مبارزات انتخاباتی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری فرانسه به پایان خود نزدیک شده است. یکشنبه آینده نخستین دور انتخابات ریاست جمهوری فرانسه برگزار می‌شود و از میان ۱۰ نامزد، دو تن به دور بعدی راه پیدا می‌کنند. شش روز مانده به این انتخابات هر یک از نامزد‌ها در سخنان خود به رقبا تاخته‌اند.
به گزارش یورونیوزفارسی 29فروردین 1391, فرانسوا اولاند از حزب سوسیالیست با حمله به نیکلا سارکوزی چنین گفت: «چه وعده‌هایی که به آنها عمل نشده است. چه کارهای بی‌کار‌شناسی، چه شکست‌هایی که نمی تواند انتخاب مجدد برای یک دوره دیگر را توجیه کند.»
نیکلا سارکوزی از حزب اتحاد برای جنبش مردمی نیز خطاب به فرانسوا اولاند اینگونه از وی انتقاد کرد: «هرچه تعداد کارکنان بیشتر باشد، زمان کار کمتر و کمک هزینه‌های بیشتری خواهیم داشت. چگونگی پرداخت صورت حساب‌هایتان هم با ما؟ حالا می‌فهمم چرا آقای اولاند یک برنامه یکساله ارایه کرده است.»
ماری لوپن از حزب راستگرای افراطی در انتقاد از فرانسوا بیرو گفت: «فرانسوا بیرو، نرم‌ترین میانه رویی است که به راحتی غرق نمی‌شود. او به هر جهتی متمایل می‌شود. او در خدمت راست و چپ است.»
ژان لوک ملانشون از حزب چپگرای افراطی در سخنانش به جناح راست فرانسه تاخت و گفت: «ما باید از شر قدرت جناح راست و نمایندگانش که پنج سال شکست را بر ما تحمیل کردند خلاص شویم.»
فرانسوا بیرو از حزب اتحاد برای دموکراسی هم با انتقاد از هر دو جناح چپ و راست گفت: «آنها دروغ می‌گویند برای اینکه نیکلا سارکوزی نمی خواهد کارنامه‌اش مورد بررسی قرار گیرد و همچنین به این دلیل که فرانسوا اولاند در شعار‌هایش به وعده‌های غیرقابل تحقق متوسل شده است»
اوا ژولی از حزب سبز (طرفداران محیط زیست) هم در سخنانش نیم نگاهی به چپ‌ها انداخته است. او گفت: «من بین چپی که هیچ وعده‌ای نمی‌دهد و چپی که به هر وعده‌ای متوسل می‌شود گیر کرده‌ام.»
ناتالی آرتو از حزب کارگران هم نوک حملاتش را به سوی نیکلا سارکوزی و فرانسوا اولاند نشانه گرفت و گفت: «اگر کارگران به هر دلیلی حق دارند از سارکوزی متنفر باشند، اعتماد به فرانسوا اولاند برای آنها به هیچ وجه محلی از اعراب ندارد.»
ژاک شومیناد از حزب همبستگی و پیشرفت در سخنانش از فرانسوا بیرو و نیکلا سارکوزی انتقاد کرد و گفت: «اگر همچون فرانسوا بیرو باشیم که هیچ توضیحی در مورد تعادل بودجه ارائه نمی‌دهد به ناکجا آباد خواهیم رفت و اگر به مانند سارکوزی بگوییم که بحران پایان یافته این به معنای آن است که عاقل نیستیم.»
نیکلا دوپون انیان از حزب جمهوریت در انتقادش بر نبود حمایت از صنایع داخلی تاکید داشت و گفت: «اگر ما از صنایع آسانسور و یا دست کم از صنایع خودروسازی حمایت می‌کردیم و در مبادلات عادلانه رفتار می‌کردیم از فرصتهای شغلی محافظت کرده بودیم.»
فیلیپ پوتو از حزب جدید ضدسرمایه‌داری هم اینگونه خود را معرفی کرد: «من در این بین کاملا تنها هستم و خبری از دوستانم نیست. به کار گروهی عادت دارم. ما با هم هستیم و سالن‌های جلسات رییس گروه را هدف قرار می‌دهیم. گروهی ضبط و تصرف می کنیم و بصورت گروهی هم به اعتصاب دست می‌زنیم.»
بدیهی است که بخش قابل توجهی از فرانسوی‌ها در انتخابات ریاست جمهوری شرکت نخواهند کرد. در سال ۲۰۰۷، ۱۶ درصد فرانسوی‌ها در رای گیری ها غیبت داشتند. در دور نخست انتخابات سال ۲۰۰۲ این رقم به ۳۰ درصد رسیده بود.
به گفته سلین براک، از موسسه بی‌وی آ، «در انتخابات سال ۲۰۰۷ فرانسه میزان بی‌انگیزگی برای شرکت در انتخابات آنقدر بالا نبود. برخلاف سال ۲۰۰۲ که این میزان خیلی بالا بود. در انتخابات این دوره به نظر می‌رسد درصد عدم مشارکت در رای گیری نزدیک به ۲۰ درصد و نسبتا بالا باشد.»
فرانسوی‌ها با میزان مشارکت خود در رای گیری یکشنبه آینده نشان خواهند داد که برنامه‌ها و مواضع اعلام شده این ۱۰ نامزد تا چه حد توانسته آنها را متقاعد سازد.
_180x90.jpg)
