از دخالت بازجویان در زندگی خصوصی زندانیان تا انتقال آنان به زندان‌هایی که "برای مرگ است نه حبس".
شبنم مددزاده زندان قرچک ورامین را مسلخ انسانیت نامیده است«زندان قرچک؛ مسلخ انسانیت»
شبنم مددزاده دانشجوی زندانی، یکی دیگر از کسانی است که در آخرین نامه خود دست به افشاگری زده است. وی که مدتی را در زندان قرچک ورامین گذرانده، به بهانه انتقال دو تن از زندانیان اوین به ورامین، نامه‌ای نوشته و از کسانی که در بیرون از زندان هستند خواسته تا در این مورد خبررسانی کنند.
وی که از سال ۱۳۸۷ در زندان به سر می‌برد، در نامه خود نوشته "کبری بنازاده امیرخیزی" ۶۰ساله و "صدیقه مرادی" که هر دو بیمار هستند، روز چهارشنبه ۲۱ تیرماه، ۱۱ ژوئیه به زندان قرچک ورامین منتقل شده‌اند.
خانم مددزاده در نامه خود با اشاره به شرایط ناگوار زندان قرچک نوشته: «به عنوان شاهد حرف می‌زنم؛ شاهد روزهای دهشتناک شهرری که مرگ ثقل قبای‌اش را به دیواری آویخته بود در جایی که نفس یاری نمی‌رساند. سوله‌های تاریک با سقفی بلند بدون پنجره و نور طبیعی، با دویست نفر جمعیت در هر سوله، با ازدحام سر و صدا، به‌هم‌ریختگی اعصاب و روان زندانیان بود و دعواها و خبرهای ناگوار که من با چشم خویش دیدم. مسلخ انسان و انسانیت را من با چشم های خویش دیدم».
وی از تغییر نام سالن غذاخوری این زندان به "سالن کتک‌خوری" به علت حجم دعواهای خونینی که بر سر سهمیه ناچیز غذا در آن‌جا در می‌گرفته گفته و نوشته: «همان کریدور سالن غذاخوری که جلوی دوربین ها شیک و تمیز کرده بودند (به منظور تکذیب اخبار مربوط به بدی وضع این زندان) روز قبل از آن، لکه‌های خون روی موزاییک‌هایشان نمایان بود و روزهای بعد از انتقال به اوین آنچه از مأموران و زندانبانانی که بین قرچک و اوین رفت و آمد داشتند شنیدیم این‌ بود که آنجا جهنمی بیش نیست. به اذعان خود زندانبانان. دیگر چه چیز باید تکذیب می شد؟». 
به نوشته‌ی خانم مددزاده، کبری بنازاده یکی از دو زندانی‌یی که به قرچک منتقل شده‌اند، در دوران زندانی بودنش تحت جراحی چشم قرار می‌گیرد، اما به دلیل عدم رسیدگی بینایی‌اش را از دست می‌دهد. وی همچنین دچار پوکی استخوان، آرتروز کمر و گردن است و یک هفته پیش نیز مورد عمل آنژیوگرافی قلب قرار گرفته است.
شبنم مددزاده در نامه خود از تمامی مجامع بین‌المللی خواسته تا نسبت به انتقال این دو زندانی به بازداشتگاهی اعتراض کنند که به گفته‌ی وی "نه برای حبس که برای مرگ تدریجی است.
(دویچه وله  29تیرماه1391)