50روز پس از حمله موشکی به لیبرتی، به رغم درخواست های مکرر ساکنان و نمایندگانشان از مقام های آمریکایی، عراقی و ملل متحد و مراجعات و مکاتبات پیاپی آنها و با وجود فراخوان های جهانی در پنج قاره جهان، دولت عراق به بهانه های سخفیف با تدابیر امنیتی ضروری و حداقل در لیبرتی، به صراحت مخالفت کرده یا در عمل آنها را بی‌جواب گذاشته است.
این در حالیست که سفارت آمریکا در بغداد در ابلاغیه 23بهمن91 (11 فوریه) خود به شهروندان آمریکایی هشدار داد حملات مشابه 21بهمن (9فوریه) در کمپ لیبرتی در هر زمانی ممکن است اتفاق بیفتد. دولت عراق نیز در روز 21بهمن اعلام کرد جلوی حمله موشکی به لیبرتی را نمی‌تواند بگیرد(خبرگزاری آسوشیتدپرس-21بهمن). ایادی نیروی تروریستی قدس در عراق نیز اعلام کردند تحت امر خامنه ای هستند و به لیبرتی حملات سنگین‌تری خواهند کرد (روزنامه های الشرق الاوسط و الحیات-6اسفند-24فوریه و آسوشیتدپرس-8 اسفند- 26فوریه).
از بهمن ماه1390 (فوریه2012) و پس از جا به‌جایی اولین گروه از ساکنان از اشرف به لیبرتی، دولت عراق شروع به بیرون بردن 17500 تی وال کرد که از زمان آمریکایی ها در اطراف بنگال ها در لیبرتی نصب شده و یک حفاظ نسبی برای آنها بود. این موضوع از همان ابتدا مورد اعتراض ساکنان و نمایندگانشان قرار گرفت. آنها در ده ها نامه، اطلاعیه، گزارش روزانه و ملاقات خواستار شدند که تی وال ها در لیبرتی بمانند. پس از موشک‌باران 21بهمن ساکنان همه روزه خواستار بازگرداندن تی والها شده اند، اما نماینده دولت عراق بارها و از جمله در روز 7فروردین (27 مارس) به طور رسمی و در حضور یونامی به ساکنان اطلاع داده است که نخست وزیری با انتقال حتی یک تی وال به داخل کمپ موافق نیست. به گفته کارشناسان نظامی یونامی نصب تی وال ها تنها راهی است که می تواند، تلفات حملات احتمالی بعدی را پایین بیاورد.
دولت عراق همچنین  از ورود کیسه شن و بیل و کلنگ برای ایجاد جان ‌پناه های اولیه ممانعت می‌کند. تعداد زیادی از گونی های خریداری شده توسط ساکنان، در پست ورودی کمپ توقیف شده است. دولت عراق اجازه انتقال کلاه ها و جلیقه های حفاظتی و همچنین انتقال تجهیزات پزشکی ساکنان را از اشرف به لیبرتی نداده است. درخواست های مکرر ساکنان برای سازندگی و گسترش مساحت کمپ به حداقل 2.5 کیلومتر مربع که خود کوبلر در پاریس به نمایندگان ساکنان قول داده بود، و پس از حمله 21بهمن ده ها بار از سوی ساکنان و نمایندگانشان مطرح شده است، بی‌پاسخ مانده است. واضح است که هدف دولت عراق از این اقدام ها گرفتن تلفات هر چه بیشتر از ساکنان در حملات احتمالی بعدی است!
دولت عراق نیت خبیث خود را پشت بهانه های دروغ و سخیف مانند اینکه ساکنان از کیسه شن و تی وال برای مسدود کردن راههای داخل کمپ، جداسازی قسمت های مختلف کمپ، محدود کردن رفت و آمد ساکنان یا ایجاد مانع برای دسترسی ناظران یونامی به همه نقاط کمپ استفاده می‌کنند، پنهان می‌کند. کوبلر نیز از جمله در سخنرانی تبلیغاتی و سراسر دروغ خود در روز اول فروردین92 (21 مارس 2013) در شورای امنیت برای این رفتار سرکوبگرانه دولت عراق توجیه فراهم می‌کند. نتیجه اینکه ساکنان باید در بنگال هایی که هیچ حفاظی ندارند در انتظار حملات بعدی به سر ببرند.
دروغ های کوبلر برای توجیه جنایت علیه بشریت و نقض حقوق مجاهدین چیز جدیدی نیست. او از ابتدا با پخش دروغ هایی مانند اینکه ساکنان منابع فاضلاب (سبتیک) را دستکاری می‌کنند تا سرریز کرده یا از هم باز شوند!! یا اینکه زباله ها را در سطح کمپ توزیع می‌کنند یا قبل از انگشت نگاری انگشت هایشان را سمباده می‌کشند، راه را برای فشار دولت عراق هموار می‌کرد.
به‌رغم تبلیغات دروغ کوبلر، بعد از حمله موشکی تنها تعداد معدودی سنگرهای کوچک با دیواره های نازک، آن هم با کرایه کردن جراثقال و کفی توسط خود ساکنان، وارد لیبرتی شده است که به هیچ وجه امنیت ساکنان را در قبال هجوم موشکی تأمین نمی‌کند. اما درخواست های مکرر برای انتقال جراثقال و کفی ساکنان از اشرف به لیبرتی برای جا به‌جا کردن همین سنگرهای کوچک هم به جایی نرسیده است.

دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
10 فروردین ماه 1392 ( 30مارس 2013 )