جَرد گنسر:

با تشکر از همه که برای بحث در مورد وضعیت در کمپ لیبرتی و کمپ اشرف در عراق در اینجا به ما پیوستید. اسم من جَرد گنسر است، من یک وکیل بین المللی حقوق بشر، با شرکت استراتژی پرسئوس هستم و امروز صبح میزگرد را اداره می کنم. ما سه سخنران مختلف داریم، و در مورد طیف وسیعی از مسائل که به دلیل این شرایط پیش آمده و فوریت اقدام برای شورای امنیت سازمان ملل متحد و تجدید مأموریت یونامی در 24 ژوئیه صحبت خواهیم کرد.
ما امروز، هم طاهر بومدرا، را داریم که سه سال با کوبلر، در یونامی در عراق، کار کرد و قادر خواهد بود واقعه آنچه در چند سال گذشته اتفاق افتاده را روشن کند، و نقش سازمان ملل متحد، و همدستی آن و دخالت مستقیمش در نقض حقوق بشر که علیه ساکنان کمپ اشرف و لیبرتی صورت داده است. ما همچنین اعضای خانواده برخی از ساکنان را داریم، که به صورت شخصی در مورد آنچه که عزیزان آنها طی کرده اند و در مورد تجارب خودشان در این زمینه صحبت می کنند.
از همان ابتدا روشن بود که کمپ لیبرتی یک فضای فوق العاده کوچک است، حدود نیم مایل مربع، کمی بزرگتر به واحد کیلومتر مربع، بدون حفاظت در برابر حملات موشکی یا خشونت بالقوه دیگری که میتواند بر ساکنان اعمال شود.

تمام امکانات حفاظتی امنیتی که هنگام حضور آمریکایی ها درکمپ لیبرتی بود، همه از کمپ خارج شده بود، تمام تی والهای 4متری به خارج از کمپ و به معنای واقعی کلمه به پیرامون کمپ برده شده بود و شرایط وحشتناک بود. در ابتدا عراقیها مانع تحویل دهی صدها سیستم تهویه مطبوع شدند، ژنراتورها با ظرفیت منفی 20 الی30٪ کار می کردند و حرارت هوا در یک روز معمولی در بیرون 110 درجه بود، و قولهای داده شده در مواجهه با این وضعیت، به وضوح، وقیحانه توسط سازمان ملل متحد نقض می شدند. بنابراین، اجازه دهید در مورد اینکه امروز کجا هستیم بحث کنیم. در سال گذشته 3 حمله به کمپ لیبرتی صورت گرفت، امروز حدود 3100 نفر از ساکنان در اصل قرارگاه اشرف در کمپ لیبرتی هستند. حدود 2000 تن از آنها توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، مصاحبه شده اند، به حدود 1500 نفر گفته شده است که آنها پناهندگی دارند، اما به هیچ کدام مدارکی که نشان دهد آنها پناهنده هستند، داده نشده است.

قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد که یونامی را تأسیس کرد در مورد مأموریت یونامی برای ترویج و حفاظت از حقوق بشر صحبت کرد، و همچنین در مورد نیاز برای بازگشت امن و منظم پناهندگان و برای امنیت و حفاظت آنها صحبت کرد. البته، این آن چیزی نیست که با ساکنان کمپ لیبرتی در جریان بوده باشد. دستورالعمل های کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در حمایت از پناهجویان، توضیح می دهد که ده دستورالعمل که با پناهجویان در هر نقطه یی از جهان چگونه باید برخورد شود، وجود دارد. وقتی شما به لیست کامل 10 دستورالعمل نگاه میکنید، که کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به معنای واقعی کلمه در سال گذشته این دستورالعمل را تبلیغ کرده، تک تک این ده دستورالعمل در حالی که ما مشغول صحبت هستیم، دارند نقض می شوند، و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، در واقع، نسبت به آنچه در کمپ عمل میشود، چشمانش را بسته و وانمود میکند که حقوق این ساکنان نقض نمی شود، و آنها دارند به وضعیت نگاه می کنند و در اساس می گویند ما وظیفه محدودمان را انجام می دهیم که تمرکز روی مصاحبه با این افراد است و تعیین اینکه آیا آنها باید پناهنده در نظر گرفته شوند، و مابقی مسائل که در اطراف ماست را نادیده می گیریم.
حالا این به دو دلیل مسأله ساز است، آنها در واقع کار خود را به آن صورتی که باید انجام نمی دهند. منظورم این است که آنها از مدتها پیش میتوانستند به ساکنان به صورت گروهی حق پناهندگی بدهند چون همه آنها اعضای همان سازمانی هستند که مجازاتش در ایران اعدام است، همه آنها توسط 7سازمان اطلاعاتی ایالات متحده در عدم ارتکاب خشونت یا تروریسم بیگناه شناخته شده اند و همه آنها در یک نقطه مشترک جمع شده اند و با خطر جدی روبرو هستند. همه اینها معیارهای کلی است که کتابچه راهنمای کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل برای تعیین پناهندگی گروهی مشخص می کند. بنابراین آنها باید از مدتها قبل تعیین پناهندگی گروهی می کردند که هنوز هم نکرده اند.
مسأله دیگر که آنها(سازمان ملل) خلاف هدف و مأموریت اعلام شده خود عمل می کنند در این واقعیت است که راهنمای آنها در مورد اشخاص مورد نگرانی بسیار روشن می کند افرادی که پناهنده و پناهجو یا گسترده تر اشخاص مورد نگرانی هستند، اگر حمله ای به کمپ آنها صورت گیرد باید بلافاصله به محل امن سوم منتقل شوند و این دوباره چیزی است که کمیساریای عالی امور پناهندگان سازمان ملل از نظر دستورالعمل های خودش نادیده گرفته است.
و باز، کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل هیچ کاری برای رسیدگی به این موضوع نمی کند. بنابراین، ما چه میخواهیم؟ به خاطر تهدید امنیتی، البته افراد باید به قرارگاه اشرف برگردند. این از چند جهت منطقی است، منطقی است زیرا سه بار مورد حمله قرار گرفته اند که ده کشته و صد زخمی داشته است. منطقی است به دلیل اینکه کمپ بسیار کوچک است، حداقل جامعه بین المللی باید خواستار تقویت استحکامات فوری کمپ شود و اجازه داده شود که دهها هزار تی والی که در خارج از کمپ هستند، بلافاصله به کمپ منتقل شوند تا کمپ را تقویت کند. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل باید برای همه ساکنان درخواست موقعیت پناهندگی گروهی کند، به آنها مدارک پناهندگیشان را بدهد. من معتقدم بسیار مهم است که سازمان ملل متحد نهایتاً باید تحقیقاتی را در باره وضعیت کلی و آنچه که اتفاق افتاده، دخالت سازمان ملل متحد و همدستی آن و اقدامات مستقیمش برای پیشبرد اهداف دولت ایران و دولت عراق، با توجه به نتایج حاصل از وضعیت، و بدرفتاری مداوم با ساکنان، و تهدیدات امنیتی مستمر که با آن مواجهند، انجام دهد.
بنابراین اجازه دهید من اینجا متوقف شوم و به آقای بومدرا بسپارم که برای چند دقیقه در مورد تجربه کار با یونامی صحبت می کند و فکر می کنم او میزان زیادی آنچه را که در چند سال گذشته اتفاق افتاده بر اساس تجربه شخصی خودش در عراق و کار با آقای کوبلر از 2009 تا 2012 روشن می کند.

طاهر بومدرا:
خانمها و آقایان، من در سال 2009 به قصد تقویت و حفاظت از حقوق بشر به عراق رفتم. در این مأموریت به عنوان رئیس دفتر حقوق بشر یونامی برگزیده شدم. در سال 2011، من فهمیدم که به جای تقویت و حفاظت از حقوق بشر من در عمل عکس آن را انجام میدهم. یعنی دیدم که در پنهانکاری و اقدامات قانون شکنانه سازمان ملل شرکت دارم، از این زاویه بود که ما وضعیت کمپ لیبرتی و کمپ اشرف را به توجه جامعه بین المللی می رساندیم. یعنی ما خیلی سخت تلاش میکردیم که گزارشها و ازجمله عکس ها را دستکاری کنیم تا هم اشرفیان و هم جامعه بین المللی را قانع کنیم انتقال این ساکنان به لیبرتی لازم است تا در اولین قدم از عراق خارج شوند و همچنین اینکه کمپ لیبرتی به عنوان یک مکان موقت امنیت و سلامت ساکنان را تضمین خواهد کرد، چیزی که ما به خوبی میدانیم حقیقت ندارد.
ما در دسامبر 2011 دو سری ارزیابی و برآورد انجام دادیم.

یک ارزیابی در رابطه با شرایط انسانی در کمپ لیبرتی و دیگری حول مسائل امنیتی در آن کمپ. نتیجه هر دو گزارش منفی بود. اما یونامی اصرار ورزید که خلاف این موضوع به جامعه بین المللی القا شود. ما ادعا کردیم که کمپ لیبرتی از استانداردهای بین المللی برای نگهداری از پناهندگان برخوردار است و با استانداردهای کمپ پناهندگی مطابقت دارد. اما چگونه این کار را کردیم؟ به این شکل که مدارک جعلی و دروغ تهیه کردیم. من میگویم مدارک را جعل کردیم. سازمان ملل یک متخصص پناهگاه ها را استخدام کرد که از کشور اتیوپی آمده بود اما تابعیت سوئیسی داشت. اسمش مارتین زرین بود. او را آورده بودند تا شرایط انسانی در کمپ لیبرتی را ارزیابی کند و به مدت 2 هفته روی این موضوع کار کرد و به این نتیجه رسید که این کمپ فاقد الزامات انسانی است. اما کوبلر، نمایندة ویژه دبیرکل سازمان ملل، به او گفت که شما را به اینجا آوردند تا مساعد بودن همین وضعیت فعلی را تأیید کنید و بنابراین ما از شما میخواهیم که همین کار را بکنید. مارتین زرین که یک شخص حرفه یی بود تقاضای کوبلر را رد و قبول نکرد که شرایط کمپ لیبرتی را مساعد جلوه دهد. در عوض، کوبلر خودش شخصاً وارد شد و در روز 31 ژانویه 2012 اطلاعیه یی صادر کرد و در آن گفت که کمیساریای عالی پناهندگان و دفتر حقوق بشر یونامی قبول کرده اند که کمپ لیبرتی از استانداردهای لازم برخودار است.

تا آنجا که به گزارش وضعیت امنیتی برمیگردد، این گزارش هیچگاه به گوش کسی نرسید، اگرچه ما هر هفته با جامعه دیپلوماتیک در بغداد ملاقات میکردیم اما هیچگاه به آنها نگفتیم که ارزیابیها از کمپ حاکی از آن است که کمپ در برابر حمله هوایی آسیب پذیر است، زیرا در چنین شرایطی همیشه مخصوصاً در بغداد از موشک برای حمله استفاده میشود. بنابراین ما خیلی خوب میدانستیم که این کمپ میتواند از هر نقطه ای مورد حمله قرار گیرد، مضاف بر اینکه ازدحام جمعیت در این منطقه 600 متر مربع بسیار بالا است. بنابراین اگر یک سنگ از بیرون به درون لیبرتی پرتاب کنید حتما لااقل به یکی از ساکنان اصابت خواهد کرد.
این دقیقاً ماوقع و سیر جریان بود. گزارش اصلی در مورد شرایط امنیتی نتیجه گرفت که ما باید سطح امنیتی کمپ لیبرتی را ارتقا دهیم و اقدامات حفاظتی اتخاذ کنیم. چگونه این کارها را انجام دادیم؟ یونامی از سازمان ملل خواست که اجازه استخدام سربازان بیشتری برای حفاظت بدهد. اما حفاظت از چه کسانی؟ این حفاظت از اشرفیان نبود بلکه هدف آن حفاظت از پرسنل خود سازمان ملل بود. بنابراین 62 سرباز از فیجی برای این کار استخدام شدند. بودجه از کجا تامین میشد؟ پول از کجا تأمین شد؟ این کار زمانی انجام شد که هیچ بودجه یی در کار نبود و سازمان ملل تمایل به تخصیص حتی یک ریال برای این پروژه نداشت. بنابراین این موضوع هنوز روشن نشده است. این کارهایی بود که من میدیدم در آنها شریک شده ام، یعنی پنهان کاری و مخفی سازی.
من به این نتیجه رسیدم که این اعمال شایسته یک مقام حقوق بشری نیست و بنابراین باید استعفا بدهم. اما هدف من فقط تقدیم استعفا نبود. هدف از این کار، آگاه ساختن جامعه بین المللی از آن چیزی بود که در صحنه در جریان است. من شاهد خیلی مسائل بودم. من به دولت عراق مشاوره میدادم، من به ساکنان اشرف و همچنین جامعه بین المللی مشاوره میدادم، آن هم در مورد مدیریت این شرایط. پرواضح است که یونامی فی الواقع تحت امر دولت عراق و نوری مالکی بود. ما همه را گمراه کردیم و فریب دادیم، ازجمله تشکیلات خود سازمان ملل را. ما همه را فریب دادیم و کمپ اشرف را بستیم. درحالی که آن را یک نقل مکان می خواندیم اما در حقیقت این یک جابجایی اجباری بود.
بنابراین اگر شما کمپ اشرف را ببندید و محلی را تعیین کنید که بدون هیچ اغراقی یک زندان است، چیزی که گروه کاری علیه بازداشت های خودسرانه دقیقاً به آن اذعان کرده است، چرا سازمان ملل در اخراج افراد از خانه هایشان و فرستادن آنها به زندان بدون رعایت تشریفات قانونی و رویه قضایی مشارکت میکند؟ سازمان ملل نباید بر خلاف دستورالعمل و ارزشهای خود اقدام کند. و متأسفانه برخی در سازمان ملل با مارتین کوبلر در این کار شراکت داشتند. او تک تک ارزشهای سازمان ملل را پایمال کرد.
اما برای مردم خاورمیانه شرافت و کرامت بسیار مهم هستند. و نمایندة ویژه بعدی باید این را در نظر داشته باشد، امنیت و سلامت و کرامت انسانی بسیار پراهمیت هستند. بنابراین او از روز اول کاری باید به دنبال تحقق این اهداف باشد. چنانچه ما به سازمان ملل فشار بیاوریم که وظایف خودش را انجام دهد، چیزی که باید اتفاق بیافتد و به جای اذیت و آزار باید از ساکنان حفاظت کند. از توجه شما متشکرم.

رامش سپهراد:
با تشکر از شما جرد برای سازماندهی این کنفرانس مهم. می خواهم از آقای بومدرا برای سخنان روشنگر شما در مورد عملکرد داخلی یونامی و سوء استفاده یی که در حال وقوع در این فرایند است، تشکر کنم. من واقعاً می خواهم بر اساس آنچه جرد در ابتدا در میان گذاشت و آنچه آقای بومدرا با بینش و تجزیه و تحلیلش که واقعاً در پشت صحنه چه می گذرد در میان گذاشت، بچینم و آن را به یک سطح عمیق تر ببرم. می بینیم که یک اثر سه وجهی روی کمپ لیبرتی و وضعیت ساکنان آن وجود دارد. با رژیم ایران در رأس این مثلث، و مارتین کوبلر در یک طرف و دولت عراق در طرف دیگر آن. این رژیم ایران است که این وضعیت را با غرضهای سیاسی خود دستکاری می کند، و متأسفانه اعمال نفوذ کوبلر وقتی که به نیازهای اساسی ساکنان کمپ لیبرتی می رسد. همچنین دولت عراق که دستورات رژیم ایران را پیاده و اجرا می کند، همه وضعیت همین است. برخی ممکن است آن را به عنوان یک وضعیت پیچیده پناهندگان در کمپ لیبرتی ببینند ولی پیچیده نیست، بسیار بسیار ساده است. ما گروهی از مخالفان دولت ایران را داریم، که با توجه به قوانین حقوق بشر و اصول حقوق بشر حق دارند و سزاوار موقعیت پناهندگی هستند. بنابراین آنچه که واقعاً معلوم نیست سمت گیریهایی است که بازی میدهد.
سؤال این است که اقدامات عاجل و فوری که ما میتوانیم انجام دهیم چیست؟ آنچه میتوان انجام داد عبارتست از بازگرداندن 17500 تی-وال که میتوان آنها را برای ایجاد امنیت و حفاظت در کمپ قرار داد. و این نقض منشور سازمان ملل نیست. موضوع امنیت و سلامت افراد به اصول پایه ای یونامی مربوط میشود و این کار باید فوراً انجام شود.

مساحت کمپ لیبرتی 80 بار کمتر از مساحت کمپ اشرف است، و همینطور ازدحام جمعیت در کمپ لیبرتی در مقایسه با دسترسی به فضایی که در کمپ اشرف است بالاست. ساکنان باید به کمپ اشرف بازگردانده شوند تا انتقال صورت گیرد.
با این وصف، خواست من این است که شورای امنیت دست به کار شود و همین امروز اقداماتی را اتخاذ کند. زیرا اگر امروز دست به کار نشود، خون دوستان و خویشاوندان من و همه ساکنان کمپ لیبرتی بر دستان آنها خواهد بود. متشکرم.

علی تسلیمی:
اسم من علی تسلیمی است و نماینده جامعه ایرانیان مقیم آمریکا در نیویورک و نیوجرسی هستم. من امروز به نیابت از هزاران ایرانی ـ آمریکایی که خویشاوندان و دوستانشان در زندان کمپ لیبرتی هستند، صحبت میکنم. این مکان به عقیده برخی از بالاترین مقامات بدتر از زندان گوانتانامو است. و این یک حقیقت است. مشاور امنیت ملی رئیس جمهور اوباما، ژنرال جیمز جونز، اخیراً طی مصاحبه یی با مجری شبکه خبری سی ان ان، ارین بورنت، کمپ لیبرتی را بدتر از زندان گوانتانامو توصیف کرد. برادر من در کمپ لیبرتی به شدت مجروح شده است. او دو پای خود را از دست داده و دست راستش فلج شده است. حنجره او نیز آسیب دیده است. او مشغول تحصیلات فوق لیسانس در رشته مهندسی مکانیک در همین آمریکا بود. و آمریکا را ترک کرد تا تلاش کند میهن خود را از یوغ مشتی اوباش که قریب سه دهه و نیم است بر ایران حاکم شده اند آزاد کند.

من همچنین از جانب هزاران ایرانی مقیم آمریکا صحبت میکنم که از اهداف ساکنان کمپ لیبرتی و کمپ اشرف حمایت و پشتیبانی میکنند. یکی از نکات مهم در این مقطع زمانی که به عنوان رئیس جامعه ایرانیان مقیم آمریکا در نیویورک و نیوجرسی باید به آن اشاره کنم این است که ما موفق شده ایم حمایت بیش از 80 درصد نمایندگان مردم آمریکا در نیوجرسی را که 3 میلیون نفر از مردم نیویورک را نمایندگی میکنند، کسب کنیم.
من همچنین میخواهم نکاتی را در رابطه با بی عملی آمریکا و اعمال سازمان ملل و کوبلر مطرح کنم. آمریکا بعد از یک معامله با رژیم ایران کمپ اشرف را بمباران کرد در حالیکه سازمان مجاهدین خلق ایران به آمریکا اعلام کرده بود که موضع آن در رابطه با جنگ بیطرفی است و همچنین مختصات مواضع و کمپها قبل از وقوع جنگ به نیروهای ائتلاف و سفارت آمریکا فرستاده شده بودند. در نتیجه این حمله، 50 تن از ساکنان کشته شدند و صدها تن، ازجمله برادر من که پاها و دست خود را از دست داد، زخمی و مجروح شدند. بعد از آن، آمریکا با تک تک ساکنان قراردادی امضا کرد که از آنها به ازای تحویل تنها ابزار دفاعی یعنی تسلیحات خود، حفاظت خواهد نمود.
وزیر امور خارجه آمریکا چندین بار مطرح نمود طرح انتقال یک طرح آمریکایی است و طرح خوبی است و آمریکا به طور مرتب و پیوسته از این کمپ بازدید خواهد کرد. اما چنین نشد. لیبرتی یک زندان است. یکی از علائم آن این است که شرایط در زندان لیبرتی تا حدی بد و افتضاح است که ساکنان باید برای حفاظت از خودشان سنگر موقت درست کنند. تصورش را میتوانید بکنید؟ ما در آمریکا طی چند روز گذشته دمای  90ـ 80 درجه فارنهایت داشته ایم. تصور کنید که در دمای 120 تا 130 درجه سنگر بسازید تا از خود دفاع کنید.
آخرین حمله به لیبرتی در روز شنبه 15 ژوئن اتفاق افتاد در بعد از ظهر و یکی از شلوغ ترین ساعات روز. چندین قبضه پرتاب موشک به نزدیکی لیبرتی منتقل شده بودند تا دقت عمل بیشتری در حمله باشد. چه کسی مسئول این حمله بود؟ یک ویدئو وجود دارد که نشان میدهد سربازان عراقی و نیروی قدس رژیم ایران در این حمله دست داشته اند. و اگر هوشیاری ساکنان کمپ لیبرتی نبود، مقیاس این فاجعه انسانی بسیار بیشتر از این می بود و تاریخ سازمان ملل و آمریکا را برای بار چهارم لکه دار میکرد.
خواسته ما این است که آمریکا، سازمان ملل و شورای امنیت سازمان ملل، اقدامات عاجلی را برای حفاظت از ساکنان کمپ لیبرتی اتخاذ کنند. اولین قدم باید بازگرداندن تی-وال ها باشد. اینها خواستهای عاجل ما از شورای امنیت است که در روز 16 ژوئیه جلسه خواهد داشت و به سخنرانی کوبلر گوش خواهد کرد. روز 24 ژوئیه هم مأموریت جدید یونامی تصویب خواهد شد و نمایندة ویژه بعدی منصوب خواهد شد. همچنین ما میخواهیم که کلاهها و جلیقه های حفاظتی در این مقطع به ساکنان بازگردانده شود تا حداقل کمی حفاظت داشته باشند.
بنابراین ما به نمایندگی از خانواده های ساکنان و جوامع ایرانیان در سراسر آمریکا, و همچنین خویشاوندان ساکنان لیبرتی و اشرف در آمریکا، میخواهیم که خواهران و برادران و اعضای خانواده های ما به اشرف تا فرجام نهایی، بازگردانده شوند.