یک شاهد عینی از کمپ لیبرتی
تلفنی از راه دور به من وصل شد که به آن پاسخ دادم درحالی‌که به‌خاطر درد پشتم که از حرکت بازم داشته بود روی تخت دراز کشیده بودم. اما فردی که روی خط بود، روزنامه‌نگار برجسته، برادر محمد اقبال بود، که در روابط عمومی متخصص است و موضع اصولی ثابت در مورد موضوعات کشورش دارد، او مانند تمامی یارانش به آزادی برای هم‌میهنانشان در تمامی شهرها و روستاهای ایران فرا می‌خوانند، آزادی بیان و گفتار و گفتن نظر حتی اگر مخالف نظر حکومت باشد، مثال آن در این مورد مانند تمامی کشورهای متمدن در جهان است، محمد اقبال که یک مبارز است درس مهندسی معماری خوانده است، اما مسایل کشورش، و پیوستنش به جهاد در راه آزادی و دموکراسی، او را یک مطبوعاتی مفید بر ضد ظلم و ارتجاع آخوندهای حاکم در ایران ساخته است.
با من از کمپ لیبرتی در نزدیکی فرودگاه بین‌المللی بغداد تماس گرفت، که پادگانی است که نیروهای آمریکایی مهاجم به سرزمین عراق به‌عنوان مقری برای مراقبت از سران اسیر رژیم سابق برگزیدند. این نیروها در اثر عواقب شکست مفتضحانه، به‌خاطر تلاش مقاومت عراق که خسارتهای هنگفتی بر جانها و تجهیزات نیروهای آمریکایی بر جای نهاد به‌طور اجباری عقب‌نشینی کردند. آنها بعد از عقب‌نشینی این خرابه را باقی گذاشتند، و سرقت محتویاتش آن را خراب اندر خراب کرد. دولت عراق تصمیم گرفته بود که این پادگان را کمپی برای اشرفیان که در کمپ اشرف از تقریباً 30سال قبل ساکن بودند قرار دهد. این تصمیم در پاسخ به خواست رژیم ایران گرفته شد، که سازمان اپوزیسیون مجاهدین خلق را از خطرناکترین نیروهای اپوزیسیون ایرانی در خارج کشور محسوب می‌کند، این اقدام اکثر سازمانهای حقوق‌بشری و پارلمانها در اروپا و آمریکا را بر ضداقدامات دولت مالکی به‌ویژه در جابه‌جایی اشرفیان از محلشان با زور و اجبار و نیروی نظامی برانگیخت.
توافق بین نمایندگان سازمان ملل در عراق و دولت عراق بر سر مقدمات جابه‌جایی اشرفیان از کمپشان به کمپ جدید موسوم به (لیبرتی) که از آزادی جز نام در بر ندارد صورت گرفت. این اقدام تأییدی بود برای طرح قاسم سلیمانی فرمانده نیروهای قدس و سفیر ایران در بغداد، مبنی بر جابه‌جایی اشرفیان به زندانی که کشتارشان را به هر شیوه از جمله شکنجه روحی و جسمی آسان می‌سازد.
با بررسی رویتی که همکار من محمد اقبال به من خبر داد، این کمپ جز یک زندان مستحکم که نفسهای زندانیان را دقیقه به دقیقه به شماره می‌اندازد نیست. بر این اساس دولت عراق مانع ورود مهندسان از اشرف برای بررسی محیط زیست لیبرتی و زیرساختهای آن شد، تا واقعیت این زندان جدید موسوم به آزادی افشا نگردد. درضمن این طرح محدود نمودن اشرفیان با ممانعت از جابه‌جایی داراییهای شخصیشان مانند خودروها و ژنراتورها و دستگاههای تصفیه آب، و نیازمندیهای درمان بیماران می‌باشد، و می‌دانیم که کمپ اشرف با نظارت سازمان مجاهدین خلق بنا گردید و تمامی نیازمندیهای زندگی آزاد شرافتمندانه در آن فراهم شده است، /در این کمپ بیمارستان و زمینهای ورزشی و میدان نمایش و ژنراتورها و بسیاری غیر از اینها موجود است.
برای اظهار حسن‌نیت خانم مریم رجوی فرمان بجابه‌جایی 400تن از اشرفیان به‌عنوان دسته اول داد، و عملاً این دسته به کمپ رسید و پدیده عجیبی را دید، و یقین حاصل کرد که جایی‌که بدان‌جا به‌زور جابه‌جا شدند جای سکونت انسان نیست بلکه یک زندان از باقیمانده‌های نیروهای اشغالگر است. همکارم اقبال به من خبر داد که آنها در یک زندان از بدترین زندانهای جهان، و بدتر از زندانهای رژیم ایران که همکار اقبال آن را قبلاً تجربه کرده بود هستند. در کمپ آب برای آشامیدن نیست، وی گفت که ما یک تانکر برای جابه‌جایی آب از مسافتی تقریباً 12کیلومتر تهیه کرده‌ایم همین‌طور گالونهای آب را بر پشتمان حمل نمودیم، وهمینطور آب برای شستشو وجود ندارد. و بالاتر از این بین سازمان ملل و دولت عراق توافق شد که حضور نیروی عراقی در خارج کمپ و در درب اصلی باشد، اما واقعیت این است که نیروهای عراقی در همه جای کمپ هستند، و یک نقطه خیلی نزدیک به حمامها وجود دارد جایی‌که امکان تعدی به زنان و مردان بر حسب طبیعت ویژه این نیروی مسلح هست. اما گشتهای پیاده همه کمپ را در می‌نوردند و مسلسل و سلاح کمری حمل می‌نمایند، همکار اقبال آمار 39 دور این گشتها را در مسافتی که بیشتر از 5 متر تا محلشان نیست شمرده است. مساله‌ای که اوضاع را بدتر می‌کند نصب دوربین در داخل کمپ است که این دوربینها متصل به سفارت ایران و نیروهای قدس است، و این طرفها امکان اطلاع از هرچیز کوچک و بزرگ از تحرکات اشرفیان در داخل این زندان را دارند.
این‌چنین رسوایی تبدیل کمپ لیبرتی به یک زندان بزرگ هر روز بیشتر فاش می‌شود. اکنون به‌خوبی می‌توان علت عدم پاسخگویی دولت عراق به خواست 23تن از ژنرالها و وزرا و فرمانداران سابق و شخصیتهای برجسته آمریکایی از جمله رودی جولیانی شهردار سابق نیویورک و کاندیدای ریاست‌جمهوری در سال 2008 برای دیدار از کمپ لیبرتی به خرج خودشان، قبل از انتقال 400تن از ساکنان کمپ اشرف به این کمپ را فهمید.
کارشناس تکنیکی سرپناه‌سازی در گزارش صادره به تاریخ 30ژانویه 2012 خود آورده بود که مساحت کلی کمپ لیبرتی 683هزار متر مربع است. اما به‌دلیل کشیدن دیوارها بر روی این زمین، مساحت به اندازه حدود 83هزار متر مربع کاهش یافته است، بسیاری از ساختمانهای قابل استفاده که تصاویر تبلیغاتی آن توزیع گردیده در پشت این دیوارها قرار گرفته تا ساکنان از آنها استفاده ننمایند.
به گفته محمد اقبال آب آشامیدنی و آب برای شستشو وجود ندارد، دیروز ساکنان توانستند یک تانکر آب از مسافت 12 کیلومتری تهیه نمایند و آن را به کمپ اننقال دهند، و عجیب این‌که حتی سوخت این نقل و انتقالات نیز تأمین نمی‌شود. علاوه بر این مجاری فاضلاب کمپ به‌دلیل نشتی سر ریز شده، و این اتفاق به‌شدت موجب آلودگی محیط کمپ خواهد گردید.
آن‌چه که اوضاع را پیچیده‌تر می‌نماید این است که طرف عراقی به ساکنان اجازه خارج نمودن زباله‌‌ها و آشغالهایی که جمع‌آوری نموده و در خودروی ویژه حمل زباله نهاده‌اند را نمی‌دهد.
حاصل جمع این اعمال و اقدامات مشمئز‌کننده و نفرت انگیز، ساکنان را به فرستادن طوماری برای دبیرکل سازمان ملل بان کی‌مون که یک ماه قبل سال 2012 را ”سال پیشگیری ”در رابطه با اصل آر.تو.پی (مسئولیت حفاظت) اعلام کرده بود وادار نمود. اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران حاضر در کمپ لیبرتی از دبیرکل سازمان ملل بازگرداندن فوری خود به کمپ اشرف را خواستار شدند.
تعدادی از شخصیتهای جهانی ابتکار مریم رجوی بجابه‌جایی 400تن از اشرفیان به‌عنوان دسته اول و به‌عنوان ابراز حسن‌نیت را مورد تأیید قرار دادند. در روز 11فوریه 2012 قاضی مایکل موکیزی وزیر دادگستری سابق آمریکا در سخنرانیش در سمیناری در نیویورک پیرامون ضرورت حفاظت از ساکنان کمپ اشرف گفت: ”من از این‌که آن‌چه در زیر تابلوی کمپ لیبرتی (آزادی) به‌عنوان یک کمپ با مشخصه معیارهای انسانی و مقیاسهای حقوق‌بشری ارائه شد را حتی ”یک زندان ”توصیف کنم بیزارم”. و افزود: ”زندان محلی است که زندگی در آن سخت می‌شود اما حداقل مکانی است که در آن زندانیان و زندانبانان از قوانین مشخصی پیروی می‌کنند.. بنابراین کمپ لیبرتی را می‌توان با محل دیگری مقایسه کرد که با اسم ”آزادی ”کاملا متناقض است و آن اردوگاه کار اجباری است که جابه‌جایی افراد به آن‌جا به قصد راندن به سمت فروپاشی جسمی و روحی است”.
وضعیت مصیبت‌بار در کمپ لیبرتی، سازمان ملل را فوراً به تحرک وا می‌دارد، برای این‌که به تعهداتش به اشرفیان، برای زندگی آزاد شرافتمندانه وفا کند، وگرنه اشرفیان باید در کمپشان بمانند تا زمانی‌که جابه‌جایی آنان به مکانهای ثالث در جهان صورت بگیرد.
