لیندا چاوز مدیر پیشین روابط سیاسی کاخ سفید طی مقاله ای که در تان هال 5 آبان 1391، منتشر شد، می نویسد: در آخرین مناظره اوباما و رامنی، یک موضوع مهم مناظره، سیاست ایالات متحده نسبت به رژیم ایران بود که میتواند امیدها را نسبت به صلح در جهان دگرگون کند.

وی افزود: هرچند که باراک اوباما اعمال تحریمهای اقتصادی را بهترین شیوه برای باز داشتن رژیم ایران از تسلیحات اتمی میداند و از زمان تصدی ریاست جمهوری، بسیار امید داشت که با مذاکره به راه حلی با ملاها برسد، اما اکنون رژیم ایران چهار سال به تسلیحات اتمی نزدیکتر شده است.

تحریمهای بین المللی مطمئنا گامی در جهت صحیح است، اما تحریمها یا حمله نظامی، لزوما تنها راههایی نیستند که بتوان رژیم ایران را از دستیابی به بمب اتمی بازداشت. تغییر رژیم باید هدف نهایی در سیاست آمریکا باشد. در حالیکه اوباما صحبت از تغییر رفتار این رژیم کرد، و برخلاف سایر وعده هایی که داده بود به این یکی قول پایبند بود. در سال 2009 (88) مردم ایران به خیابانها ریختند تا مخالفت خود را با رژیم قاتل نشان دهند، اما اوباما به میزان زیادی ساکت ماند.

مقام پیشین کاخ سفید در این مقاله با عنوان «پاسخ واقعی تغییر رژیم در ایران است»، نوشت: زمان آن فرا رسیده که ایالات متحده سیاست تغییر رژیم در ایران را  اعلام کند.
لیندا چاورز افزود : ما هرآنچه را که میتوانیم برای حمایت از کسانیکه خواهان دمکراسی، جدایی دین از دولت، برابری جنسی، تضمین حقوق اقلیتهای قومی و مذهبی وایران بدون اتمی هستند، باید انجام دهیم- این خواسته ها در منشور شورای ملی مقاومت ایران اعلام شده است. به جای پیوستن به رژیم ایران در ادامه شیطان سازی علیه مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت ایران، دولت آمریکا باید مخالفان ایرانی را چه در داخل و چه در تبعید حمایت کند. بدون تغییر رژیم در ایران، هیچ صلحی در منطقه وجود نخواهد داشت.

 لیندا چاوز خاطرنشان میکند در روز سوم اکتبر (12 مهر) دهها هزار ایرانی به خیابانها آمدند و علیه رژیم به اعتراض برخاستند. رژیم ایران، مجاهدین خلق را برای برپایی تظاهرات مقصر شناخت. گروهی که وزیر خارجه آمریکا در حالی که دیرهم شده بود، آنرا از لیست خارج کرد، آنهم زمانی که دادگاه حکمی در این باره صادر کرده بود. این تظاهرات در اعتراض به سقوط شتابان اقتصاد ایران، اختصاص سرمایه ها توسط رژیم برای اهداف نظامی، حمایت از رژیم سوریه، از حزب الله، از حماس و از سایر گروههای تروریستی، برگزار شد. اما فریادها در خیابانها بطور مستقیم به تغییر رژیم فراخوان میداد و با برنامه اتمی ملاها مخالفتها را نشان میداد.