پرلمن: شما در پاریس هستید برای شرکت در جلسه سازمان مجاهدین خلق که به روشنی مخالف رژیم حاکم بر ایران هستند. ابتدا انگیزه خودتان را برای ما توضیح بدهید.
غزالی: انگیزه من این است که – از جنبه ای که مسئله ایران در دنیا مطرح میشود این احساس نمی شود- در دایره عربی– اسلامی که این نهایتا تنها سازمانی است که وجود دارد و پرسابقه است و این توانایی را دارد که در مقابل یک حکومت استبدادی حاکم ایستادگی کند. شما شاهد هستید که در بهار عرب، وقتی در تونس، در لیبی آغاز شد شاهد چه چیزی بودیم. مشکل اصلی این بود که هیچ کس نبود، هیچ نیروی سازماندهی شده وجود نداشت که قادر باشد مسیر را سمت بدهند و در راه حل مسائل شرکت کند. در حالی که ایران تنها کشوری است که در آن نیروهای دمکراتیک وجود دارند که تجربه بسیاری دارند که پنجاه سال سابقه مبارزاتی دارند و قادر هستند به تنهایی رژیم ایران را سرنگون کنند. تکرار میکنم این رژیمی است که یکی از بیرحم ترین دیکتاتوری های مذهبی جهان معاصر است.

پرلمن: علیرغم شهرت بعضا بحث انگیز این سازمان، شما متقاعد هستید که  این سازمان از یک سو دمکراتیک است و از سوی دیگر از مشروعیت واقعی برای مخالفت با رژیم حاکم برخوردار است؟
غزالی: یک سازمان بحث انگیز است و من در موقعیتی هستم که خوب بشناسم چرا که خود من قبل از اینکه این سازمان را شناختتم، یعنی 15سال پیش، تحت سلطه این تصویر مسخ شده بودم که به زمان شاه بر میگشت، تصویری که اصلا با واقعیت همخوانی ندارد. پس این سازمانی است دمکراتیک که نه ا ایرانی بودن خود را نفی میکند و نه اسلامی بودن خود را. ولی  به جدایی دین از دولت معتقد است و آن را به روشنی میگوید و قیمت تلاشش را میپردازد. به اندازه کافی مثلا از 120000 مخالفی که از زمان خمینی تاکنون در ایران اعدام شده اند صحبتی نمی شود. رژیم ایران بطور متناقض حکومتی و رژیمی مسلمان است که بیشترین تعداد مسلمانان را کشته است.

پرلمن: میخواهم برگردم به ایران و به مسئله ای که قبل از هر چیز در حال حاضر در صحنه بین المللی مطرح است، یعنی مسئله هسته ای. ایا به نظر شما اقدامات دیپلماتیکی که در حال حاضر از طرف جامعه بین المللی دنبال میشود بهترین راه برای گره گشایی از این بحران است.
غزالی: نه تنها بهترین راه نیست، بلکه چیزی است که به بن بست کامل خواهد انجامید. چرا؟ برای اینکه ادعا میشود که از طریق مذاکرات، رژیمی را که میدانیم دیکتاتوری است و در نتیجه از اعتبار برخوردار نیست، به راه بیاوریم. پس غربی ها وانمود میکنند – من نمی گویم که مسئله هسته ای یک مسئله درجه دو است، در این منطقه از جهان مهم است مثل هر جای دیگر- ولی تصور اینکه این مسئله را میتوان از طریق مذاکرات حل و فصل کرد غلط است: یک دیکتاتور هر چه که میخواهید به شما قول میدهد ولی قابل تکیه نیست. پس تنها راه این است که رژیم سرنگون شود. من غربیها را دعوت به این نمی کنم که خودشان این رژیم را سرنگون کنند. باید گذاشت که مردم ایران حساب این رژیم را برسند.

و باید به آن کمک کرد.
باید حد اقل مانع آن نشد. نباید مانع آن شد.
ببینید آیا شما سازمانهای زیادی را میشناسید که در خارج از کشورشان، در تبعید، قادر باشند گردهماییهای دهها هزار نفره برگزار کنند؟ من ده سال است که در فرانسه در این گردهمایی ها شرکت میکنم. پس یک اعتباری وجود دارد. من نمی گویم که انحصار دست آنها است. ولی تنها سازمانی است که هم تجربه را دارد، هم امکانات را دارد و اعتبار را دارد و همچنین به ارزشهای دمکراسی معتقد است. اولین کاری که یک دولت دمکراتیک، یک دولت دمکراتیک واقعی که در ایران مستقر بشود میکند، این است که یک ضربدر بر روی برنامه هسته ای نظامی بکشد. چرا؟ چون اینقدر الویت وجود دارد. مردم ایران بسیار رنج میکشند و اینقدر اولویت وجود دارد که اولین چیزی که حذف خواهد شد همین است.