به نام پروردگار اعلی،
اینجانب علی معزی فرزند اسمائیل در پاییز سال 89 پس از پایان دو سال محکومیت از زندان آزاد شدم. چند ماه پس از آزادی در حالیکه در گیر معالجات پزشکی بودم، به جهت حضور بر سر مزار و شرکت در مجالس یادبود خانگی برخی از جانباختگان راه آزادی، دستگیر شدم.
در تاریخ 19/1/91 و در روز اعزام به دادگاه در حالی که اعلام کرده بودم در دادگاه حضور نخواهم یافت، درخواست من نادیده گرفته شده و از بند 350 اوین به شعبه اعزام زندان منتقل شدم و در خروج از بند نیز اجازه‌ی همراه داشتن نامه اعلام عدم حضور در دادگاه را به من نداده و مامورا ن بند آن را توقیف کردند.
در شعبه اعزام نیز اصرار من به ماندن در شعبه و امتناع از رفتن به دادگاه تا جایی ادامه یافت که نزدیک بود منجر به درگیری ماموران با اینجانب و برخورد فیزیکی شود که خوشبختانه پس از یکسری تماس‌های تلفنی بالاخره صورت جلسه‌ای تنظیم شد و پس از دو ساعت من را به بند 350 زندان اوین بازگرداندند.
اکنون که جهت محاکمه فرا خوانده می‌شوم، اعلام می‌دارم: که در همین سال‌های اخیر عده‌ای از هم میهنانمان بنا به دستور و رای ناحق همین بیدادگاه‌ها مظلومانه به قتل رسیده‌اند.
لذا این محاکم فرمایشی با احکامی از پیش معین، هیچ مشروعیتی ندارد و قاضی و پرونده سازان آن‌ها خود محکوم‌اند. بنابر این حاضر شدن در این باصطلاح دادگاه‌ها را برای خود جایز نمی‌دانم . . . فاَقض ما اَنت قاضٍ انما تقضی هذه الحیاة الدُّنیا .
لاخیر انّا الی ربّنا منقلبون
علی معزی
25 فروردین 1391
زندان اوین