در نامه یی به احمد شهید گزارشگر ویژه ملل متحد در امور حقوق بشر ایران از او خواست به جای این که تنها از معدودی زندانیان سیاسی نام ببرد، صدای گویای خانواده های دردمند باشد.

در نامه این مادر دردمند با اشاره به این که فرزندش میثاق در بیدادگاهی به ریاست دژخیم صلواتی به 10 سال حبس و تبعید در زندان رجایی شهر محکوم شده، آمده است: «اکنون حدود ۵ سال و نیم از دستگیری میثاق گذشته است بدون حتی یک روز مرخصی، این در حالیست که فرزندم از سال ۱۳۸۱ به بیماری افسردگی شیزوفرنی مبتلا می‌باشد.
شاید علت اصلی اینکه چنین حکم سنگینی برایش صادر کرده اند این باشد که پدر و مادرش از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ می‌باشند و اینکه دایی‌هایش در رژیم شاه زندانی سیاسی بوده‌اند و در سال ۱۳۶۰ در رژیم جمهوری اسلامی ۳ تن از آنها به شهادت رسیده‌اند.
اکرم السادات میثاق سنجری مینویسد:
«جناب آقای احمد شهید، متاسفانه شما از بسیاری از زندانیان سیاسی ازجمله میثاق غافل شده‌اید و فقط از تعداد معدودی از زندانیان سیاسی نام می‌برید. آقای شهید نمی‌دانم شما فرزندی داریید یا نه، اما می‌دانم که خود می‌فهمید که دیدن فرزند در پشت میله‌های زندان و آب شدن تدریجی او برای پدر و مادر چقدر دردناک است.امیدوارم شما صدای گویای ما خانواده‌های دردمند باشید».