آقای رضایی از زندانیان شریفی بود که در زمان شاه دبیر کنفدراسیون دانشجویان ایرانی در خارج کشور را به عهده داشت. او در سال 1349 برای دفاع از زندانیان سیاسی از آلمان به ایران آمد. اما ساواک بلافاصله او را در فرودگاه دستگیر و وکیل آلمانی همراه او را از ایران اخراج کرد. اقدامی که ماهیت ضدمردمی ساواک و شاه را هرچه بیشتر نزد جهانیان و افکار عمومی به نمایش گذاشت. آقای رضایی در بیدادگاه شاه محکوم به ده سال زندان شد. او با شجاعت تمام در برابر خواسته شاه و ساواک مبنی بر درخواست عفو ایستادگی کرد و نه تنها در دادگاه که در زندان نیز بر مرزهای سرخ خود پای فشرد.
آقای رضایی شخصیتی صمیمی و بی ریا داشت و به خاطر روابط حسنه اش با مجاهدین و فداییها و زندانیان مقاوم مورد احترام همه قرار داشت. آقای رضایی همراه با قیام مردم در سال1357 پس از تحمل 8سال حبس از زندان آزاد شد.
آقای رضایی در اول تیر ماه در تهران درگذشت. یاد او برای همبندانش همواره گرامی است و خاطره فداکاری او در دفاع از زندانیان سیاسی و مقاومتش برای حفظ شرافت سیاسی خود، فراموشی ناپذیر است.
درگذشت این دوست صمیمی زندانیان سیاسی زمان شاه را به خانواده و یارانش تسلیت می گوییم.