برنامه اتمی رژیم ایران به مدت 20 سال به درازا کشیده شده است. بسیاری معتقدند تنها نیروی نظامی، رژیم ایران را متوقف خواهد کرد. اما یک گام قبل از استفاده از نیروی نظامی، محروم کردن رژیم ایران از منافع عضویت در سازمانهای بین المللی، همچون ملل متحد و صندوق بین المللی پول است. منشور ملل متحد برای عضویت کشورهای صلح دوست است و جمهوری اسلامی به روشنی با این منشور، همخوانی ندارد.
مقامات دولت بوش دراین مقاله خاطرنشان کردند: رژیم ایران بطور مکرر توسط شورای امنیت مورد تحریم قرار گرفته و از سوی آژانس بین المللی انرژی اتمی به خاطر نقض پیمان منع گسترش تسلیحات اتمی محکوم شده است. از این رژیم همچنین به خاطر کمک به رژیم اسد که شهروندان سوری را کشتار میکند، نام برده شده است. این حکومتی است که زنان ایرانی را به خاطر حجاب شلاق میزند و سنگسار میکند.
سفیر بولتون، سفیر والاس و خانم سیلوربرگ تاکید کردند : حضور در سازمانهای بین المللی بطور مستقیم رژیم ایران را قادر میکنند تا با تلاشهای دیپلماتیک و مالی خود برنامه تسلیحات اتمی و فعالیتهای بی ثبات کننده خود را در خاورمیانه پیش ببرد. بسیاری از کشورها مسئولیت خود را برای فشار علیه رژیم ایران برعهده گرفته اند و اکنون سازمانهای بین الملی نیز باید همان کار را بکنند.
(  وال استریت ژورنال 24 مرداد 1391)