سازمان ملل باید عراق را به تأمین استانداردهای حقوق بشری ملزم کند و برای باز کردن درهای کمپ لیبرتی به روی وکلا پارلمانترها و مدافعان حقوق بشر تلاش کند

در شرایطی که فقدان تاسف بار استانداردهای حقوق بشری و انساندوستانه در کمپ لیبرتی و بی عملی یونامی و نماینده ویژه و ارائه یک تصویر غلط از لیبرتی، اعتراضات گسترده جهانی را بر انگیخته است، برگه اطلاعات و نکاتی که یونامی درروز 2شهریور1391 منتشرکرده و اظهارات یک سخنگوی سازمان ملل ملل در همین روز، در صدد است بار دیگر واقعیتها را وارونه جلوه دهد و از زندان لیبرتی تصویر یک هتل 5 ستاره ارائه کند.
در نکات یونامی ازجمله آمده است ”دولت عراق، به ساکنان حریه اجازه میدهد ... حفظ و نگهداری و نوسازی تجهیزات را خودشان انجام دهند.... ساکنان در انجام پروژه های نوسازی با تصویب مدیریت اردوگاه آزادند. آنها طیف وسیعی از ابتکارات در محوطه سازی و بازسازی ساختمان را کامل کرده اند. آنها همچنین آزادند با توافق مدیریت اردوگاه پیمانکاران خارجی را برای اجرای این پروژه ها به کمپ بیاورند.... این اردوگاه دارای تسهیلات ناهار خوری با آشپزخانه صنعتی، ورزشگاه کاملا مجهز، یک مسجد، مراکز اجتماعی مختلف، و بسیاری از فضاهای تفریحی است...... آب آشامیدنی بطری شده توسط ساکنان وارد شده است. علاوه بر این، هر یک از ساکنان به طور روزانه دارای حداقل 200لیتر آب برای مصارف بهداشت و دیگر امور است. ... سیستم پمپاژ و تصفیه آب در اردوگاه نصب شده است. برق در حال حاضر با 19ژنراتور تأمین میشود. در هر زمان نیمی از ژنراتورها در حال کار هستند، تا وجود 24ساعته برق را تضمین کنند....”.
طرح این دعاوی یک تلاش آشکار برای سرپوش گذاشتن بر وضعیت لیبرتی و رفع و رجوع کارکرد یونامی و نماینده ویژه در این رابطه و در عین حال مشوق رژیم ایران و دست نشاندگانش در عراق برای اعمال فشار و سرکوب بیشتر علیه ساکنان اشرف و لیبرتی است.
لیست نکاتی که یونامی منتشرکرده ضمن مکتوم گذاشتن بسیاری حقایق، بسیاری از واقعیات را وارونه و خلاف واقع جلوه داده یا تلاش کرده برخی مواردی را که حاصل تلاش طاقت فرسای مجاهدین و هزینه کلان آنها ست به حساب دولت عراق و یونامی بگذارد.
1. یادداشت تفاهمی که توسط نماینده ویژه بدون اطلاع و توافق ساکنان با دولت عراق به امضا رسیده و دربرگیرنده بسیاری از حداقلهای ساکنان هم نیست، به طور مستمر  از سوی این دولت نقض شده است و یونامی همواره در مقابل این نقض مستمر سکوت کرده است. بدتر اینکه با تقدیر از دولت عراق به‌طور عملی آن را در نقض حقوق مجاهدان اشرف و لیبرتی جریتر کرده است.
2. یادداشت تفاهم تصریح می‌کند در لیبرتی می بایست استانداردهای انسانی و حقوق بشری تأمین باشد. اما یونامی همواره در مورد نقض استانداردهای حقوق بشری در لیبرتی سکوت می‌کند. درمتون یونامی هیچگاه منجمله درهمین نکات اخیرهیچ اعتراضی به فقدان آزادی رفت و آمد یا دسترسی نداشتن به وکیل نشده است. مگر اینها پایه یی ترین پرنسیپهای حقوق بشری نیست؟ مگر کمیساریای عالی پناهندگان در اطلاعیه های متعدد خود از جمله 12بهمن90  19اسفند90  و 9فروردین91  بر ضرورت آزادی رفت و آمد ساکنان لیبرتی تأکید نکرده است؟
3. نماینده ویژه و یونامی نظریه گروه کار بازداشتهای خودسرانه ملل متحد را به عمد به فراموشی سپرده است که لیبرتی یک زندان است. این سند که در روز 27تیر 91منتشر شده تصریح می‌کند «شرایط کمپ لیبرتی مشابه یک مرکز بازداشت است... هیچ توجیه قانونی برای نگه داشتن افراد فوقالذکر و دیگران در کمپ لیبرتی وجود ندارد . این سند از دولت عراق می‌خواهد وضعیت لیبرتی را با «استانداردها و اصول اشاره شده در بیانیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیون بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی» تطبیق دهد و خواستار «آزادی فوری و برداشتن تمام محدوددیتها در رابطه با تردد آزادانه» و پرداخت «غرامت»به آنان « طبق بند (5)9 کنوانسیون بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی است».
4. مأموریت ملل متحد، ارتقای زندگی پناهندگان و پناهجویان است. آنچه یونامی در برگه خود ذکرکرده حتی اگر به‌طور کامل درست باشد که نیست، ممکن است درمکانی موقت برای پناهجویانی که به تازگی از کشورشان گریخته باشند، قابل قبول باشد، اما نه برای کسانی که طی 26سال یک بیابان را با انرژی و پول و امکانات خود به یک شهر مدرن تبدیل کرده‌اند. یونامی توضیح نمی‌دهد چرا این سقوط وحشتناک استانداردها را مورد تأیید قرار داده است؟ یونامی می داند که جابه‌جایی در داخل عراق هیچ موضوعیتی نداشت و تا کنون نیز تنها باعث تأخیر در انتقال به کشورهای ثالث شده است. کنگره آمریکا، پارلمان اروپا و بسیاری از مراجع بین المللی مدافع حقوق بشر پیش از این بارها خواستار تکمیل پروسه پناهندگی و انتقال به کشور ثالث از اشرف شده بودند. کنگره آمریکا در لایحه مصوب11 آبان90 خواستار شد تا زمانی که کمیساریای عالی پناهندگان ساکنان را به کشور دیگری منتقل کند، بسته شدن اشرف به تعویق بیفتد.
5. برخلاف ادعای مطرح شده از سوی یونامی هشت ماه پس از یادداشت تفاهم و شش ماه پس از استقرار ساکنان در لیبرتی و به رغم مراجعات مکرر و نامه های متعدد ساکنان و نمایندگان آنها به نمایندگان یونامی و دولت عراق و دولت آمریکا کمیته سرکوب در نخست وزیری عراق اجازه کمترین سازندگی در لیبرتی را نداده است و هیچ پروژه نوسازی و حتی تعمیرات انجام نشده است و پیمانکاران اجازه ورود به لیبرتی را نیافته اند. اجازه ساختن رمپ و اتاق مخصوص بیماران ، سایه بان، پاگرد و پیاده روهای اسفالته و یا سیمانی داده نشده است و ساکنان و از جمله بیماران باید در مسیرهای سنگلاخ رفت و آمد کنند. پیمانکارانی هم که به‌طور استثنایی امکان ورود به لیبرتی را یافته اند آن اندازه مورد اذیت و آزار نیروهای عراقی قرار گرفته اند که از کار در لیبرتی منصرف شده اند.
6. در برگه دعاوی یونامی آمده است پروژه های بازسازی با تصویب مدیریت کمپ آزاد است. اما بر این حقیقت سرپوش می‌گذارد که مدیریت کمپ کسی جز صادق یک عامل نیروی تروریستی قدس و مجری اصلی دو قتل عام مرداد88 و فروردین90 نیست. دژخیم صادق کسی است که از سوی دادگاه اسپانیا تحت تحقیق قرار دارد و در حالیکه جزو هیأت رسمی دولت عراق به بروکسل سفر کرده بود، از ورود به پارلمان اروپا منع شد و در فرانسه به اتهام مشارکت در شکنجه دستگیر شد. آیا از نظر نماینده ویژه این مدیریت با استانداردهای انسانی و حقوق بشری سنخیت دارد؟
7. اینکه ساکنان با ابتکارات خود، با کار یدی و با وسایل اولیه به محوطه سازی پرداخته اند یا به گل کاری پرداخته اند یا بنگالها و انبارهای از دور خارج شده را به ورزشگاه تبدیل کرده اند، هیچ ربطی به دولت عراق یا یونامی ندارد. دولت عراق با تمام قوا از بهبود وضعیت زندگی در لیبرتی جلوگیری می‌کند. به منظور سخت تر کردن شرایط زندگی از انتقال وسایلی که برای زندگی یک اجتماع چند هزار نفره ضرورت بنیادین دارد، مانند خودروهای سواری و جراثقال، لیفتراک، وسایل تأسیساتی و سازندگی جلوگیری می‌کند. 
8. گفتگوها و مکاتبات ششماهه ساکنان و نمایندگانشان با نمایندگان ملل متحد و دولت آمریکا برای انتقال تنها پنج لیفتراک از دهها لیفتراک اشرف به لیبرتی آنهم لیفتراکهای با قدرت پایین به جایی نرسیده است. ساکنان مجبورند بارهای سنگین را بر دوشها و با دستهای خود حمل کنند که باعث عوارض جسمی زیادی شده است. همچنان که برخلاف توافق نماینده ویژه از انتقال یک خودرو سواری برای هر چهل نفر ( یعنی 5درصد کل خودروهای ساکنان) که برای رفت و آمد در هوای گرم به ویژه برای بیماران و ناتوانان بسیار ضروری است جلوگیری می‌کند.  «غیر قابل تحمل کردن زندگی» سیاست اعلام شده دولت عراق است که بلافاصله پس از انتقال حفاظت به عراق از سوی مشاور امنیت ملی وقت مالکی اعلام شد.
9. نه تنها موضوع کم آبی بلکه رویکرد یونامی و نماینده ویژه با این موضوع بسیار تأسف بار است. در ابتدا وانمود می‌شد که در لیبرتی مشکل آب وجود ندارد و برای ساکنان عکس شیرهایی که از آنها آب جریان دارد فرستاده می‌شد. اما بعداً مشخص شد که لیبرتی نه تنها آب آشامیدنی بلکه آب جاری هم ندارد. روزانه قریب به 100نفر از ساکنان با هزینه کلان تلاش می‌کنند از فاصله 12کیلومتری با تانکر آب به لیبرتی برسانند. این درحالیست که دولت عراق با جلوگیری از انتقال تانکرهای آب از اشرف به لیبرتی کار آبرسانی را باز هم سخت تر می‌کند. به‌رغم این تلاشها بسیاری از روزها همین میزان آب نیز به ساکنان نمی رسد. بخش قابل توجهی از این آب نیز صرف سرد کردن ژنراتورهای فرسوده می شود.
نماینده ویژه بارها به ساکنان قول داده بود لیبرتی را به آب لوله کشی شهر وصل خواهد کرد. در روز 5اردیبهشت  به نماینده ساکنان نوشت کارهای اولیه شروع شده و به‌زودی آب وصل خواهد شد. در روزهای 8 و 11خرداد  نماینده ویژه به نماینده ساکنان اطلاع داد که تا قبل از ماه رمضان به آب لوله کشی شهر وصل خواهد شد. اما بعدا اطلاع داد که این پروژه عملی نیست. به دنبال آن، در5مردادطرحی به نماینده ویژه ارائه شدکه ساکنان با هزینه  خودشان آن را اجرا کرده و آب را از رودخانه مجاور پمپاژ کرده به لیبرتی منتقل کنند،درصورتی که دولت عراق در اجرای این طرح کارشکنی نمی‌کرد تا کنون مسأله آب کاملاً حل شده بود.  به رغم اینکه هزینه ها از سوی ساکنان پرداخته شده و تجهیزات ضروری خریده شده است، بر اثر کارشکنی نیروهای عراقی این پروژه به کندی و به سختی پیش می‌رود.
10. برخلاف آنچه دربرگه نکات یونامی ادعا شده است، برق همچنان یک معضل جدی لیبرتی است. دولت عراق از انتقال شش ژنراتور 1.5مگاواتی از اشرف که می تواند نقش مؤثری در تأمین برق لیبرتی داشته باشد جلوگیری می‌کند. این ژنراتورها که اسناد خرید آن توسط ساکنان به نماینده ویژه و مقامات یونامی و آمریکا ارائه شده است، در دورانی که اشرف تحت کنترل نیروهای آمریکایی بوده خریداری و نصب شده است. تمامی 19ژنراتوری که یونامی از آن صحبت می‌کند، فرسوده است و برخی از آنها به طور کامل از دور خارج شده است. این ژنراتورها به خاطر فرسودگی سوخت بسیار زیادی مصرف می کنند به نحوی که در شش ماه اول ساکنان حدود 2.5میلیون دلار بابت سوخت پرداخت کرده اند. دولت عراق اجازه خرید سوخت از بازار عراق به ساکنان نمی‌دهد و آنها مجبورند سوخت را از خارج از عراق به قیمت چند برابر وارد کنند.
11. شرکت انگلیسی کامنز که ژنراتورهای موجود در لیبرتی متعلق به آن شرکت است در یک ارزیابی اخیر از این ژنراتورها تصریح می‌کند:« ساعت کارکرد ژنراتورها تا کنون بین 12000 تا 18000 است که در این ساعت کار معمولا موتور و دینام نیاز به بازسازی یا تعمیرات اساسی دارد که انجام نشده و امکان خرابی و از دور شدن آنها در هر لحظه وجود دارد.
از مجموع 14 ژنراتور موجود که تحت بررسی قرار گرفتند تعداد 5 دستگاه بر اثر خرابی موتور یا نبود سیستمهای کنترل قابل استفاده نیستند و نمیتوان از آنها استفاده کرد ,از 9ژنراتور باقیمانده تعداد هفت ژنراتور نیاز به تعمیرات اساسی دارند و راندمان آنها به رغم مصرف بالا خیلی پایین است
12-اگر آنگونه که در نکات منتشرشده توسط یونامی و دراظهارات سخنگوی سازمان ملل متحد دردوم شهریور ادعاشده است، استانداردهای بین المللی و حداقل نیازهای انسانی در لیبرتی تأمین است، چرا به وکیلان، پارلمانترها، شخصیتهای حقوق بشری و حتی افسران ارتش امریکا که پیش از این مسؤلیت حفاظت اشرف را بر عهده داشته و خواستار دیدار از لیبرتی هستند اجازه ورود نمی‌دهند؟ و چرا درها به روی آنها بسته است و یونامی از تلاشهای آنها برای ورود به لیبرتی حمایت نمی‌کند؟ 
ادعاهای بی پایه در مورد وضعیت در لیبرتی و انتشار گزارشهای غیرواقعی و عکسهای دستچین شده و دستکاری شده چیز تازه یی نیست و متأسفانه در طول این مدت از سوی یونامی و نماینده ویژه ادامه داشته است. توصیفات یونامی از مساحت محل اختصاص یافته به ساکنان که از 40 کیلومتر مربع به 600هزار متر مربع کاهش یافت، تا وضعیت بنگالها، آب، سیستم فاضلاب و تأسیسات لازم برای بیماران...همه و همه با واقعیت فاصله نجومی داشته اند.
به جای ادامه اینگونه تلاشها برای ارائه یک تصویر غیرواقعی از وضعیت لیبرتی، سازمان ملل می بایست دولت عراق را به تأمین استانداردهای حقوق بشری و انساندوستانه ملزم کند و برای باز کردن درهای کمپ لیبرتی به روی وکیلان، پارلمانترها و مدافعان حقوق بشر تلاش کند و نقضهای مستمر دولت عراق را به شورای امنیت گزارش کرده و خواستار مداخله این شورا برای تأمین امنیت و حفاظت ساکنان بشود.
دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
4 شهریور 1391