من مادر یکی از 52 قربانی هستم، که بعد از حمله وحشیانه نیروهای ویژه عراقی به 52 ساکن بیدفاع بیرحمانه به قتل رسیدند. پسر 33ساله من یکی از آنها بود. آنها دستان او و 4نفر دیگررا بستند و بشکل وحشانیه ای به سر آنها شلیک کردند و آنها را کشتند. آنها به کلینک رفته و زخمیها را نیز تیرخلاص زدند و کشتند.
یک روز بعد از کشتار، نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل در یک اطلاعیه تایید کرد که قربانیان با دستهای بسته اعدام شده اند، درحالیکه دولت عراق برای اینکه جنایت خود را بپوشاند، آنرا نتیجه یک انفجار میداند.
چرا پسر من به قتل رسید، برای چه؟ او بیدفاع بود. او زندگی مرفه خود را برای خدمت به دمکراسی در کشورش برای رفتن به کمپ اشرف ترک کرد. اما او در یک اعدام فرا قضایی به قتل رسید. این جنایت بیشرمانه در حالی رخ داد که کمیسیاریای عالی پناهندگی، قربانیان را به عنوان افراد تحت نگرانی و تحت حفاظت بین المللی ارزیابی کرده بود.
من شما، خانم کمیسرعالی را فرامیخوانم که هرچه سریعتر تیم سازمان ملل برای استقرار 24ساعته به هر دو کمپ اشرف و لیبرتی بفرستید تا ساکنان را حفاظت کند و همچنین فرامیخوانم که یک کمیته حقیقت یاب مستقل در اشرف فورا و عمیقا تحقیق کند و گزارش خود را به شورای حقوق بشر در رابطه با این جنایت علیه بشریت که در کمپ اشرف در اول سپتامبر به وقوع پیوست بدهد.
خانم کمیسرعالی، در اطلاعیه مطبوعاتی شما بتاریخ 15 آوریل 2011 که در رابطه با کشتار 35نفر از ساکنین کمپ اشرف در تاریخ 8 آوریل 2011 داده بودید، شما به یک تحقیق مستقل فراخوان داده بودید، اما چنین تحقیقاتی هیچوقت انجام نشد. اگر انجام میشد، جامعه جهانی امروز با چنین فاجعه انسانی در اشرف روبرو نمیشد. امروز نمیشود انتظار داشت که دولت عراق تحقیقاتی را در رابطه با این قتل عام ها انجام بدهد، هیچکس نمیتواند از قاتل درخواست کند که درجنایتی که خودش آنرا ترتیب داده، تحقیق کند. یک تحقیق مستقل بین المللی میتوانست باعث حفاظت کمپ اشرف و لیبرتی شود. از همه شما متشکرم.