http://www.youtube.com/watch?v=Xsbxu3g8U98

کلامها هیچ معنی ندارند مگر این که به اجرا درآیند و نتیجة مقدر خود را داشته باشد اما دو کلمه وجود دارد که ایالات متحده و سازمان ملل متحد به کار نبرده اند و آن دو کلمه که باید به کار برده شوند، کلمه «چرا» و کلمه «نه» هستند.
شکی نیست، هیچ گونه شکی نیست که ایالات متحده مسئولیت اخلاقی و حقوقی دارد که تضمین بدهد ساکنان اشرف به هر شکل ممکن باید حفاظت بشوند تا زمانی که هر کدام از آنها به خارج جابجا شوند.
هیچ شکی در آن نیست، این مسئولیت ما است.
اگر به تماسهای تلفنی که ما با وزارت امور خارجه و مسئولان آمریکایی دیگر داشتیم، گوش کنید، تلاشهای مختلفی برای اجتناب از پذیرفتن مسئولیت را خواهید شنید که الان مسئولیت عراقیان است و مسئولیت سازمان ملل متحد است، نخیر مسئولیت ایالات متحده است که این کار به درستی پیش برود.
حالا من مستمر به این فکر میکنم که شما جمعیت بسیار خوبی هستید چون در مواقع مختلفی خیلی از شما به حرفهای خیلی از ما گوش کرده اید و سخنرانان زیادی هستند و بعد از مدتی یک چیز را تأکید می کنیم.
اما آن نکات مواردی هستند که باید روی آن تأکید شود و اگر به آنچه در گذشته در ژوییه اتفاق افتاده نگاه کنید، برای من شگفت انگیز است که چگونه ما به آمریکا و سازمان ملل نشان داده ایم که آنها به طور واقعی هیچ استحکامی نداشته اند. در ابتدا ما باید از کلمه «نه» استفاده می کردیم وقتی با مخالفت دولت عراق برای حفاظت ساکنان کمپ توسط نیروهای کلاه آبی سازمان ملل متحد و نیروهای آمریکایی تا زمانی که آنها جابجا بشوند، مواجه شده بودیم. این اولین اشتباه بود. اشکال این کار چه بود؟
اگر عراقیها نیت منفی نداشتند، اگر عراقیها به امنیت این ساکنان متعهد بودند، پس چه مشکلی ایجاد میشد اگر آمریکاییها، همانطور که سرهنگ مارتین به من هم گفت، میتوانستند یک گروه کوچکی از سربازان آمریکایی یا تفنگداران آمریکایی را در آنجا باقی بگذارند؟
این، حفاظت آنها را تضمین می کرد. یا اگر آمریکاییها نمی خواستند بمانند چون کشور را میخواستیم ترک بکنیم، پس سربازان سازمان ملل متحد چی؟ علت چه بود؟ ما این را از عراقیها سؤال نکردیم که «چرا» با این مخالف بودند. زیرا دلیل خوبی برای مخالفت آنها وجود نداشت.
دومین سؤال را از آنها نکردیم.
کلا «چرا» از کمپ اشرف به جای دیگر منتقل شوند؟ «چرا؟»  و چه مشکلی بود...چه آسیبی به دولت عراق می رسید؟
اگر این 3400 تن به طور صلح آمیز و با کنترل سرنوشت خود و با پرداخت مخارج خود، در صلح  زندگی می کردند و هیچ کس را در معرض خطر و تهدید نمیگذاشتند، جابجایی آنها چه ضرورتی داشت؟ چرا کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان نمی توانست کار خود را در کمپ اشرف انجام بدهد؟ به ما گفته شد که این غیر قابل قبول است اما کسی به ما نگفت چرا؟
حالا در این مورد فکر کنید. چه علتی باعث می شد جابجایی یک الزام باشد؟ اگر هدف عراقیها صادقانه می بود که این افراد را می خواهند بیرون بکنند، چرا نمی توانستند این کار را در کمپ اشرف انجام بدهند؟ ما چرا این سؤال را نپرسیدیم و با عدم دریافت هیچ جواب درستی، چرا ما شجاعت نداشتیم که فقط بگوییم «نه» آنها تا پروسه جابجایی صورت بگیرد در اشرف میمانند. ما این سؤال را نکرده بودیم.
و حالا که با رفتار فوق العاده مسئولانه رئیس جمهور شما و همچنین ساکنان اشرف برای همکاری با این طرح روبرو هستیم،  بدون هیچ تضمینی ما با طرحی روبرو شدیم و به این حرف اعتماد می کنیم. هر چند که من وزیر کلینتون را به خاطر نامه روز کریسمس خود، بیانیه یی که در روز کریسمس فرستاده بود، تأیید میکنم. وی در آن بیانیه گفت که ما روی دولت عراق برای تضمین امنیت و اینکه هیچ خشونتی نخواهد بود حساب می کنیم. اما چه تضمینهایی داریم؟ ما روی آنها در سال 2009 برای حفاظت از ساکنان حساب کرده بودیم و همچنین در سال2011 روی آنها حساب کرده بودیم. با توجه به سابقه آنها چرا ما به آنها «نه» نگفتیم و اینکه شما از آنها حفاظت نخواهید کرد. ما با طرح جابجایی آنها همراه خواهیم بود. شما آنها را بیرون از خاکتان می خواهید اما ما مطمئن خواهیم بود که نیروهای آمریکایی و سازمان ملل متحد در آنجا برای حفاظت از آنها حضور خواهد داشت. به چه دلیل ما «چرا» نگفتیم؟ چرا سؤال نکردیم؟  و وقتی که جواب درستی دریافت نکردیم چرا «نه» نگفتیم؟ و حالا با رفتار مسئولانه مجاهدین و رئیس جمهور شان، رفتار مسئولانه ساکنان، همان 400 نفری که قبول کردند تا آنجا را ترک بکنند، مواجه شدیم.
 الان زمان آن فرا رسیده که ما از عراقیها سؤال کنیم که چرا؟ چرا از یک پایگاه 40 کیلومتری به یک پایگاه که کمتر از یک کیلومتر است بروند؟ علت آن چه بود؟ واقعاً دلیل قانع کننده یی بود؟ آیا ضرورت داشت که از امنیت عراق حفاظت کنیم؟ آیا دلایل اطلاعاتی بوده؟ علت برای کاهش وسعت چه بود؟ هیچ جواب درستی وجود ندارد.
چرا با وجود اینکه توافقنامه مشخصاً اشاره  دارد به این که ساکنان حق دارند تمامی وسایل منقول و خودروهای خود را به کمپ لیبرتی ببرند، نتوانستند. علت اینکه الان نه می گویند چیست؟ الان نه می گویند. آیا ما سؤال کردیم؟ آیا سازمان ملل متحد سؤال کرد؟ آیا وزارت امور خارجه سؤال کرد؟ آیا کسی سؤال کرد، چرا؟ چرا شما این کار را می کنید؟ این نقض توافقنامه است که دولت عراق امضا کرده بود. کسی سؤال نمی کند چرا. به چه دلیل امکانات مکفی ندارد؟ به چه دلیل پلیس عراق باید داخل سیاج حضور داشته باشد؟ ما درک می کنیم که عراقیها حق حاکمیت نسبت به کمپ را می خواهند اما آن حق حاکمیت با داشتن پلیس عراق که در ورودی می ایستد محفوظ است. هیچ راه خروج از کمپ نیست و هیچ راه فرار ندارند و قطعاً ساکنان نمیخواهند فرار کنند. پس چرا ضروری است که پلیس داخل باشد؟ چرا ضروری نیست که آنها از امکانات مکفی برخوردار باشند؟ جواب این است که هیچ جواب خوبی وجود ندارد و زمان آن رسیده که ما از خودمان شجاعت نشان بدهیم.
در بسیاری از زمینه ها راه طولانی طی کردیم و نزدیک شدیم به برداشتن گامی که شاید حداقل راه حل صلح آمیز احتمالی را برای این مشکل باز یابد. اما اگر در واقعیت هدف عراقی ها این است که آن مکان را به یک زندان تبدیل کنند، اگر واکنش آنها چیزی غیر از مجازات ساکنان اشرف نباشد و اگر آن رفتار مجازات چیزی غیر از خوشنود ساختن مجدد تهران نباشد، و اگر موضوع همین باشد بنابراین سازمان ملل و ایالات متحده باید کلمة «نه» را در برابر جابجایی بکار ببرند. ما باید کنار ساکنان بایستیم وقتی آنها می گویند به مکانی که امکانات مکفی ندارد نمی رویم  و به جایی که یک کمپ زندان بالفعل می باشد نمی رویم و به جایی نمی رویم که داراییهای شخصی مان را از دست خواهیم داد و میلیونها دلار در زمینهای شخصی مان را از دست خواهیم داد. ما با این موضوع چنین رفتاری نخواهیم کرد زیرا دلیل خوبی برای آن وجود ندارد.
بنابراین زمان آن رسیده که همه ما که اینجا از کشورهای مختلفی هستیم و در پنل به نمایندگی آنها آمده ایم و افرادی که در گذشته صحبت کردند و امروز با ما نیستند اما صداهای متعهد قوی بوده اند، زمان برای همه ما فرارسیده ، زمان آن برای وزیر کلینتون، زمان آن برای لیدی اشتون، زمان آن برای همه ما رسیده که به جابجایی بگوییم «نه»، مگر اینکه مطابق با استانداردهای پایه یی توافقنامه باشد. ما در گذشته نه نگفته ایم، ما در گذشته سؤال نکرده ایم و در این سرفصل خطیر مهم است که این کار را انجام بدهیم. اگر ایالات متحده بخواهد مسئولیت اخلاقی خود را به اجرا در بیاورد کمتر از این نباید انجام بدهد.