• با خارج کردن سریع دیپلوماتها و خبرنگاران اجازه ندادند از قسمتهای مختلف لیبرتی بازدید و مجاهدان را استماع کنند.
• مجاهدان خواستار آزادی رفت و آمد و بازدید فعالان حقوق بشر، خبرنگاران، وکیلان و شخصیتهای سیاسی از لیبرتی و اشرف شدند تا سقوط وحشتناک سطح زندگی ساکنان را از نزدیک مشاهده کنند.
• اگر لیبرتی زندان نیست سازمان ملل آن را یک کمپ پناهندگی با درهای باز اعلام کند و ساکنان اجازه یابند اموال خود را آزادانه به آنجا منتقل کنند.
حوالی ساعت 11صبح روز سه شنبه 21شهریور ماه، جرج باکوس مشاور سیاسی مالکی، حقی و صادق محمد کاظم (از مسئولان دو قتل عام در اشرف) و جورجی باستین، معاون نماینده ویژه دبیرکل، بدون اطلاع قبلی به همراه شماری از دیپلوماتها و خبرنگاران مقیم بغداد به لیبرتی رفتند. دولت عراق با این تور مضحک تبلیغاتی تلاش کرد، واقعیت کمپ لیبرتی را که با هر معیاری یک زندان است، پنهان کند و بر تخلیه اجباری 3200تن از مجاهدان اشرف و اخراج آنها از شهر و خانه 26ساله شان سرپوش بگذارد.
این یک واکنش مذبوحانه نسبت به افشاگریهای تکاندهنده یک مقام ارشد یونامی از اقدامهای سرکوبگرانه دولت عراق علیه مجاهدین اشرف با همدستی مارتین کوبلر و همچنین انتشار گزارش گروه کار بازداشتهای خودسرانه ملل متحد مبنی بر این که لیبرتی یک زندان است، می باشد.
این تور به نحوی سازمان داده شده بود که افراد غافلگیر شوند و تعداد کمتری از آنها بتوانند واقعیتها را با آنها مطرح کنند. وقتی هم که شمار معدودی از افراد از دیپلوماتها خواستند که برای شنیدن آنها وقت اختصاص بدهند، جرج باکوس گفت دیگر وقت تمام شده است و باید برویم! به دستور صادق محمد کاظم خودروهای پلیس در مقابل شماری از مجاهدین که در خیابان و در مسیر خروج هیأت تجمع کرده بودند، صف کشیدند تا دیپلوماتها به هنگام خروج آنها را نبینند.
مجاهدان در فرصتهای کمی که توانستند با این هیأت صحبت کنند، تأکید کردند که هفت ماه است استانداردهای انسانی وحقوق بشری در لیبرتی به طور سیستماتیک نقض می‌شود. آزادی رفت و آمد و دسترسی به وکیل وجود ندارد و خانواده ها و پارلمانترها و فعالان حقوق بشری و خبرنگاران از ورود به اشرف ممنوع هستند.
بهبودی اندکی هم که طی این مدت در وضعیت انسانی کمپ به وجود آمده به طور کامل با هزینه و انرژی مجاهدین ایجاد شده است. یک قلم آنها حدود شش میلیون دلار برای راه اندازی سیستم آب و تأمین سوخت لیبرتی هزینه کرده اند که تمامی رسیدهای آنها موجود است.
آنها همچنین تأکید کردند عراق به طور عملی حق مالکیت ما را سلب کرده است و اجازه نمی‌دهد اموالمان را از اشرف به لیبرتی منتقل کنیم و نه اینکه آزادانه آنها را به فروش برسانیم. تنها یک تاجر قلابی وابسته به دستگاههای امنیتی اجازه یافته است که به اشرف برود که تنها هدفش بلوکه کردن اموال و ممانعت از فروش آنها است.
دولت عراق از انتقال خودروهای مسافری و خودروهای خدماتی، لیفتراکها، وسایل و تجهیزات پزشکی و حتی دوچرخه و ژنراتورها از اشرف به لیبرتی جلوگیری می‌کند. اینها نیازهای مبرم زندگی روزمره است و تمامی آنها متعلق به مجاهدین است و اسناد آنها موجود است. جلوگیری از انتقال ژنراتورهای 1،5 مگاواتی باعث شده است که از یکسو برق لیبرتی تضمین نداشته باشد و از سوی دیگر هزینه سوخت با توجه به فرسودگی ژنراتورهای کنونی به چند برابر برسد. همچنان که تجهیزات پزشکی به ویژه با توجه به بیش از 1100تن که در حملات جنایتکارانه نیروهای عراقی مجروح شده اند، بسیار حیاتی است.
دولت عراق حتی از ورود گل و گیاه با ارتفاع 10 الی 15 سانتیمتر جلوگیری می‌کند و اجازه درست کردن راههای اسفالت و سیمانی را، که به خصوص برای معلولان بسیار ضروری است، نمی‌دهد.
آقای باستین، معاون نماینده ویژه، در بازدید روز سه شنبه گفت این هیأت یک هیأت حقیقت یاب است و شما 20دقیقه فرصت دارید که با آنها صحبت کنید. مجاهدین گفتند این به سخره گرفتن یک مفهوم شناخته شده بین‌المللی است. اگر این هیأت حقیقت یاب است چه کسی آن را منصوب کرده و ترکیب آن چیست؟ مندیت آن کدام است و سوژه تحقیقاتش چیست؟ اگر هیأت حقیقت یاب است، باید قربانیان یعنی مجاهدینی را که مشمول جابه‌جایی اجباری شده اند، استماع کند و اشرف خانه 26ساله این افراد را بازدید کند و سقوط زندگی آنها را از اشرف به لیبرتی از نزدیک مشاهده کند و دست باز داشته باشد که بدون نظارت دولت عراق به لیبرتی برود و سر فرصت و بدون محدودیت با هر کس که می‌خواهد صحبت کند.
اگر لیبرتی به طور واقعی یک زندان نیست سازمان ملل آن را به مثابه یک کمپ پناهندگی با درهای باز اعلام کند و اموال مجاهدین به خصوص ژنراتورها تجهیزات پزشکی و خودروهای شخصی و خدماتی و لیفتراکها و ... اجازه انتقال به لیبرتی را پیدا کنند.
دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
21 شهریور 1391(11 سپتامبر 2012)
