فراکسیون اصول گرایان در بیانیه خود تصریح می کنند که « در بعضی از همکاران ما در مجلس تلقی خاصی از ولایت فقیه وجود دارد که ما آن را درست نمی‌دانیم و همان تلقی را منشأ این قبیل گرفتاری‌ها می‌دانیم».(خبرگزاری فارس، اول اسفند)
فراکسیون مزبور اقلیت مجلس رژیم را تشکیل می دهد که شامل 80  الی 90 عضو است و امثال حداد عادل از افراد شاخص آن است. این فراکسیون در واقع همان احمدی نژادی های بدون احمدی نژادند. این جریان در آخرین دور نمایش انتخابات مجلس دست پایین را پیدا کرد. به طوری که برخلاف تمایل خامنه ای و تلاش های سپاه پاسداران، نتوانست حداد عادل را به ریاست مجلس برساند.
در بیانیه این جریان با یادآوری وقایعی نظیر استیضاح اخیر وزیر کار می نویسد:«رهبری اصل استیضاح را کاری غلط دانستند، فراکسیون اصولگرایان در بیانیه‌ای که صبح روز استیضاح در مجلس منتشر کرد از نمایندگان مجلس درخواست کرد به استیضاح رای مثبت ندهند. … اما آنان پاسخ می‌دادند که مقام معظم رهبری خواستار توقف «سوال» بوده‌اند اما در مخالفت با استیضاح مطلبی نفرموده‌اند».
حامیان در اقلیت مانده خامنه ای در توضیح رفتار فراکسیون رقیب خود می نویسند: «حقیقت این است که در بعضی از همکاران ما در مجلس تلقی خاصی از ولایت فقیه وجود دارد که ما آن را درست نمی‌دانیم و همان تلقی را منشأ این قبیل گرفتاریها می‌دانیم …آنها معتقدند که موظفند در مجلس هرکاری را که خود صحیح تشخیص دادند انجام دهند و به پیش برند مگر آنکه رهبری صریحاً به آنها تذکر بدهد و به قول خودشان با «حکم حکومتی» آنها را متوقف سازد».
در بیانیه مزبور ادعا شده است که چنین کسانی «تعدادشان شاید به تعداد انگشتان دو دست نرسد».
اما در واقع این افراد که موفق می شوند استیضاح وزیر کار را بر خلاف نظر خامنه ای پیش ببرند، فراکسیون رهروان ولایت به سردمداری لاریجانی هستند که اکثریت اعضای مجلس رژیم را تشکیل می دهند.
بیانیه اقلیت مجلس در توضیح بیشتر درباره این گرایش می نویسد:« برداشت این عده از نمایندگان از سخنان رهبری گویی این است که آن سخنان تحکم آمیز و خالی از مصلحت اندیشی است و نظیر دستورهای آمرانه فرماندهان نظامی به افراد تحت امر آنهاست که به قول معروف "چرا" ندارد اما می‌باید از آن دستورات اطاعت کرد».
فراکسیون اصول گرایان به صراحت کامل دو دستگی بزرگ میان هیأت حاکمه  را تأیید می کند:« در مجلس دو طرز فکر و دو روش در قبال رهنمودها و هشدارهای مقام معظم رهبری وجود دارد. … در اولی سعی می‌شود در مقام فکر و نظر و تشخیص با رهبری هماهنگی و همراهی حاصل شود و در دومی اظهار می‌شود که ما به فکر و تشخیص خودمان عمل کنیم اما در مقام عمل از امر و نهی رهبری و حکم حکومتی اطاعت می‌کنیم».