد، زیرا همانطور که می دانید من یکی از وکلای مجاهدین هستم که در فرانسه تحت تعقیب قرار گرفته بودند و می خواهم بگویم وسیله ای باشد، نه برای پاک کردن گذشته چون گذشته را هیچگاه نمی توان پاک کرد، بلکه دست کم نوعی جبران آبرومندانه آن تعقیب که به شیوه ای کاملا فضاحت بار در فرانسه علیه این اشخاص به راه انداخته شده بود.
گواینکه به هرحال وجود دارند قضات شجاعی مانند قاضی تحقیق ترویدیک، که قضیه را درک کرد و سرانجام پذیرفت و در حکم نوشت که تمام این بگیر و ببند ها و تعقیب ها فاقد هرگونه مبنائی بوده است.
حال نباید فرانسه این بار در مقیاسی به مراتب بزرگ تر، یعنی در مورد کمپ اشرف، همان خطا را تکرار کند و این بار قدری روشن بینی و شهامت از خود نشان داده در دفاع از ساکنان کمپ اقدام کند.

ژیل پاروئل، رئیس پیشین کانون وکلای استان والدواز
من تنها چند نکته را بگویم. نه برای تکرار آنچه قبلا گفته شده، بلکه ابتدا برای اینکه احساسی را که دارم به شما منتقل کنم.
به باور من، هیچکس نمی تواند اولا درقبال شهادت هائی که شنیدیم بی تفاوت و غیرحساس بماند و بعد درقبال تصاویری که از تلویزیون آزاد مقاومت دیدیم، که حامل امید است. در واقع امید مردمی که دیگر به خاطر حفظ امنیت شخصی خود ترسی ندارند و بدون هراس در خیابان ها تظاهرات می کنند. پس درکنار احساس تأثری که گفتم، امید هم جای خود را دارد. منظورم از تأثر اینست که همانطور که به شما گفته شد، من از معدود کسانی هستم که چند بار به اشرف رفته اند.
من در جریان سفر دومم به اشرف اصرار داشتم حتما از نزدیک صحبت های کسانی را که در اشرف سکونت دارند بشنوم. چرا؟ به این دلیل که میدانستم کسانی در کمپ بسر می برند که بیست سال است آنجا هستند، و افراد دیگری که ده سال است در اشرف زندگی می کنند و همین طور کسانی که تنها چند ماه است به این کمپ آمده اند. و برای من حیرت آور بود که میدیدم جوانانی که تحصیلات دانشگاهی دارند به جای رفتن به دنبال کار و شغل یا یک زندگی حرفه ای می آیند به کمپی که کسی در آن هنگام نمی شناخت، بااین هدف که در برابر رژیم حاکم بر ایران مقاومت کنند. درآنجا قربانیان رژیم ملایان حضور دارند و حتی قربانیان رژیم شاه که من با همه این افراد مصاحبه کردم و روز و شبم را در اقامتگاهم با آنها می گذرانیدم. به این ترتیب بود که توانستم تعدادی شهادت های واقعاً کوبنده را جمع آوری کنم که باید بگویم گاه حتی به مراتب بدتر از آنچه بود که امروز صبح شنیدیم. انسان هایی که مسیر بسیار دشواری را طی کرده بودند، سرگذشت هائی باور نکردنی و با این حال همچنان به آینده روشن و رهائی کشورشان باور داشتند. این برای من خارق العاده است.
و اما اشرف، الان دیگر همه می دانند که کمپ اشرفی وجود دارد. که 3000 تا 3500 رزمنده مقاومت در آن حضور دارند که همه سلاحهایشان را تحویل داده اند و در محاصره و تهدید نیروهای مسلح بی رحم رژیم عراق یا حتی رژیم ایران قرار دارند. این را اکنون همه می دانند لیکن امروز پس از این عکس ها، فیلم ها، نوارها، پس از آنچه که در آوریل گذشته شاهدش بودیم، میشود گفت وضع کمی تغییر کرده است. می بینیم که بان کی-مون در گزارشی که چند روز پیش داده از این موضوع صحبت می کند. از آن هم دلگرم کننده تر اینکه خانم اشتون به نمایندگی از طرف اتحادیه اروپا نماینده ای تعیین کرده که آقای دورویت سفیر سابق بلژیک دراتحادیه اروپا است
باید کاری کرد که کمپ اشرف هرچه بیشتر شناسانده شود. باید نگرانی هایمان از آنچه که ممکن است پس از وقایع شش ماه پیش بار دیگر روی دهد را منتقل کنیم.
تا گامی هر قدر کوچک برای این مخالفان ایرانی و دوستانمان در اشرف برداریم. همین
بسیار متشکرم.    

سخنان پایانی خانم کاترین لگنا:
فکر نمی کنم دیگر حرف زیادی برای گفتن باقی مانده باشد. تنها می خواهم این نکته را یادآوری کنم که این واقعیتی است که نیروی شهادت هر انسان و نیروئی که گوش فرادادن به این شهادت ها می آفریند و داشتن ظرفیت و توان شنیدن به مراتب بیش از هر سخنرانی می تواند تأثیرگذار باشد. شهادت کسانی که زنده اند و به تعهد سیاسی شان عمل می کنند و در این باره شهادت میدهند.
اقدام بعدی ما نزد کمیساریای عالی حقوق بشر ملل متحد خواهد بود.
همچنین تلاش کنیم از یک طرف بر سر موضوع حضور یونامی در اشرف فشار وارد کنیم و از طرف دیگر خواستار برخورد قاطع تر سازمان ملل در قبال نقض مستمر حقوق بشر در ایران گردیم.
از همگی به خاطر حضورتان تشکر می کنم.