پرونده ای که برای پنتاگون، وزارت امورخارجه و سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا اولویت درجه اول دارد. پرونده ای بشدت داغ به لحاظ سیاسی، یک دردسر مستمر دیپلماتیک و یک کابوس استراتژیک. بر آن مُهر های «خطرناک»  و «انفجاری» زده شده و می تواند منشاء یک جنگ تازه در خاور نزدیک باشد. نام این پرونده رژیم ایران است.

در این قضیه هیچ اطمینان خاطری وجود ندارد. نه دوست آمریکا که نگرانیهای خاص خود را دارد همواره با آمریکا همکاری می کند و نه دشمن که به شرط حفظ آبرو باز هم حاضر به دادن کمترین امتیازی نیست.

لوموند افزود: کارزار انتخاباتی آمریکا کمابیش باعث سختتر شدن مواضع واشینگتن شده است، باراک اوباما هم از همان خط میت رامنی دفاع کرده است. هر دو کاندیدا روی یک فرمول توافق داشتند. ایالات متحده تأکید می کند که به رژیم ایران اجازه مجهز شدن به بمب اتمی را نخواهد داد. اوباما و رامنی هر دو معتقدند که در این صورت درها به روی موجی از تکثیر تسلیحات اتمی که خاورمیانه را به یک زرادخانه بزرگ اتمی مبدل خواهد ساخت گشوده خواهد شد. آنها بر این باورند که کشورهای عرب و نیز ترکیه انحصار دراختیار داشتن بمب اتمی را به جمهوری اسلامی وا نخواهند گذاشت. خاورمیانه ای با سه یا چهار قدرت اتمی؟ این چشم انداز نه برای واشینگتن قابل قبول است و نه برای لندن و نه برای پاریس.

لوموند خاطرنشان میکند برای دوره دوم ریاست جمهوری، باراک اوباما روز 20 ژانویه سوگند یاد خواهد کرد. دو روز بعد انتخابات زودرس اسرائیل برگزار می شود. فرضیه محتمل: بنیامین نتانیاهو بار دیگر انتخاب خواهد شد. گفته میشود نتانیاهو لیبرمن را به عنوان وزیر دفاع انتخاب خواهد کرد زیرا او هوادار مطلق حملات یک جانبه علیه رژیم ایران است. رژیم ایران که تکذیب می کند در پی دستیابی به بمب اتمی است، در آن زمان در بحبوحه انتخابات خود خواهد بود. انتخابات ریاست جمهوری رژیم ایران برای ماه ژوئن پیش بینی شده است. این انتخابات از هم اکنون به یکی از خشن ترین نبردهای بین جناحها که جمهوری اسلامی به آن عادت کرده مبدل شده است. گروه غالب یعنی دار و دسته علی خامنه ای قصد دارد گروه پیرامون احمدی نژاد را که دیگر نمی تواند کاندیدا شود اما مایل است نفر خود را در این انتخابات به قدرت برساند، متلاشی کند.

لوموند اضافه میکند: رئیس جمهور آمریکا کرارا گفته است در صورتی که تحریمها نتواند رژیم تهران را به توقف برنامه خود وادار کند، گزینه نظامی روی میز خواهد بود. دو کشور سی و سه سال است یکدیگر را نادیده می گیرند. آنها عملا از 4 نوامبر 1979 یعنی روز گروگانگیری سفارت آمریکا در تهران هیچ تماس مستقیمی نداشته اند. آمریکائیها ایده مشخصی از اینکه ایران چگونه کشوری است دارند. شمار ایران شناسان مطلع در واشینگتن کم نیست. اما آیا عکس این هم صادق است؟ رهبر ایران تا کنون به تنها سه کشور خارجی سفر کرده که الگوهای دموکراسی هستند : عراق، چین (در سال 1989) و کره شمالی که کشور مورد علاقه او است.

لوموند
تاریخ : 7/11/2012
نویسنده : آلن فراشون