ما  با  توطئه رژیم ایران و دولت عراق و تحت اشراف سازمان ملل، به بهانه طی کردن پروسه انتقال و بازاسکان  فوری به کشور ثالث، اجبارا از اشرف  منتقل شده ایم.
به ما تضمین داده شده بود که این پروسه، صلح آمیز خواهد بود. به ما قول داده شده بود که این پروسه از  اطمینان های بالایی در تامین امنیت برخوردار خواهد بود . اکنون این پروسه  به خون  کشیده شده است. 
در آخرین ساعات چهارشنبه 13 مارس، مهندس حمید ربیع یکی از مجروحان حمله موشکی 9 فوریه 2013به لیبرتی، پس از تحمل 33 روز درد و رنج، در بیمارستانی در بغداد درگذشت. او هشتمین شهید این حمله موشکی است.
او  پناهنده سیاسی در آلمان و دارای  اقامت دائم در این کشور بود.مقامات آلمانی در 11 دسامبر2012 با او مصاحبه کرده بودند.
نمایندگان ما پس از مجروح شدن او خواهان انتقال بلادرنگ وی به آلمان شدند.شورای ملی مقاومت  ایران نیز بطور مکتوب همه هزینه های انتقال و استقرار و درمان در آلمان را تقبل کرده بود.فقط کافی بود سفارت آلمان پاسپورت او را تمدید کند و یا به او برگه ورود به آلمان بدهد.
ناکامی و شکست در انتقال یک مجروح وخیم که هم پاسپورت پناهندگی و هم اقامت دائم در آلمان داشت به خوبی نشان می دهد، در شرایطی که تاکنون 2000 نفر مصاحبه شده اند، نگه داشتن ساکنان در قتلگاه لیبرتی به بهانه ادامه مصاحبه و انتقال به کشور ثالث, تا چه اندازه خطرناک است. این صرفاً راه را برای قتل عام های بیشتر هموار میکند. این دامی است که از یکسال ونیم پیش مارتین کوبلر در یک طرح خبیثانه و در جهت اجرای منویات رژیم ایران و دولت عراق ،برای ساکنان و سازمان ملل و جامعه جهانی پهن کرد. اما دوران این فریب بسر آمده است. از سال گذشته تاکنون تعداد کسانی که در لیبرتی شهید شده اند، از آمار تک رقمی کسانی که در پروسه ثبت نام و احراز هویت و مصاحبه با کمیساریا به خارج منتقل شده اند  بیشتر است.
35 روز پس از حمله موشکی به لیبرتی و درحالیکه تهدیدهای رژیم ایران و ایادی و مزدورانش در عراق برای حملات بعدی علیه لیبرتی ادامه دارد، حکومت عراق در قبال کمترین اقدام حفاظتی در کمپ کارشکنی میکند.  مخالفت با بازگرداندن تی وال هایی که در زمان آمریکاییها یک حفاظ نسبی برای بنگالها در مقابل حملات موشکی ایجاد می‌کرد، از این جمله است. حکومت عراق ،حتی اجازه ورود یک تی وال را هم نداده و همچنین از انتقال جلیقه و کلاه های حفاظتی ما از اشرف جلوگیری میکند.
همزمان با ورود ما به لیبرتی در فوریه 2012 و در هفته های بعد از آن، نیروهای عراقی با شتاب و با به ‌کار گرفتن جراثقالهای متعدد به طور شبانه روزی، در مجموع 17500 عدد تی وال را علیرغم اعتراضات ساکنان از لیبرتی خارج کردند و بنگالهای آسیب پذیر را عامدانه در مقابل هرگونه حمله ای بی سپر گذاشتند.
شکی نیست که هدف رژیم ایران وحکومت عراق گرفتن تلفات بیشتر از ما درحملات بعدی است.
ژنرال جیمز جونز مشاور سابق امنیت ملی پرزیدنت اوباما  تاکید میکند که شرایط کمپ لیبرتی از زندان گوانتامو بدتر است  (سی ان ان 11 مارس 2013).
پس از حمله موشکی، بیش از یکماه است که ما بارها تکرار کرده ایم: مبرم ترین مساله کنونی ما تامین فوری امنیت است. ادامه مصاحبه ها در لیبرتی و متد بازاسکان قطره ای که منطبق با خواسته رژیم ایران است راه حل مساله مبرم امنیت دسته جمعی ما نیست. هر وجدان منصفی تایید میکند که از قضا این کار، خطرات را بر روی اکثریت عظیمی که برای طولانی مدت در لیبرتی باقی می مانند افزایش میدهد. این، حقیقت را پرده پوشی میکند و چنین جلوه میدهد که گویا همه چیز نرمال است و امور در مسیر درست پیش میرود. این متد غیر شرافتمندانه زندگی سایرین را  بیشتر بخطر می اندازد و هیچکس از ما آنرا نمی پذیرد.

آقای دبیرکل ،
امنیت ما می تواند با انتقال سریع  همگی به امریکا، ولو بطور موقت، تامین شود. دولت آمریکا با یکایک ما توافق امضاء کرده و در ازای گرفتن سلاحهای ما، مسئولیت حفاظت ما را تا فرجام نهایی برعهده گرفته است. وزارتخارجه آمریکا در اطلاعیه 29 اوت 2012 بار دیگر بر تعهد دولت آمریکا در مورد«سلامت و امنیت ساکنان در سراسر پروسه انتقال آنها به خارج از عراق»  تاکید کرد. در غیر این صورت تنها راه، بازگشت فوری ما به اشرف است چون مساحت آن  80 بار از لیبرتی بزرگتر و دارای ساختمانهای بتونی است که خودمان ساخته ایم و از این رو  از امنیت نسبی بیشتری برخورداریم.

آلودگی محیط و وضعیت فوق العاده غیربهداشتی در لیبرتی بخاطر خرابی سیستم فاضلاب و سرریز شدن منابع، شیوع بیماریهای عفونی، محاصره و بحران پزشکی، ضرورت انتقال ساکنان به اشرف را مضاعف میکند.
ادامه پروسه پناهندگی و انتقال به کشور ثالث که در لیبرتی به خون کشیده و غیرممکن شده است، می تواند در اشرف ادامه پیدا کند. وضعیت کنونی لیبرتی در انطباق با کتاب راهنمای کمیساریا و دستور العمل مربوط به  امنیت «افراد مورد نگرانی» است که در 2011 منتشر شده و در قسمت مربوط به «حملات فیزیکی به کمپ ها» مشخص میکند :«اگر دولت میزبان نمیتواند یا نمیخواهد امنیت مورد نیاز را تأمین کند و قادر نیست سلامت و بهبود وضعیت زندگی افراد مورد نگرانی را  تضمین نماید ،  استحقاق جابجایی کمپ یا باز اسکان جمعیت را بررسی کنید».
با احترام
-اسامی و امضاها....

رونوشت:
رئیس شورای امنیت
کمیسر عالی پناهندگان ملل متحد
کمیسر عالی حقوق بشر
معاون سیاسی دبیر کل
رئیس سیاست خارجی  اتحادیه اروپا

15مارس2013