واشنگتن تایمز – 4 اسفند 1390 – بقلم جان بولتون
به قلم جان بولتون - اعلام دستاوردهای علمی و فنی جدید در برنامه هسته‌یی ایران در روز والنتین، نشاندهنده‌ی ادامه گسترش و تعمیق تواناییهای حساس ایران در این زمینه‌ی حساس و خطرناک است. گرچه رقابت برای دستیابی به تسلیحات کارآمد هسته‌یی، مسحور کننده‌ترین و مبرم‌ترین تهدید در کار ایران است، ولی ادامه پیشرویش در تمامیت کار هسته‌یی آن، نشان می‌دهد که تهران مطمئن است که در کوتاه‌مدت کسی مانع آن نخواهد شد.
ایران مدتهاست این‌طور وانمود می‌کند که توهم دیپلماسی یا تحریمهای اقتصادی می‌تواند کارایی داشته باشد.
تأیید این‌که تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم فوردو در نزدیکی قم به‌طور کامل عملیاتی است و این‌که اولین میله‌های سوخت ساخت خود کشور در رآکتور تحقیقاتی تهران بارگیری شده، نشان می‌دهد که ایران به‌طور تدریجی علم چرخه سوخت هسته‌یی را کسب کرده است. شاید در گام بعدی ما مطلع شویم که تأسیسات تولید آب سنگین در اراک به اتمام رسیده و دایر است و رآکتور آب سنگینی که در آن نزدیکی قرار دارد، در واقع در سال 2013 افتتاح خواهد شد. یا این‌که برنامه موشک بالستیک ایران، موشکهایی را آزمایش کرده که به اهدافی در نیم کره غربی می‌رسد.
هر گام پی‌در پی، تأکیدی بر این موضوع است که زیرساخت به‌دقت طراحی شده، سیستماتیک و بسیار عملیاتی هسته‌یی ایران، آنطور که برخی استدلال می‌کنند، صرفاً برای نشان‌دادن مقابله‌جویی با مخالفت و تحریمهای غرب طراحی نشده است. به‌عنوان مثال، انبوه خوش‌بینیهای شتاب‌زده نسبت به این پیشنهاد را به یاد بیاورید که ایران ذخایر موجود اورانیوم با غنای پایین خود را تحویل دهد تا یک کشور خارجی بتواند برای رآکتور تهران میله‌های سوخت تولید کند.
ایران این ابتکارعمل را رد کرد، زیرا تولید میله‌های سوخت در داخل کشور همواره بخشی از استراتژی بزرگ‌تر آن بود، تا توانایی هسته‌یی‌اش را گسترش داده و تقویت کند.
پیشرفت آرام و دائمی ایران به مدت 2 دهه، فراتر از تلاشها از طریق لفاظیهای دیوانه‌وار در انکار این امر، نشان داده که دیپلوماسی نه تنها بیهوده بوده، بلکه به ایران، در عین پیش‌بردن اهداف هسته‌یی‌اش، پوشش و مشروعیت هم داده است.
مهم‌تر این‌که، مذاکرات و اعمال تحریمهای ضعیف و غیرمؤثر، به ایران زمان داده تا به نقطه‌ی برسد که فعالیتهای هسته‌یی آن گسترده‌تر و عمیق‌تر شده و به پیروزی در این رقابت مهم استراتژیک برای عبور از خط پایان‌سلاح هسته‌یی نزدیک شود.
جیمز کلاپر، مدیر امنیت ملی خود رئیس‌جمهور اوباما، در ماه ژانویه در سنا شهادت داد که ”تحریمهای اعمال شده، تاکنون باعث نشده (ایرانیها) رفتار یا سیاست خود را تغییر دهند“.
دعاوی و اعمال علنی چین، هند، ترکیه و سایرین، این موضوع را روشن می‌سازد که تحریمهای جدید مالی و نفتی نیز عملاً هیچ نتیجه‌یی نخواهد داد.
این شکست مستمر هم‌چنین نشان می‌دهد چرا این تصور، که اگر ایران توانایی هسته‌یی را تکذیب کند، می‌توان به یک ایران با برنامه هسته‌یی ”صلح آمیز“ اعتماد نمود، تصوری که در اروپا و دولت اوباما هم‌چنان حاکم می‌باشد، توهم و خطرناک است.
همان‌طور که کره شمالی متأسفانه اثبات کرده، هیچ‌راهی برای نظارت جامع بر فعالیتهای مخفی هسته‌یی، توسط کشوری که مصمم به پنهان کردن این فعالیتها است، وجود ندارد.
ایران، به مدت چند دهه، در مورد اهداف خود دروغ گفته، مانع بازرسان بین‌المللی شده و التزامات خود طبق پیمانها برای عدم تعقیب سلاح هسته‌یی را، که ظاهراً قرار است جدی باشند، زیر پا گذشته است. و تمام اینها در حالی است که از تروریسم بین‌المللی هم حمایت می‌کند. از این‌رو، برای همه، به استثنا ساده‌لوح‌ترین افراد، روشن است که نمی‌توان اجسام تیز را در دست رژیم تهران قرار داد و به آن اعتماد کرد، چه رسد به سلاح هسته‌یی.
روند آرام برنامه هسته‌یی ایران نشان‌دهنده عدم نگرانی آن نسبت به اقدام از جانب آمریکا است.
در واقع، تهران آن‌قدر مطمئن است که نه تنها برای کشتن سفیر سعودی در آمریکا در خاک خودمان توطئه کرده، بلکه فعالانه دیپلوماتهای اسراییل را در حملات تروریستی هدف قرار داده و حتی قبل از به اجرا درآمدن تحریمهای جدید اتحادیه اروپا، با قطع فروش نفت به اروپا، داروی خودش را به اروپا چشانیده است.
متأسفانه، پیشروی ایران به‌مثابه یک شکست دو حزبی در زمینه سیاست خارجی برای آمریکا است، که 3 دولت پی‌درپی را شامل می‌شود. ولی تنها وجه تمایز دولت اوباما، گرچه شرم‌آور می‌باشد، این است که اشتباهات دولتهای کلینتون و بوش را به حد نهایت رسانده است .
آقای اوباما در تاریخ به‌عنوان رئیس‌جمهوری در یادها خواهد ماند که هنگامی که ایران به واقع هم به سلاح هسته‌یی و هم به چرخه سوخت هسته‌یی بومی دست یافت، در اتاق فرمان به خواب رفته بود.
تنها یک سؤال باقی است. هر میزان هم که ایران نسبت به بی‌اعتنایی آمریکا خوش‌بین باشد، نه تهران و نه واشنگتن به واقع نمی‌دانند اسراییل در مورد اقدام نظامی چه تصمیمی خواهد گرفت.
فرصت برای چنین اقدامی برای سالیان بسته بوده و ممکن است اسراییل بیش از حد صبر کرده باشد. با توجه به ابعاد و رشد برنامه‌ایران و بی‌کفایتی رسوای اطلاعات ما از این کشور، چیزهای بسیار زیادی وجود دارد که ما نمی‌دانیم و هیچ‌یک از آنها نمی‌تواند خوب باشد .
بنا بر این، ممکن است الآن حتی حمله موفقیت‌آمیز اسراییل هم برای متوقف کردن برنامه هسته‌یی ایران برای یک دوره‌ی طولانی کافی نباشد. و مسلماً ، ایران هم برای آماده کردن اقدامات دفاعی خود، هشدارهای استراتژیک به قدر کافی دارد.
آنهایی که در کاخ سفید از حمله اسراییل بیش از سلاح هسته‌یی ایران می‌ترسند، ممکن است پیروز شوند. ولی جهانی با یک ایران مسلح به سلاح هسته‌یی (و از این‌رو، سایر کشورهای اطراف آن، که به ناچار هسته‌یی خواهند شد) نسبت به جهانی بعد از حمله نظامی اسرائیل، بسا خطرناک‌تر خواهد بود .
جان بولتون، سفیر سابق آمریکا در سازمان ملل، یک کارمند ارشد در مؤسسه آمریکن اینترپرایز و نویسنده‌ی ”تسلیم یک گزینه نیست: دفاع از آمریکا در سازمان ملل و خارج“ است.
