خانم رجوی توضیح میدهد: «علیرغم حق غیر قابل انکار خود برای ماندن در عراق، اشرفیها یک طرح پارلمان اروپا برای انتقال به کشورهای ثالث را پذیرفتهاند» و «برای برداشتن هر مانعی، آنها درخواست پناهندگی خود را دادهاند»، اما مقامات عراقی مانع کار کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و انجام مصاحبهها با ساکنان اشرف شدند.
استرون استیونسون، رئیس هیأت پارلمان اروپا برای رابطه با عراق، میگوید: «اتحادیة اروپا و ایالات متحده باید به نوری المالکی تفهیم کنند که ضربالاجلش یک افتضاح است و درخواست زمان مکفی بکنند برای اینکه کمیساریای عالی پناهندگان بتواند مصاحبههای خود با ساکنان را برای باز تایید پناهندگی آنها به عمل آورد».
آلخو ویدال کوادراس، نایب رئیس پارلمان اروپا نیز میگوید: «ما دیگر فرصت انجام مصاحبهها را نداریم». وی تصریح میکند: «باید از امکانات قانونی که در اختیارمان هست استفاده کنیم. ساکنان اشرف باید به شکل گروهی و نه انفرادی پناهنده شمرده شوند. این امکان در شرایط فوقالعاده فوری وجود دارد».
از نظر مدافعان اشرف انگیزههای دولت عراق به وضوح از تهران هدایت میشود.
پاتریک کندی بر این عقیده است که رژیم حاکم در تهران می خواهد با بسته شدن کمپ اشرف، ازشاهدان جنایات خود، خلاص شود. 
ژوزه بُوه هم از یک مبارزة مشروع صحبت میکند و میگوید: «جمهوری آخوندها یک حکومت خودکامه است و مقاومت در برابر آن یک مبارزة مشروع است. کمپ اشرف مقاومت در برابر این حکومت را نمایندگی میکند، پس حمایت از ساکنان این کمپ وظیفة همة دموکراتهای جهان است».