سخنرانان این کنفرانس عبارت بودند از: ریتا زوسموت رئیس پیشین مجلس فدرال آلمان- سناتور درک کلاس ، عضو هیات رئیسه سنای بلژیک - استرون استیونسون، رئیس هیأت رابطه با عراق در پارلمان اروپا - گونتر فرهوگن کمیسر اروپا 1999- 2010 -جان برتون، نخست وزیر ایرلند 1994-1997- ژوزه بووه، نماینده پارلمان اروپا  ازحزب محیط زیست اروپا- آلخو ویدال کوادراس، نایب رئیس پارلمان اروپا- هاوارد دین / ژنرال شلتون- پاتریک کندی

 http://www.youtube.com/watch?v=bngyudfAFSs

سناتور درک کلاس، عضو هیأت رئیسه سنای بلژیک
خانمها و آقایان، خانم رئیس جمهور رجوی، از جانب «کمیتة نمایندگان پارلمان بلژیک برای ایران دموکراتیک» که این جلسه را با کمک دوستان گرامی ما در مقاومت ایران و جامعه ایرانیان مقیم بلژیک برگزار کرده است، به حضور شما در این رخداد مهم خیرمقدم میگویم.
میگویم مهم، چرا که فردا وزرای خارجة اتحادیه اروپا، اینجا در بروکسل دیدار خواهند کرد و موضوع اشرف در برنامه آنها قرار دارد. همچنین بسیار خوشحالم که برخی از برجسته ترین همکاران آمریکایی ما که از راه دور آمده اند و در اینجا حضور یافتند تا به زنان و مردان شجاع اشرف یاری برسانند.
به بلژیک خیلی خوش آمدید. ما در اروپا قوت قلب میگیریم از اینکه مقاومت ایران چنین حمایتی از دو حزب آمریکا دارد. قبل از اینکه خواهش کنم آقای استیونسون ریاست جلسه را بر عهده بگیرد، میخواهم چند نکته را بگویم. در نامه یی که این هفته در پارلمان بلژیک منتشر شد، دولت عراق بر ضرب الاجل خود برای بستن اشرف در 31دسامبر تأکید کرده است. وزیر خارجه بلژیک استیون واناکر که هفته گذشته در سنای بلژیک صحبت میکرد، مخالفت خود را با این ضرب الاجل غیر قابل اجرا اعلام کرد و گفت «این نه منطقی است، نه واقعی». من چندین نامه به آقای کوبلر که در رأس یونامی در عراق است، نوشته ام و از او خواسته ام تا این ضرب الاجل مسخره را محکوم کند. هم چنین نگرانی عمیق خود را نسبت به اظهارات او در باره جابجایی ساکنان اشرف در داخل عراق ابراز داشته ام. اکنون از جانب اکثریت نمایندگان پارلمان و سنای بلژیک که بیانیه هایی در حمایت از اشرف امضا کرده اند، از دبیر کل سازمان ملل متحد و نماینده او آقای مارتین کوبلر میخواهم مخالفت واضح خود را در قبال جابجایی اجباری ساکنان اشرف در داخل عراق و ضرب الاجل ابراز کنند. این کار ممکن است به کشتار بیانجامد. اگر چنین اتفاقی رخ دهد، ساکنان اشرف حق مقاومت دارند چون ترجیح میدهند در اشرف کشته شوند تا در مکانی دورافتاده در عراق ربوده یا کشته شوند.

امیدوارم در آینده نیاز نباشد سازمان ملل متحد و به ویژه یونامی را به خاطر کمک و مساعدت به دیکتاتور جدید عراق «مالکی» در جنایت علیه بشریت مقصر بدانیم. بنابراین فردا وزرای اتحادیه اروپا باید این ضرب الاجل را محکوم کنند. آنها باید جابجایی اجباری ساکنان اشرف را محکوم کنند. همین را میخواستم بگویم. با بهترین آرزوهایم برای برادران و خواهرانمان در اشرف به آنها می گویم. شما با مقاومت خودتان تاریخ را میسازید، مردم ایران به شما افتخار میکنند. ما به حمایت خودمان از سازمان مجاهدین خلق ایران  و خانم مریم رجوی تا آزادی مردم  ایران ادامه میدهیم.
من هم اکنون از همکار خوبم آقای استرون استیونسون، رئیس هیأت رابطه با عراق در پارلمان اروپا خواهش می کنم که ریاست جلسه را به عهده بگیرد. متشکرم.

استرون استیونسون، رئیس هیأت رابطه با عراق در پارلمان اروپا
با تشکر فراوان از درک کلاس. خانمها و آقایان ما تنها یک ماه وقت داریم. ظرف چهار هفته، اکنون از اطلاعاتی که از داخل عراق به دستمان رسیده ما میدانیم که ارتش عراق به همراه گردانهای نظامی شخصی نوری مالکی بیرون اشرف گرد خواهند آمد تا حمله یی وحشیانه را آغاز کنند. و تمام این مدت سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا به ما میگوید که باید به تأمین امنیت ساکنان اشرف به وسیله مقامات عراقی اعتماد کنیم. مقامات عراقی که تا الان دو بار مرتکب قتل عام در کمپ اشرف شده اند. گویا ما باید به دولت عراق اعتماد کنیم، وقتی به ما میگویند برای حیثیت و حقوق بشر ساکنان اشرف احترام قائل است. حقوق کسانی که طی سه سال گذشته به طور مستمر به وسیله 300 بلندگو و پخش صداهای کرکننده روز و شب تهدید شده اند و تبلیغاتشان را علیه ساکنان جار میزنند. دولت عراق میگوید به حقوق و حیثیت آنها احترام میگذارد، ولی از ورود دارو و سوخت به داخل کمپ جلوگیری میکند. بیماران و مجروحان را رها میکند تا زجرکش شوند و از دارو و رسیدگی پزشکی آنها را محروم میکنند. این است دولت عراق که گفته میشود باید به آن اعتماد کنیم. این دولتی است که میگویند میتوانیم امنیت3400 تن ساکنان بی دفاع اشرف را به آنها واگذار کنیم. خب، من به وزرای اتحادیه اروپا که فردا اینجا در بروکسل دیدار میکنند، و اشرف بخشی از دستور جلسه آنها است، میگویم: بیدار شوید! نشان دهید که دل و جرأت دارید! در مقابل این دیکتاتوری وحشی در ایران که اکنون دولت عراق را کنترل میکند بایستید! نوری المالکی کرسی نخست وزیری خود را مدیون ملاهای ایران است و  آنچه را  که آنها فرمان میدهند انجام میدهد. از همین روست که ملاها دستور راه حل نهایی برای بحران اشرف را صادر کردند. آیا اینها همه  درسی از تاریخ نیست؟ مگر همه این را قبلاً نشنیده‌ایم؟ وقتی اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد میگوید باید به حق حاکمیت عراق احترام بگذاریم، آخر هیتلر هم در آلمان نازیها حق حاکمیت بر یهودیها داشت. آیا باید به این نوع حق حاکمیت احترام بگذاریم؟ به خاطر خدا هم که شده اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد، بیدار شوید! اثبات کنید که جرأت و استحکام دارید و به نوری مالکی بگویید ضرب الاجل او برای بستن اشرف در پایان امسال ظالمانه است. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد باید زمان و فرصت کافی برای ثبت نام این افراد را به عنوان پناهنده داشته باشد، تا طرح باز اسکان پارلمان اروپا وارد اجرا شود و بتوانیم این افراد را به کشورهای امن منتقل کنیم. هیچ چیز غیر از این، مسأله را حل نخواهد کرد.
خانمها و آقایان، باید دعا کنیم  که وزرای خارجه در جلسة فردا منطقی برخورد کنند، و از سخنان نرم در باره حق حاکمیت دولت عراق دست بردارند. به مماشات با رژیم سرکوبگر و فاشیست ایران پایان بدهند. و نشان بدهند که حقوق بشر و حرمت3400 ساکن اشرف به اندازة روابط آینده ما با هر کدام از رژیمهای ایران و عراق برایمان اهمیت دارد.
با تشکر از شما

استرون استیونسون:
اکنون خوش آمدمی گوییم و دعوت می کنیم از خانم مریم رجوی، رهبر بسیار شجاع، شناخته شده و گرامی میخواهم که سخنرانی خود را آغاز کنند. خانم رجوی بفرمایید

مریم رجوی:
این کنفرانس در حالی برگزار می‌شود که ملاها در ایران و دولت عراق در حال شمارش معکوس هستند درخواست اصلی آنها جابجایی اجباری ساکنان و بستن اشرف تا 31 دسامبر می باشد. این کار بر اساس یک توافق7 ماده‌یی بین رژیم ایران و دولت عراق صورت میگیرد.
من امروز به پایتخت اروپا آمده ام تا از کمیسیون اروپا و شورای وزیران اتحادیه اروپا و نمایندة عالی آن بخواهم قدرت و امکانات خود را برای ممانعت از جنایت علیه بشریت به کار بگیرند.
به همین خاطر از اجلاس فردای شورای وزیران خارجه میخواهم قویا با جابجایی ساکنان اشرف مخالفت کنند. خواستار تعلیق ضرب الاجل بستن اشرف شوند و ساکنان بیمار و مجروح را درکشورهای خود بپذیرند.
دولت عراق در صدد است جابجایی اجباری را تحت عنوان راه حل صلح آمیز به جامعه جهانی بقبولاند و توافق یا لااقل عدم مخالفت مراجع بین المللی از جمله اتحادیه اروپا را به دست آورد.
به این منظور عراق به جامعه بین المللی قول می‌دهد که به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل اجازه خواهد داد پس از جابجایی ساکنان، کار تعیین استاتوی آنان را انجام دهد.  هم‌چنین قول می‌دهد که به سازمان ملل اجازه میدهد در محلهای جدید نظارت داشته باشد.
اما تجربه نشان داده است که کمترین اعتمادی به قولهای دولت عراق نیست. تنها شش ساعت قبل از شروع کشتار8آوریل، سفارت آمریکا رسماً از قول نخست وزیر عراق به ساکنان اطمینان داد که قصد اعمال خشونت ندارد.
به همین خاطر از 7 ماه پیش، ساکنان اعلام کردند تنها در صورتی  حاضر به بررسی جابجایی در عراق هستند, که محل جدید رسماً توسط نیروهای آمریکایی یا کلاه آبی های ملل متحد حفاظت شود. آنها می گویند مرگ شرافتنمدانه در محلی که 25 سال است زندگی میکنند را بر مرگ در محلهای ناشناخته ترجیح میدهند. دولت عراق تلاش می‌کند، جابجایی اجباری را اعمال حق حاکمیت قلمداد کند. اما نمیتوان حق حاکمیت را سرپوش ارتکاب جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی و نقض اصل مسئولیت حفاظت کرد. وگرنه اردوگاههای مرگ هیتلر و جنایات دیکتاتور لیبی و سوریه را نیز می توان اعمال حق حاکمیت تفسیر کرد. 
پنهان شدن در پشت «حاکمیت عراق» برای توجیه بی تفاوتی در مقابل جنایات دولت عراق علیه اشرف مطلقاغیر قابل قبول است.
ملاها در ایران و همدستان آنها برای پوشاندن حقیقت و منحرف کردن افکار دست به یک جنگ روانی زده اند. آنها القا می‌کنند که مجاهدین و رهبران کمپ مانع پروسه کار کمیساریا هستند. در حقیقت آنها میخواهند جای جلاد و قربانی را عوض کنند.
ساکنان اشرف به رغم حق مسلمشان برای باقی ماندن در عراق و اشرف طرح پارلمان اروپا را برای بازاسکان در کشورهای ثالث که توسط آقای استیونسون آماده شد، پذیرفتند. به علاوه 7 طرح آلترناتیو از جمله انتقال موقت به کشورهای همسایه عراق را ارائه کردند.
آنها به رغم 25سال اقامت قانونی در عراق، برای برداشتن هرگونه مانعی در مسیر بازاسکان از نو تقاضای پناهندگی کردند. اما سه ماه است دولت عراق از شروع کار کمیساریای پناهندگی برای بازتأیید پناهندگی ساکنان جلوگیری می‌کند.
ساکنان آماده گفتگو برای هر گزینة دیگری هستند، جز در مورد کشتارشان و تسلیم شدنشان به رژیم ایران  اما رژیم ایران و دولت عراق تنها به همین دو گزینه می اندیشند. نابودی کامل ساکنان اشرف یا تسلیم آنها، و نه خروج آنها از عراق. این کانون بحران است.
به همین دلیل، حضور نمایندة ساکنان در مذاکرات حیاتی است همچنانکه دبیرکل ملل متحد در پاراگراف 66 گزارش 7ژوییه به شورای امنیت گفت اجرای هر گونه توافقی باید توسط دولت عراق و توسط ساکنان اشرف مورد موافقت قرار بگیرد.

دوستان عزیز
بعد از بهار عرب، رژیم ملایان بسیار شکننده شده است.
ملایان برای نجات حکومت شکننده خودشان از یک سو درصدد دستیابی به بمب اتمی و از سوی دیگر خواهان نابودی اپوزیسیون اصلی خود به ویژه در اشرف هستند.
فردا اتحادیه اروپا میخواهد برای مقابله با پروژه بمب اتمی، تحریمهای جدیدی علیه رژیم ایران اعمال کند. تحریم یک اقدام ضروری است، اما به تنهایی جواب بمب اتمی رژیم ایران نیست. تنها راه ممانعت از دستیابی ملاها به بمب اتمی و تنها راه تضمین صلح و امنیت بین المللی، تغییر رژیم و استقرار یک ایران دموکراتیک و غیراتمی است.
این رژیمی است که دیروز دیپلوماتهای انگلیسی را به حکم خامنه ای به گروگان گرفت تا با باجگیری مانع قاطعیت بین المللی شود.
از طرف دیگر رژیم ایران با نابودی اپوزیسیون مشروعش میخواهد، راه تغییر در ایران را سد کند.
بگذارید من در اینجا راه حل مقاومت ایران و خواستهای آن برای کمپ اشرف را که واقعیت بخشی از راه حل ایران است در محورهای زیر خلاصه کنم:
اول ـ هر گونه جابجایی اجباری در داخل عراق باید کنار گذاشته شود. و ضرب الاجل سرکوبگرانه و غیر قانونی 31 دسامبر باید لغو شود. تا کار کمیساریا و انتقال همة ساکنان به کشورهای ثالث کامل شود.
دوم ـ با توجه به مخالفت دولت عراق با تایید مجدد استاتوی پناهندگی ساکنان اشرف توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، تنها راه تأیید پناهندگی جمعی ساکنان اشرف از جانب کمیساریاست، این امر، فرصت لازم را  برای بررسی پروندة تک تک افراد ایجاد می کند.
سوم ـ حفاظت ساکنان اشرف با نیروهای کلاه آبی سازمان ملل و استقرار ناظران ملل متحد در کمپ اشرف که توسط شورای امنیت تضمین شده باشد  تا آخرین نفر به کشور ثالث منتقل شود.
چهارم ـ جامعه جهانی و به ویژه کشورهای عضو اتحادیه اروپا به طور عاجل شماری از ساکنان مجروح و بیمار را در کشور خود بپذیرند.
پنجم  ـ تحریم همه جانبه به خصوص در بخش نفت، گاز و تجارت باید بر رژیم ایران اعمال شود.
خانمها و آقایان،
امروز اتحادیه اروپا، آمریکا و ملل متحد، به روشنی از طرح جابجایی اجباری مطلعند.
ما همه اسناد و اطلاعات ضروری را در اختیار آنها قرار داده‌ایم،  اعضای پارلمان اروپا، پارلمانهای کشوری، کنگره آمریکا، شخصیتهای برجستة آمریکایی و اروپایی، آنچه را که لازم است، گفته اند. لذا به رهبران اتحادیه اروپا خاطرنشان میکنم شما قدرت و توانایی آن را  دارید از یک درگیری حتمی جلوگیری کنید، بارونس اشتون قدرت دارد یک راه حل صلح آمیز را برای اشرف رهبری کند. من هشدار میدهم که در صورتی که اقدام فوری اتخاذ نشود, اتحادیه اروپا و رهبران آن در مقابل هر گونه عواقبی در اشرف مسئول خواهند بود.
از همه شما متشکرم

استرون استیونسون: این چنین عراق حق حاکمیت خود را برقرار میکند، امنیت و احترام به حقوق بشر خود را این چنین بر ساکنان بیگناه و بی سلاح اشرف اعمال میکند.
حالا با افتخار بسیار می خواهم از  نخست وزیر پیشین ایرلند که سفیر اتحادیه اروپا  درآمریکا هم بوده است، جان برتون، دعوت کنم تا سخنرانی کنند.

 http://www.youtube.com/watch?v=lovJwj4OE68

جان برتون، نخست وزیر ایرلند 1994-1997
بعد از آخرین سخنرانیم در جلسه یی که مقاومت ایران سازمان داده بود، من با کمیسیرعالی پناهندگان سازمان ملل، گوترز صحبت کردم. او فعالانه به دنبال از سرگیری مصاحبه های انفرادی با تمامی 3400 ساکن کمپ اشرف است تا بتوان آنها را پناهنده شناخت. او کاملاً  از تهدید بالفعل جنایت علیه بشریت آگاه است. فکر میکنم  ما که در دنیای غرب هستیم، باید بر سر اصولمان متفق القول باشیم. ما در اروپا اخیراً شاهد یک مداخله بزرگ نظامی در لیبی بودیم و علت این مداخله جلوگیری از یک قتل عام در بن غازی بود. «قتل عام» هرکجا که صورت گیرد، قتل عام است. «کشتار» هرکجا که باشد، کشتار است. به نظر من بین آنچه که رژیم لیبی در صدد انجام آن بود  و کشورهای غربی مداخله کردند و آن را متوقف کردند و آنچه که  دولت فعلی عراق قصد دارد انجام دهد و  به نظر میرسد غرب تاکنون نتوانسته از آن جلوگیری کند، هیچ تفاوتی وجود ندارد.  این ناراحت کننده است ولی حقیقتی است که باید برجسته کرد، شرایط فعلی در اشرف هرگز وجود نمیداشت اگر تعدادی از رهبران غربی در گذشته نزدیک، تصمیم به اشغال عراق و سرنگونی صدام حسین نمی گرفتند. اگر این مداخله نظامی صورت نمیگرفت تهدید فعلی برای ساکنان اشرف وجود نمیداشت. فکرمی کنم کسانی که از این اشغال حمایت کردند، توانستند از بعضی از مثبتات ناشی از آن بهره ببرند، مانند انتخابات آزاد در عراق که برای اولین بار بعد از سالیان صورت گرفت. آنها مسئولیت خاصی در این برهه دارند تا در مورد موضوع بسیار منفی که در شرف وقوع است، مسئولیت بپذیرند و از آن سخن بگویند، چرا که  این وضعیت ناشی از آن اشغال بوده است.
بنابراین من شخصاً از آقای تونی بلر میخواهم در باره تهدیدی که متوجه ساکنان کمپ اشرف است سخن بگوید. از رئیس جمهور جرج بوش که در کتاب خود از اتفاقات گذشته یاد کرده، میخواهم به سؤال تهدیدی که متوجه ساکنان اشرف است پاسخ دهد. رئیس کمیسیون اروپا، خوزه مانوئل بارسو که نخست وزیر پرتغال بود،  آشکارا از اشغال عراق حمایت میکرد. او به حق از بعضی اتفاقات مثبت ناشی از آن مانند انتخابات در عراق بهره برد. اما به اعتقاد من او اکنون مسئولیت فردی در صحبت کردن از این موضوع دارد.
کمیسیر فعلی روابط خارجی اتحادیه اروپا، کاترین اشتون،  رهبر حزب کارگر  در مجلس اعیان انگلستان در زمان اشغال عراق بود. او از این سیاست حمایت کرد وحالا مسئولیت دارد که به دلیل نتیجه تأسف بار این سیاست،  وارد عمل شود. به نظرم نتیجه یی که در جلسة فردای وزرای خارجه اتحادیه باید در پی آن باشیم، تصمیمی است مبنی بر پیشنهاد اعمال تحریمهای اقتصادی علیه عراق،  مگر اینکه عراق ضرب الاجل بستن کمپ اشرف را عقب بیاندازد. تا فرصت لازم را به ارگانهای جامعه جهانی، کمیساریای عالی پناهندگان، بدهد که کار مصاحبه انفرادی با تک تک ساکنان را شروع کنند. فقدان همکاری از سوی دولت عراق با کمیساریای عالی پناهندگی، جلوگیری از انجام مسئولیت یک ارگان سازمان ملل متحد است. مسئولیتی که میخواهد و قادر است آن را انجام دهد. اتحادیه اروپا نباید چنین اهانتی به جامعه بین المللی یا منشور ملل متحد را تسهیل کند.
غرب همچنان که در سایر موارد مشابه آماده مداخله بوده است،  باید الان هم مداخله کند، اگر نمی خواهد متهم به ریاکاری ودو رویی شدید شود،  باید همین الان مداخله کند و به دولت بغداد بگوید اگر ضرب الاجل به عقب انداخته نشود، تحریم را اعمال خواهد کرد. با تشکر

استرون استیونسون: اکنون دعوت می کنم از دوست عزیز و بزرگوارم، عضو پارلمان اروپا از فرانسه و از اعضای گروه سبزها، ژوزه بووه خواهش می کنم صحبت خود را شروع کنید

http://www.youtube.com/watch?v=RDzxlI9DIyc

ژوزه بووه، نماینده پارلمان اروپا  ازحزب محیط زیست اروپا
من با شور و شوق زیادی امروز صبح به اینجا آمده ام تا نه تنها از سوی گروه پارلمانی‌مان بلکه از سوی تمام دموکراتهای فرانسوی،که می دانم تعدادشان در مجموعة گروه های پارلمانی و گروه های سیاسی فرانسوی بسیار زیاد است، حمایتمان را از این مبارزه به خاطر دموکراسی اعلام بکنم. همان طور که پیش از این گفته شد، واضح است که رژیم ملایان در ایران رژیمی است توتالیتر و دیکتاتوری و نبرد علیه این رژیم مبارزه یی است عادلانه که باید به نام دموکراسی و به نام حقوق پایه یی خلقها در تعیین سرنوشت خود، حمایت شود. به نظر من بسیار مهم است که این نکته را به روشنی تمام بیان کنیم که مقاومت در برابر رژیم ملایان مشروع است.
نکته دومی که مایل بودم بگویم این است که وضعیت کمپ اشرف، همان طور که پیش از این شنیدیم، به علت پیوندهای نزدیک بین رژیم ملایان و دولت عراق، بیش از پیش دشوار تر می شود. وضعیتی خطیر و حامل خطر، برای ساکنان کمپ اشرف در هفته های آینده است. کمپ اشرف امروز در برابر تمام جهانیان، مقاومت در مقابل ملایان در ایران را نمایندگی می کند. پس حمایت از ساکنان اشرف امروز یک وظیفه بین المللی برای دموکراتهای سراسرجهان است. باید امروز تمام وزن خود را در مقابل رؤسای کشورها و دولتها یا وزرایی که قرار است فردا در سطح اتحادیه اروپا گرد هم آیند، به کار گرفت و به آنها بگوییم: ما هرگز نمی‌پذیریم، هرگز نمی پذیریم که رژیم عراق روز 31 دسامبر این کمپ را ببندد و ساکنانش را قتل عام کند. ما امروز اینجا هستیم تا رسماً اعلام کنیم که تنها برای یک اعتراض معمولی به اینجا نیامده ایم، بلکه برای یافتن یک راه حل برای تمام ساکنان اشرف آمده ایم و به وضوح بگوییم که ما خواستار اجرا و اعمال حقوق بین الملل، احترام به جان و زندگی  انسانها و شناسایی ساکنان اشرف به عنوان پناهنده سیاسی در سراسر جهان و به خصوص در اروپا هستیم. مفهوم و سمت و سوی حضور ما امروز اینست: اعلام حمایتمان از مقاومت علیه رژیم دیکتاتوری و به رسمیت شناخته شدن ساکنان اشرف به عنوان پناهنده سیاسی که باید بر اساس قواعد و مقررات بین المللی حقوق بشر حفاظت شوند و به این منظور باید یک راه حل سیاسی پیدا شود. این تعهد ماست و اگر فردا نتوانیم این ضرب الاجل را به تعویق بیاندازیم، همان طور که پیشتر هم گفته شد، مسئولیت آن برعهدة کلیة دولتهای اروپایی خواهد بود که از قبول مسئولیت سر باز زده اند.
من دیروز در لاهه بودم، در دادگاه بین المللی لاهه. شاید اگر روزی واقعة جبران ناپذیری روی دهد، مسئولان این وضعیت باید در دادگاه بین المللی پاسخگو باشند، اما من امیدوارم که ما مانع وقوع چنان رویدادی شویم. به یمن کارزار جمعی  و همگانی، ما خواهیم توانست تمام ساکنان اشرف را تحت حفاظت قرار دهیم و درچشم انداز آینده، از آنجا که همگی در سطح جهانی متحد هستیم،  این رژیم توتالیتر را که در ایران علیه مردم خود دست به سرکوب می زند، سرنگون کنیم. از شما متشکرم.

استرون استیونسون:
الان اجازه بدهید دوست بسیار خوبم و معاون رئیس پارلمان اروپا، آلخو ویدال کوادراس سخنرانی خود را ایراد کند.

آلخو ویدال کوادراس، نایب رئیس پارلمان اروپا
استرون متشکرم، صبح همه شما بخیر. خانم رئیس جمهور سلام.
طبق معمول بسیار خوشحال هستم که در کنار همه شما، خانم رئیس جمهور رجوی، میهمانان برجستة آمریکایی و اروپایی در اینجا هستم. ما با یک بحران عظیم روبرو هستیم و امیدوارم که تلاشهای هماهنگ ما بتواند به مقاومت ایران و افراد کمپ اشرف که طی این سالیان بی عدالتی زیادی را تحمل کرده اند، نه تنها به دست رژیم ایران بلکه در نتیجه فروگذاری دولتهای ما در غرب، کمک کند.
 ما اینجا در پارلمان اروپا، در بروکسل با نگرانی بسیار زیاد سندی را از سفارت عراق دریافت کرده و خوانده ایم.  این سند به وضوح میگوید که عراق تصمیم دارد افراد اشرف را با زور جابجا و آنها را در سرتاسر عراق پراکنده کند. هیچ شکی از قصد شریرانه نخست وزیر مالکی نیست. ما از تضمینهای دولت عراق، میشنویم، حتی به سازمان ملل متحد و به مقامات آمریکایی اعم از اینکه با ساکنان اشرف در هر مکان جدیدی که جابجا بشوند درست رفتار خواهد شد. آنها همچنین قول داده اند که ناظران سازمان ملل متحد اجازه خواهند داشت بازدیدهای مرتبی را داشته باشند. اما ما میدانیم که چنین قولهایی از سوی دولت عراق کاملاً بی فایده هستند. چند ساعت قبل از شروع شلیکها در  آوریل 2011 که منجر به کشتار وحشیانه 36 تن شد، ساکنان اشرف پیامی را از طرف نخست وزیر عراق از طریق سفارت آمریکا دریافت کرده بودند که به آنها تضمین دادند هیچ گونه خشونتی نخواهد بود. نتیجه آن را در فیلمی که  با وحشت به آن نگاه کردیم، دیدیم.
بنابر این هیچ شکی نیست که وقتی ساکنان اشرف به صورت گروه های کوچک پراکنده بشوند، نیروهای عراقی همراه نیروی قدس رژیم ایران آنها را بدون اینکه دنیا خبردار بشود، شکنجه و ترور خواهند کرد. همانطور که گاهی امروز صبح یادآوری میشد، عراق از حق حاکمیت ملی برای دادن مشروعیت به ضرب الاجل بستن کمپ در پایان سال جاری استفاده میکند. این یک سوء استفاده آشکار از این حق است و مغایر اصل مسئولیت حفاظت است. هیچ گاه نمی توان از حق حاکمیت برای نقض سیستماتیک حقوق بشر استفاده کرد. یادم هست که سودان کشوری مستقل بود و وقتی مسیحی ها در جنوب سودان قتل عام شده بودند، این استقلال به دو قسمت تقسیم شد تا زمانی که یک کشور جدید ساخته شد. بنابراین این دلیل واضحی است از این که استقلال هیچ وقت مهم تر از حقوق بشر و حقوق انسانی نمیتواند باشد.
و همین اتفاق در لیبی پیش آمد وقتی نیروهای اروپایی و آمریکایی دخالت کردند تا نقض شدید حقوق بشر توسط رژیم قذافی را متوقف کنند و الان تحریمهای اقتصادی دولت اسد در سوریه روی همین پایه سوار هستند. باید از دولتهای اروپایی مان بخواهیم که منطبق با همین رویه باشند و حداقل منطبق با همین رویه در مورد اشرف درخواست بشود. اگر عراق صادقانه خواهان تخلیه ساکنان اشرف و خروج آنها از عراق می بود، میتوانست با کمیساریای عالی پناهندگان در سازمان ملل متحد و با اتحادیه اروپا همکاری بکند. اما نخست وزیر مالکی به وضوح نشان داده است که وی دستورات رژیم ایران را دنبال میکند و خواهان نابودی ساکنان اشرف است. وقتی سیستم خانم اشتون یا خود نماینده عالی  به ما میگوید باید به دولت عراق اعتماد کنیم، صراحتاً من از آنها میخواهم که  به شعور ما توهین نکنند. با توجه به همه اینها، اگر عراق کماکان خواهان جابجایی اجباری ساکنان اشرف باشد، باید بسیار روشن باشد که ساکنان حاضر نخواهند بود اینکار انجام شود و اگر این اتفاق بیافتد میگویم آنها راهی جز مقاومت ندارند.
من شخصا آنها را میشناسم و آنجا بودم و میدانم چه احساسی دارند. اگر دولتهای ما در اروپا و امریکا از حقوق اشرف حمایت نکنند طبیعی است که آنها مرگ باشرافت را بر تسلیم ترجیح میدهند.

من بازهم،  من بازهم ، باید مجدداً از بارونس اشتون و وزرای خارجی مان که فردا جلسه یی برای رسیدگی به این بحران خواهند داشت، بخواهم این ضرب الاجل سرکوبگرانه برای بستن اشرف و فراخوان نابودی آن را فورا محکوم کنند. من از آنها میخواهم هر گونه جابجایی اجباری در عراق را محکوم کنند. با توجه به اینکه دولت عراق به کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد اجازه نمی دهد آنها مرحله احراز هویت ساکنان اشرف را برای تعیین استاتوی آنها شروع کنند، تنها راه حلی که برای جلوگیری از یک قتل عام علیه ساکنان بی سلاح و بی دفاع وجود دارد، این است که، سازمان ملل متحد استاتوی جمعی پناهندگان ساکنان اشرف را به رسمیت بشناسد. باید پناهندگان آنها به عنوان گروه شناخته شود و نه فرد به فرد و این اقدام فوری است که ملل متحد میتواند اتخاذ کند. اگر این موضوعی که با آن روبرو هستیم فوری نیست، پس لطفاً یکی به من بگوید چه چیزی اورژانس محسوب میشود؟
بنابر این دوباره از خانم اشتون میخواهیم که از کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان بخواهد این خط را دنبال کند. هیچ زمانی برای مصاحبه انفرادی با آنها وجود ندارد، یعنی با همه 3400 نفر. اولاً به این دلیل که تعداد آنها بسیار زیاد است و ثانیاً مالکی اجازه این کار را نمی دهد. بنابراین، به خاطر رضای خدا از اهرمهای حقوقی که در دسترس ماست، استفاده کنید. یکی از این اهرمهای حقوقی در حالت اورژانس که بسیار فوری است این است که همه آنها را به عنوان پناهنده گروهی اعلام کنیم. و این شاید حداقل بتواند مانع دولت عراق بشود اما به خاطر رضای خدا  کاری انجام بدهید چون ماهها و ماههاست که در این رابطه داریم صحبت میکنیم و نامه مینویسیم. تعداد نامه هایی که من برای خانم اشتون، سازمان ملل متحد و بسیاری از وزرای خارجه نوشته ام احتمالاً تا الان بسیار زیاد و تا به این همه بالاست و دیگر کافی است، بنابر این به خاطر رضای خدا یک کار بکنید.
من همچنین میخواهم تأکید کنم بر حفاظت نیروهای کلاه آبی سازمان ملل متحد از ساکنان اشرف و استقرار ناظران سازمان ملل متحد که تا انتقال آخرین نفر به کشور ثالث توسط شورای امنیت تضمین شود. من از اتحادیه اروپا میخواهم متحد باشند و کشورهای عضو هر آنچه امکان دارد انجام بدهند تا از این بحران انسانی و کشتار در اشرف جلوگیری بکنند. فردا وزرای خارجی یک جلسه دارند. من فکر میکنم وقتی که با نگرانی و با درد زیاد میگویم و همانطور که استرون گفته است، احتمالاً این آخرین فرصت برای ما باشد تا یک کار واقعاً  موثری انجام بدهیم. خواهش میکنم تو را به خدا کارتان را انجام بدهید.
 با تشکر فراوان

http://www.youtube.com/watch?v=6A29rvHzSo4

استرون استیونسون:
برای من موجب افتخار است که از رئیس سابق ستاد ارتش آمریکا، ژنرال هیو شلتون برای سخنرانی دعوت کنم.

ارتشبد هیو شلتون، رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا  1997 ـ 2001
با تشکر از شما آقای استیونسون و تشکر از تک تک شما به خاطر این خوشآمد گویی گرم. افتخار و مزیتی است که با شما، رئیس جمهور منتخب، خانم رجوی و همکاران محترم در این هیأت باشم. امروز، همانطور که بعضی از همکارانم گفته اند، زمان، شرط اساسی است. نزدیک به یک سال است که من و همکارانم از آمریکا، استدلال و فاکت مبنی بر این که چرا سازمان مجاهدین خلق ایران نباید در لیست باشد را بیان کردیم. این فاکتها به همان میزانی که امروز اعتبار دارند یک سال پیش هم معتبر بودند. ولی وزارت خارجه سست و بیحال ما هنوز عمل نکرده است. ازیاد نبریم که با همین بهانه بود که عراقی ها در آوریل گذشته به کمپ اشرف هجوم بردند و شهروندان بی سلاح را کشتار کردند.
خانمها و آقایان، حقایق اکنون مثل روز روشن است. حتی رژیم ایران که صادرکننده تروریسم است در توجیه اینکه چرا سازمان مجاهدین باید در لیست باقی بماند، مشکل دارد. اخیراً تلاش کردند حمله علیه سفیر عربستان در واشینگتن، پایتخت میهن ما را به سازمان مجاهدین بچسپانند، آن هم زیر دماغ وزارت خارجه . بعد به شکل طعنه آمیزی وزارت خارجه از سازمان مجاهدین دفاع کرد و اعلام کرد که «این ،کار رژیم ایران بوده است».
واضح است چرا وزیر خارجه هیلاری کلینتون به حکم دادگاه کلمبیا در واشینگتن عمل نکرده و مدارک اثباتی برای باقی ماندن نام سازمان مجاهدین در لیست را بیرونی نکرده است. علت بسیار واضح است: هیچ مدرکی برای ارائه وجود ندارد. یک قطعنامه دو حزبی کنگره آمریکا از وزارت کشور خواسته است تا نام سازمان مجاهدین را از لیست حذف کنند. این قطعنامه توسط 30 مقام سابق دولت آمریکا پشتیبانی شده است. مقامات عالی رتبه یی که در برخی از عالیترین مناصب دولت ما خدمت کرده اند. آنها هم خواهان حذف نام سازمان مجاهدین از لیست شدند. اینها افرادی فوق العاده باهوش، بی عیب، و با اصول اخلاقی عالی هستند. شخصیتهایی مانند موکیزی (وزیر سابق دادگستری) ، لوی فری (مدیر سابق اف. بی. آی)، سفیر ضدتروریسم وزارت خارجه و همکاران برجسته ام که امروز اینجا حضور دارند. کسانی که متفق القول هستند نام سازمان مجاهدین باید از لیست حذف شود. حقیقت این است که در سال 2003 ما، آمریکا، سلاح ساکنان را تحویل گرفتیم و در ازای آن ما به آنها قول حفاظت براساس استاتوی افراد حفاظت شده تحت کنواسیون ژنو را دادیم. ما مسئولیتی داشتیم و هم اکنون داریم تا مطمئن شویم این ساکنان بی سلاح حفاظت میشوند. اما در حمله آوریل که الان صحنه های آن را در صفحة تلویزیون مشاهد کردید، ما، یعنی آمریکا کنار کشیدیم. به مسئولیت خود عمل نکردیم، به قول خود وفا نکردیم. به رغم این که نیروی نظامی مستقر در کنار کمپ اشرف داشتیم. حتی امروز، اینکه ما میلیاردها دلار به دولت عراق کمک میکنیم و بعد میگوییم «ما امکانات لازم برای تأثیرگذاری بر روی دولت عراق نداریم تا آنها به قولی که ما به عنوان ایالات متحده آمریکا برای حفاظت از ساکنان اشرف داده ایم، احترام بگذارند»، این شرم آور است. اینکه میگوییم «توان تأثیرگذاری نداریم» یک دروغ محض است. آمریکا ابزار بسیاری برای این کار دارد، ما ارتش داریم، اطلاعات داریم. ابزار دیپلوماسی، اقتصادی و نظامی داریم.
اگر با نیروی نظامی از ساکنان اشرف حفاظت نکنیم، بنابراین قطعاً باید تقاضای آنها برای کمک را سرعت ببخشیم و از ابزار اقتصادی خودمان استفاده کنیم. اگر دولت عراق اجابت نمیکند، اگر امنیت ساکنان اشرف را تضمین نمیکند، ما باید از این دولت دست بکشیم. هم ما و هم اتحادیه اروپا باید از دادن میلیاردها دلار کمک به دولت مالکی خودداری کنیم. استفاده از این ابزار اقتصادی مسئولیت جامعة بین المللی است. ما در آمریکا و اتحادیه اروپا ابزار قوی داریم ولی شجاعت سیاسی برای استفاده از آن نیاز است. من اتحادیه اروپا را تشویق میکنم تا فردا این پیام را بدهد که، شما شجاعت سیاسی استفاده از آن را دارید و تلاش کنید آمریکا را پشت سر خودتان بکشید. همانطور که تا الان گفته شده، رژیم ایران خطرناک ترین صادر کننده تروریسم در جهان است. حتی وزیر دفاع آمریکا «لئون پانتا» به ایران اخطار داد که از عملیات علیه آمریکا در سراسر جهان برحذر باشد.
 خانم رجوی، رئیس جمهور منتخب و  فوق العاده و کاریسماتیک و شجاع شورای ملی مقاومت یک برنامه10 ماده یی دارد که ارائه داده است. چیزی که هر کشور دموکراتیک امروزی به آن رشک می برد. این چیزی است که ملت ایران را از دست این رژیم استبداد مذهبی آزاد خواهد کرد. در آوریل 2009 اتحادیه اروپا یک قطعنامه پارلمانی را پذیرفت که جابجایی اجباری ساکنان اشرف را رد میکرد. جالب اینجاست که وزارت خارجه ما هم به اتحادیه اروپا پیوست و نماینده وزارت کشور گفت: «جابجایی اجباری ساکنان اشرف به مکانی دیگر در عراق ممکن است به خونریزی کشیده شود».  این که واضح و معلوم است که به خون ریزی منتهی میشود! فکر میکنم همة ما در این اتاق امروز این را درک میکنند. یونامی و نماینده ویژه آن باید قدم جلو بگذارند و اعلام کنند که طرح عراق برای جابجایی ساکنان اشرف و ضرب الاجل تحمیلی آنها برای بستن کمپ قبل از این که انتقال ساکنان به کشور ثالث صورت گیرد، نمیتواند و نباید  اتفاق بیافتد.
من به آقای استیونسون میپیوندم که میگوید «آمریکا و اتحادیه اروپا باید از سنگر گرفتن پشت این بهانة بیخود که عراق حق حاکمیت دارد دست بردارند». این حرف، تنها کشتار ساکنان اشرف را توجیه میکند. ما باید در کنار هم بایستیم و بدون هیچ پیش شرطی اعلام کنیم که رفتارشان کاملاً غیر قابل قبول است و تحمل نخواهد شد. امروز وقتی به این نگاه میکنم که چه کاری باید انجام شود میگویم، اولاً آمریکا باید سازمان مجاهدین را از لیست حذف کند. زمان، عنصر حیاتی است، این کار باید دیروز انجام میشد و باید یک سال پیش انجام میشد، ولی مسلماً باید فوری انجام شود.
ما همچنین ضروری میدانیم که مطمئن شویم کمیساریای سازمان ملل استاتوی پناهندگی را به ساکنان اشرف بدهد و همچنین دبیرکل سازمان ملل متحد که تا این لحظه نتوانسته مانیتورینگ 24ساعته برای کمپ اشرف ایجاد بکند، این کار را  فوری انجام بدهد. هم اتحادیه اروپا و هم آمریکا باید پافشاری کنند که حضور ناظران سازمان ملل متحد در این محل الزامی است،
من اشاره کردم یکی از قدرتهای ملی آمریکا، ابزار اقتصادی است و نیاز به شجاعت سیاسی دارد تا از آن بتوان استفاده کرد و این کار از وزیر خارجه، خانم کلینتون شروع می شود. و به طور قطع مسئولیت رئیس جمهور اوباما است
اما دومین نکته یی که میخواستم بگویم این است که لازم است نام مجاهدین از لیست خارج شود، وقتی نخست وزیر عراق مالکی با رئیس جمهور اوباما در 12 دسامبر ملاقات میکند، رئیس جمهور اوباما باید شجاعت سیاسی از خود نشان بدهد و از ابزار پرقدرت اقتصادی استفاده کند و از مالکی بخواهد که به تعهدات آمریکا احترام بگذارد و از ساکنان اشرف حفاظت کند، حتی در صورت رویارویی و مقابله رژیم ایران، که مالکی با آن روبرو خواهد شد
و ما باید پافشاری کنیم که مالکی اجازه بدهد نیروهای سازمان ملل متحد به صورت 24 ساعته در اشرف مستقر شوند تا زمانی که یک نتیجه نهایی درمورد موقعیت مجدد آنها مشخص شود.
سومین نکته این است که آمریکا، سازمان ملل و اتحادیه اروپا باید به مالکی نشان دهند که اشرف نمیتواند بسته شود تا اینکه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد کار خودش را درمورد ساکنان شهر  اشرف به اتمام رسانده باشد.
و در پایان ما باید همه به خاطر بسپاریم، ما امتحان سختی در پیش داریم تا این اقدامات را به نتیجه برسانیم و تمام دنیا نگاه خواهد کرد، که آمریکا، اتحادیه اروپا و سازمان ملل متحد کاری نکردند، درحالی که ما امکان انجام کاری را داشتیم. و همه ما مسئول هستیم به دلیل نداشتن شجاعت اخلاقی و سیاسی در ایستادگی نسبت به چیزی که حق است.  متشکرم

استرون استیونسون:
من الان باید به پارلمان برگردم ولی قبل از اینکه بروم، میخواهم گونتر فروهگن، نایب رئیس پیشین کمیسیون اروپا را که کمیسر سابق تجارت و صنعت هم بوده است، معرفی کنم، و به ایشان خوشامد بگویم، بفرمایید.

گونتر فرهوگن، نایبرئیس کمیسیون اروپا 2004 ـ 2010
بسیار متشکرم که من را دعوت کردید. خانمها و آقایان یکی دو ماه پیش ما در این اتاق بودیم راجع به همین موضوع صحبت کردیم من عمیقاً از بی عملی و عدم توجه شرمسار بودم. ولی حالا موضوع ما دارد مورد توجه قرار میگیرد. حالا در دستور کار سیاسی در بالا قرار دارد و من بسیار قدردانی می کنم که کاترین اشتون یک فرستادة ویژه منصوب کرده است و وزاری خارجه فردا جلسه خواهند داشت و این موضوع را مورد بحث قرار می دهند. دیر است ولی زیاد دیر نیست. در ضمن هیچوقت برای انجام یک کار خوب زیاد دیر نیست، در مورد عمل اتحادیه اروپا و اینکه نیاز به عمل بسیار بسیار سخت تر نسبت به دو ماه پیش است. ما دو موضوع در اینجا داریم، اول اینکه ما باید از همه ابزارمان برای آوردن فشار به دولت بغداد در عراق استفاده کنیم تا ضرب الاجل برای بستن کمپ اشرف را بردارد و این ضرب الاجل نمی تواند مورد قبول واقع شود. با در دست داشتن مذاکرات بسیار زیادی با دولتهای اروپایی و سایر سازمانهای بین المللی، من باید اینجا یک هشدار قوی بدهم. بله اروپایی ها متحد هستند که به عراق بگویند ضرب الاجل باید برداشته شود و جلسه فردا باید به روشنی بگوید که ضرب الاجل باید برداشته شود، جابجایی در عراق ممکن نیست. عراق باید به طور سازنده همکاری کند تا یک راه حل دائمی انساندوستانه برای افراد آنجا پیدا کند. برای اتحادیه اروپا زمان آن رسیده که به آنها توضیح دهند ما اینجا فقط زبان مودب دیپلوماتیک به کار نمی بریم، بلکه این دفعه بسیار بسیار جدی است و اینکه عراق باید عواقب بسیار جدی متحمل شود؛ اگر دولت آنجا به طور کامل همراهی نکند، من کاملاً با سخنرانان اینجا موافقم که فشار اقتصادی لازم است. من قبلاً در کنفرانس ماه جولای گفتم غیر قابل قبول است که ما به عنوان مالیات دهندگان اروپایی کماکان به این افراد در بغداد کمک کنیم، اگر آنها حقوق اولیه بشر را محترم نشمارند. بنابراین ما باید پرداختها به عراق را بلافاصله قطع کنیم و به آنها بگوییم ما دوباره آن را شروع نخواهیم کرد تا وقتی که این موضوع به طور رضایتبخشی حل شود. نکته نهایی من این است که دولت عراق نشان داده است قابل اعتماد نیست. و این پیامی برای دوستم آنتونیو گوترز است که او را روز جمعه در ژنو خواهم دید و پیامی برای آقای کوبلر که او را هفته آینده اینجا در بروکسل خواهم دید، آنها نباید هیچ توهمی داشته باشند، زیرا این دولت به طور کامل زیر نفوذ رژیم ملاها در ایران است و هیچ انتخاب آزادی در این موضوع وجود ندارد. و قولهایش کاملاً بی ارزش هستند. تنها چیزی که می تواند کمک کند حضور قوی ازجمله حضور نظامی سازمان ملل متحد و یک روند مذاکره شده برای حل این مشکل انسانی تحت نظارت و حفاظت بین المللی است.
متشکرم.

استرون استیونسون: به خاطر اینکه صحبتهای زیادی راجع به سیاست آمریکا شده، در همین رابطه مناسب است که ما از یک رهبر آمریکا بشنویم، نه تنها به عنوان رئیس حزب دموکرات آمریکا بلکه به عنوان فرماندار سابق، کاندید ریاست جمهوری که بسیار مورد احترام است.
هوارد دین، رئیس حزب دموکرات آمریکا 2004 ـ 2009
پاتریک از معرفی پرلطف شما متشکرم. من الان در این فعالیت کمتر از یک سال است که درگیر هستم و میزان زیادی از آن را در اروپا و همینطور بخشی را در آمریکا انجام میدهم و همیشه مایلم به اروپاییها یادآوری کنم که وقتی آمریکاییها به اروپا می آیند، اروپاییها می گویند که آمریکاییها بدون فکر کردن عمل می کنند، البته همینطور است که ما اول به عراق رفتیم ولی همچنین به اروپاییها یادآوری می کنم که آنها همیشه فکر میکنند، بدون اینکه عمل کنند. این دیگر نمیتواند ادامه پیدا کند. من به سؤال ال پائیس روزنامه اسپانیایی علاقمند بودم چون سیستم قضایی اسپانیا درحال تحقیقات حول نخست وزیر مالکی به خاطر جنایات جنگی می باشد. و ما حالا در انتظاریم که ظرف کمتر از دو هفته رئیس جمهور آمریکا میزبان کسی باشد که متهم به جنایات جنگی است و در پروسه تحقیقات است،. ما چطور به اینجا رسیدیم؟ این یک آبروریزی وحشتناک و یک شکست اخلاقی هم برای آمریکا و هم برای اتحادیه اروپاست. به اعتقاد من اتحادیه اروپا ظرف 60سال گذشته مهمترین تجربه دموکراسی و اداره دولت بعد از تشکیل کشور خود من در 235سال پیش را داشته است. شما حالا مشعل اخلاقی جهان شده اید. اروپا حالا قوانین اقتصادی بهتری نسبت به آمریکا و بقیه جهان دارد، شما قوانین بهتری در حمایت از مصرف کننده، نسبت به بقیه جهان دارید، شما قوانین محیط زیست بهتری نسبت به بقیه جهان دارید. شما استاندارد اخلاقی برای جهان هستید. شما نمیتوانید عمل نکنید. من قبول دارم که ایالات متحده در این موضوع بیشتر مقصر است و این ایالات متحده است که بیشترین مسئولیت را نسبت به هر کس دیگری به جز مالکی دارد، اگر به افراد اشرف صدمه یی برسد. ما تعهد و امکان آن را داریم حتی در حالی که هنوز روی زمین عراق نیرو داریم، از آن جلوگیری کنیم. ولی اروپا باید این روند را از نظر اخلاقی رهبری کند، همانطور که مدتهاست در زمینه حقوق بشر اینطور بوده اید. جلسه فردای وزرای خارجه اروپا دیگر نمی تواند تمرینی برای بحث کردن باشد. باید عمل واقعی از این جلسه در بیاید. و شما قدرت آن را دارید نه اینکه فقط محکوم کنید و نامه های بیشتری بفرستید، شما این قدرت را دارید که تفهیم کنید، مجازاتهایی را از موضع اتحادیه اروپا علیه عراق به خاطر هر گونه خشونتی که ممکن است بر ساکنان اشرف وارد شود، اعمال خواهید کرد. کافی نیست که فقط مجازاتها را روی اربابان دولت عراق که ملاها در ایران هستند، اعمال کنیم. ما باید روی خود عراق مجازات اعمال کنیم و فکر نکنید آنها تحت تأثیر مجازاتها قرار نمیگیرند و عواقب مجازاتها را احساس نمیکنند. ممکن است نفت زیادی داشته باشند ولی روزی 4ساعت فقط برق دارند. ما وظیفه داریم تعهدمان را نسبت به آنهایی که قول حفاظتشان را دادیم، نگه داریم وگرنه هم اتحادیه اروپا و هم آمریکا بخشی از یک شکست اخلاقی خواهند شد. کارزار حقوق بشر پرسابقه تر و طولانی تر از آنست که ما حالا بخواهیم آن را متوقف کنیم. این یک موضوع عمیق حقوق بشری است، داریم این کار را بکنیم. اتحادیه اروپا در پاسخ به یکی از بزرگترین قتل عامهای تاریخ بنا نهاده شد. و حالا آمریکا و اتحادیه اروپا وظیفه دارند مشترکاً عمل کنند. سازمان ملل متحد کند عمل کرده است ولی دارد سهمش را انجام میدهد. ما نمیتوانیم از سازمان ملل متحد به جز اینکه کمی کند بوده اند انتقادی کنیم، ولی ما در آمریکا و اروپا کند تر بوده ایم و این باید فردا متوقف شود. اگرچه ایالات متحده تقصیر بیشتری از اتحادیه اروپا دارد، اتحادیه اروپا فردا باید رهبری کند. دوم، رئیس جمهور ایالات متحده، اگر یادتان بیاید کمی بیش از دوسال پیش جایزه صلح نوبل را گرفت. او خودش در پذیرش آن بسیار متواضع بود. او چیزی شبیه به این گفت که الان کمی زود است امیدوارم روزی این شایستگی را به دست بیاورم. خوب ما در 31 روز دیگر ما خواهیم فهمید آیا رئیس جمهور ایالات متحده شایستگی جایزه صلح نوبل را به دست آورده است؟ من برندگان صلح نوبلی را ندیده ام در درگیری اتفاق می افتد، کنار بایستند.
همانطور که ژنرال شلتون گفت لازم است وزارت خارجه این افراد را از لیست خارج کند. هیچ پایة حقوقی وجود ندارد برای آنها که در لیست باشند و بسیار روشن است، این واقعیت که آنها در لیست هستند مورد استفاده رژیم ایران و عراق قرار میگیرد تا به کشتار دست بزنند. همچنین بسیار روشن است و ما این اطلاعات را از کمیساریای سازمان ملل متحد داریم در نامه هایی که به مقامات دولت اوباما فرستاده اند بر این اساس که نامگذاری وزارت خارجه، نامکذاری نامناسب وزارت خارجه کار بازاسکان این پناهندگان را مشکل میکند. زمان آن است که وزارت خارجه  بجنبد. آیا وزارت خارجه کنار می ایستد و شریک جرم درگیری می شود؟ امیدوارم به خاطر کشورم اینطور نشود.
وقتی رئیس جمهور، نخست وزیر مالکی را در کمتر از دو هفته دیگر ببیند، نباید از نخست وزیر مالکی بپرسد، بلکه باید به نخست وزیر مالکی بگوید ضرب الاجل تا زمانی که آخرین ساکن اشرف به سلامت از عراق خارج شود عقب خواهد افتاد و باید بگوید درگیری در اشرف در کار نخواهد بود و باید به وزارت خارجه بگوید ما توسط افرادی که بسیار روشن و فوق العاده گمراهند و مشغول دفاع از اشتباهات 15سال پیش هستند به اندازه کافی اتلاف وقت داشته ایم.  دیگر بس است، زمان عمل کردن است. زمان نجات دادن جان انسانهاست و زمان تمام شده است.

استرون استیونسون:
میخواستم از فرماندار دین تشکر کنم. میخواستم تأکید کنم که همه ما در اینجا شهروندان جهان هستیم. فرماندار دین به عنوان یک رهبر آمریکا اینجا صحبت کرد و سخنران بعدی ما ریتا زوسموت رئیس سابق مجلس فدرال آلمان هم با صراحت گفته است، بحث بر سر این نیست که شهروند کدام کشور باشیم، ما هم شهروندان این کره هستیم. و حالا میخواهم از ریتا دعوت کنم که کمی صحبت کنند.

ریتا زوسموت، رئیس پارلمان فدرال آلمان 1988 ــ 1998
با تشکر.  بعد از گوش دادن به جلسه, اولین عکس العمل من این است که همة نکات مهم بیان شده. ولی بگذارید احساسم را بیان کنم. نه به عنوان یک زن، چون موضوعی است که مربوط به زنان و مردان میشود. ولی آنچه که میخواهم بگویم این است، اولاً این مسأله که تا الان برای یک اقلیت مطرح  بوده، باید به مسأله  اکثریت تبدیل شود. این اولین و مهمترین موضوع است تا اینکه چه نمایندگان مردم و چه شهروندان نتوانند بگویند
 «از اشرف بی خبر بوده ام».
تکلیف اول من به عنوان یک سیاستمدار و یک شهروند این است که وقتی همبستگی قوی ارائه نمیدهیم، مردم ایران چطور میتوانند به ما اطمینان و امید داشته باشند؟ بنابراین این موضوع هم به کمپ اشرف مربوط میشود و هم مقاومت ایران و باید در کشورهای به اصطلاح پیشرفته و دموکراتیک تشویق و اطمینان بیشتری ایجاد کند. بله ما در دموکراسی زندگی میکنیم ولی آیا واقعاً به آن عمل میکنیم؟ و این سؤالی است که الان مطرح است.
هیچ دلیلی وجود ندارد که کسی به ما بگوید «نمیتوانیم قیمت آن را بدهیم، بگذارید مذاکره کنیم، دیگر با عراق اختلافی نباید داشته باشیم…»
این یک اختلاف عمیق است و باید تمامی تلاشمان را بکنیم و هر روز باید بر تمرکز روی آن تأکید کنیم. تجربه سیاسی من این است که وقتی صدایت را بلند نکنی هیچ اتفاقی رخ نمیدهد. بنابراین سؤال مطرح تنها مربوط به سیاستمداران نیست بلکه به عموم جامعه برمیگردد، روشنفکران، علاقه مندان، وکسی نیست که از این مسئولیت مستثنی شده باشد.
نگرانی من همان است که مطرح شده. هیچ اعتمادی نمیتوان به دولت عراق کرد. تنها رژیم ایران نیست بلکه دولت عراق هم مطرح است. سؤال باید کرد که شما از تمامی فاجعه ها در کشور خودتان چه چیزی آموخته اید؟ شاید کمکی به ما نکند. ولی در هر صورت چندین بار تکرار شد که ضرب الاجل غیر قابل قبول است. نمیتوانیم با حقوق بشر پراگماتیستی برخورد کنیم. این باید پیامی برای تمامی ما در اینجا و بیرون از اینجا باشد چرا که ما عادت کرده ایم دربارة حقوق بشر صحبت بکنیم ولی نه اینکه به آن عمل کنیم و نمی بینیم چطور انسانها در اثر نقض آن قربانی تجاوز، شکنجه و کشتار میشوند. بنابراین پروندة کمپ اشرف فراتر از خود رفته است. با این پرونده ما ثابت خواهیم کرد که قویتر شده ایم یا هنوز سازش میکنیم، چه سازش خوب و چه سازش درمسیر بد.
خیلی تعیین کننده است اگر تسلیم بشوید یا نشوید. بنابراین فکر میکنم که همه ما به چالش کشیده شده ایم، اتحادیه اروپا، آمریکا، سازمان ملل متحد. امروز صبح وقتی گفتیم که یک رویکرد جمعی نیاز داریم، به نظرم در زمینه سیاسی هم به آن نیازمند هستیم. مصاحبه های انفرادی به نظرم حقوق آنها را برآورده نخواهد کرد، بلکه باید از تمامیت گروه دفاع کرد و به آنها استاتوی مشخص برای خروج از این وضعیت بدهیم. جابجایی داخل عراق قابل قبول نیست ما نه تنها باید در داخل بلکه بیرون از کشورمان هم از آنها حفاظت کنیم. وقتی بر سر بار مسئولیت مذاکره میکنیم هیچ کسی بار بیش از حد ندارد با اطمینان بیشتری عمل کنیم تا دربارة خودمان و روابطمان با انسانهای دیگر احساس بهتری بکنیم.

پاتریک کندی:
50 سال پیش، عموی من، رئیس جمهور کندی، در کشور شما آلمان، جمله معروف: «من یک برلینی هستم» را ایراد کرد. چون در آن زمان آزمایش جهان، آزمایش دموکراسی در جبهه های مقدم در برلین صورت میگرفت. اما این تنها مبارزه مردم برلین نبود، بلکه در نهایت مبارزه همه مردم آزاده یی است که می گویند در همبستگی باهم می خواهند بایستند. الان امروز این آزمایش دوباره در برابر ما قرار گرفته و این آزمایش فقط برای افراد کمپ اشرف که در معرض خطر قرار گرفته اند ، نیست. این در حقیقت یک آزمایش برای کل بشریت است که میدانند قرار است چه اتفاقی بیفتد و امروز از طریق وزرای خارجه اروپا که فردا جمع میشوند، در مقابل یک انتخاب قرار میگیرند. همچنین از طریق سفر نوری المالکی به آمریکا در روز 12دسامبر.
و ما به وضوح اعلام میکنیم با شرارت شیطان سازش نمی کنیم. مارتین کوبلر اسم کوچک یک مارتین دیگر را دارد. مارتین  نیمولر که در زمان هولوکاست گفت: «اول سراغ کولی ها رفته بودند، ولی چون من یک کولی نبودم حرفی نزدم. بعد سراغ یهودی ها آمدند ولی چون من یک یهودی نبودم حرفی نزدم. بعد سراغ اعضای اتحادیه صنفی آمدند ولی چون من عضو اتحادیه‌ صنفی‌ نبودم حرفی نزدم. سپس سراغ من آمدند، اما کسی دیگر باقی نمانده بود که حرفی بزند. این آزمایش همه ماست، نه فقط موضوع پناهندگان ایرانی در  عراق. این آزمایش کل بشریت است. اما فراموش نکنیم که جلودار حفاظت از این پناهندگان بی دفاع، زنی است که اختلاف روشنی با حکام فعلی ایران دارد، کسی که گفته است خواهان دولتی مبتنی بر جدایی دین از دولت است. زنی که انتخابات آزاد و عادلانه و دموکراسی را برای کشورش ایران، میخواهد. زنی که حقوق مساوی برای همه مردم ایران میخواهد. او کسی است که ما همه در جامعه بین المللی میتوانیم پشت سر وی بایستیم. و کسی است که ما با امیدواری میگوییم ایران آینده را هدایت خواهد کرد. به خاطر رهبری اوست که ما توانسته ایم تا این نقطه برسیم. من میخواهم به خانم رجوی بگویم ما به رهبری شما افتخار میکنیم. میدانیم که این ساعات تعیین کننده هستند و ساعت زمان در حال تیک تاک است. ما در کنار شما ایستاده ایم و میدانیم که شما در جلو ایستاده‌اید. و از طرف همه آزادیخواهانی صحبت میکنید که خواستار جلوگیری از جنایت هستند.
من خانم رجوی را به صحبت دعوت می کنم.
با تشکر

مریم رجوی
 با تشکر مجدد از همه حاضرین، از همه سخنرانان و همه کسانی که با وجدانی آگاه و دردمند در یک کارزار بسیار بسیار عظیم ، گسترده ، سخت و دردناک، لااقل می توانم بگویم  ماهها و شاید سالهاست شرکت دارند.
آنچه که امروز بیان شد، صدای بلندی بود از وجدان های آگاه بشری از چهار گوشه جهان، برای اینکه بتواند همه مخاطبین را  از خواب بیدار کند، و آنها را در مقابل مسئولیتشان قرار بدهد. در مقابل یک مسئولیت انسانی فکر می کنم به اندازه کافی این سخنان و این صداها، هم محکم ، هم بلند و هم روشن بود،
اما من فکر می کنم که این کارزار عظیم گسترده بین المللی ، در چهار گوشه جهان که ما امروز اینجا شاهد یک صحنه از آن بودیم، بطور کافی و به اندازه لازم قوی و محکم بود که مخاطبین را یعنی خانم آشتون و روسای 27 کشور ، بخصوص وزرای خارجه آنها که فردا در همین بروکسل برنامه دارند، سازمان ملل و ارگانهای آن را از کمیساریای عالی پناهندگی تا کمیساریای حقوق بشر ، تا یونامی در بغداد تا ایالات متحده از کاخ سفید تا وزرات خارجه آمریکا، همه مسئولین و دست اندرکاران صحنه ای که متصوراست پیش بیاید من فکر می کنم که همه این ارگانهای بین المللی همچنان که گفته شد ، به اندازه کافی امکانات و اختیارات دارند که بتوانند، دولت عراق را وادار کنند به قوانین بین المللی گردن بگذارد، و تبدیل به گردنکش و یا گردنکشی هایی که ملاهای حاکم بر ایران می کنند، نشود. ما فکر می کنیم که همچنانکه همه دوستان اینجا گفتند و همه شخصیت های برجسته ای که هستند، این مینیمم ، تکرار می کنم مینیمم حق ساکنان اشرف هست که از حقوق پایه ای انسانی و فردی در عراق که بیست و پنج سال است که (آنجا) ساکن هستند، برخوردار باشند. متاسفانه بدلیل وجود یک دیکتاتوری جدید در عراق، آنها از این حقوقشان محروم شدند، الان دو سال و نیم است  که در بدترین محاصره ها قرار دارند در این دور همچنانکه فرماندار هوارد دین اینجا گفتند، اتهاماتی از قبیل سکت و فرقه و یا قبل از آن تروریسم، در یک مقوله انسانی و یک فاجعه انسانی ، بیشتر به شوخی می نماید. هیچیک از این ها نمی تواند توجیه کننده  یک فاجعه انسانی باشد، اما از آنجا که قاتلین می دانند، که  هیچیک از اینها نمی تونه توجیه باشد به یک توطئه جدید دست زدند. و آن اینکه تقصیر این دور را به گردن مقتولین بیاندازند، پیشاپیش آنهم،  چگونه ، با همین توجیهات که شنیدید از جمله این که مسئولین و رهبران مجاهدین در اشرف هستند که اجازه مصاحبه ساکنان را با کمیساریای عالی  پناهندگی نمی دهند، مسئولین شان هستند که اجازه نمی دهند که اونها به بیرون اشرف تردد داشته باشند، در حالیکه بنا به اسناد و مدارک و بارها و بارها ، شاید صدها بار اعلام  چه مسئولین مجاهدین در اشرف و چه خود من در اقصی نقاط دنیا و چه نمایندگان و وکلای آنها در چهارگوشه دنیا بارها اعلام شده که ساکنین اشرف اعلام کردند که برای هر نوع همکاری با کمیساری عالی به شرط تأمین حفاظت و امنیت شان ، حتی برای انجام مصاحبه در خارج اشرف ، بشرط اینکه حفاظتشان تامین باشه و بازگشت شان تضمین داشته باشه، ولی همچنان که گفتم این دولت جدید عراق متاسفانه داره پا می گذاره جای پای دیکتاتوری حاکم بر ایران ، دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران که از سی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سال پیش ، مجاهدین را دستگیر می کرد و شکنجه می کرد و اعدام می کرد و آنرا به گردن خودشان می انداخت و می گفت این ها خودشون ، خودشون را شکنجه می کنند و خودشون ، هستند که خودشون را می کشند و الان داره تاریخ تکرار می شه ، در مداری دیگر . بنابراین من فکر می کنم ، به اندازه کافی حرفها زده شه ، وقت عمل است این قدرت در جامعه بین المللی وجود دارد، بشرط اینکه تصمیم بگیره ، که قبل از هر چیز، در مقابل دیکتاتوری حاکم بر ایران که الان عامل اصلی تهدید برای صلح و امنیت جامعه  بین المللی هست، بایسته و سیاست قاطع خودش را اعلام بکند. رژیمی که در سیاست خارجی جز گروگانگیری و شانتاژ،  چیز دیگری بلد نیست، همین دیروز در تهران صحنه سفارت انگلیس را همه دنیا به چشم دیدند که چگونه گروگان گرفت ، برای اینکه نشان بدهد که هنوز می تواند شانتاژ و تهدید و ارعابش را گسترش بدهد. چرا؟ چون یک گام، جامعه بین المللی یک سیاست قاطع در تحریم ها جلوی او اتخاذ کرده است. بنابراین من می خواهم اینجا بگویم که در مقابل دیکتاتوری حاکم بر ایران جز سیاست قاطع ، هیچ راه و هیچ زبان دیگری وجود  ندارد. بخصوص بعداز جهان عرب ، آن بشدت نگران است که بعداز قذافی و بشار اسد، نوبت اون برسه . به همین دلیل در دو زمنیه : یک دستیبابی به بمب اتمی و دو : سرکوب اپوزیسیون اصلی اش یعنی مجاهدین با تمام قوا، داره تلاش می کند. فکر می کنم وقت آنست که جامعه بین المللی در برابر این شانتاژ ها و این گروگانگیری ها ، هرچه قاطع ترسیاست های تحریم همه جانبه را در زمینه نفت و گاز و بانک مرکزی اعمال کنه و از آنطرف ، پیشتازان و مقاومین مردم ایران که نهایتا بدست همین ها هست که ملاها سرنگون خواهند شد و جامعه بین المللی از شر آنها خلاص خواهد شد و نفس راحتی خواهد کشید و صلح و امنیت بهش باز خواهد گشت، بله ، همین ها را نه تنها موانع را از سر راهشان بردارند، بلکه در حال حاضر در حالیکه تیک تاک شوم  دو دیکتاتوری علیه آنها به صدا در آمده ، آن را متوقف کنند، با همه امکانات و وسائلی که دارند، من فکر می کنم  که جامعه بین المللی چنین توانی را دارد و مطمئنم که اگر تصمیم بگیره ، قدرت داره که جلوی این دیکتاتورها که آخر عمرشان هست ، به جد بایسته و دنیا را در مقابل بزرگترین دیکتاتوری مذهبی حاکم بر ایران ، بی سلاح نکنه چرا ، چون تنها آنتی تز و تنها آلترناتیو در مقابل دیکتاتوری حاکم بر ایران ، مقاومت ایران ، این مقاومت سازمان یافته و پیشتازان آنها در شهر اشرف هستند، من مطمئن هستم که با کمک جامعه بین المللی می توان و باید جلوی اعمال دیکتاتورها، جلوی اعمال دیکتاتوری  دیکتاتورها را گرفت و اجازه نداد که آینده جهان را با به خطر انداختن صلح  و امنیتش ، یعنی بقایای آنها ، بی آینده کند. به نظر من دنیا این توان را داره که جلوی دیکتاتورها را بگیره و دنیا را برای یک صلح و امنیت بین المللی که منشاء. آن یک ایران دموکراتیک و آزاد هست، ایران دموکراتیک و آزادی که مبتنی بر جدایی دین و دولت ، مبتنی بر رای مردم، مبتنی بر آزادی و برابری زن و مرد ، مبتنی بر یک بازار آزاد، مبتنی بر یک دوستی و همزیستی مسالمت آمیز با کل خلقهای منطقه و دنیاست، بله این ایران امکانپذیره ، در دسترس هست، اما در حال حاضر ، یک اقدام سریع بین المللی احتیاج دارد، با تشکر مجدد از همه فعالین و همه پیشتازان این جبهه گسترده  بین المللی برای صلح و امنیت  برای آینده دنیا ، با تشکر.