از این که در تهران نیستم تا این وظیفه را انجام دهم، بسیار متاثرم.
فرزندان جان‌باخته‌ی عزیز ما در شب سال نو در کنارمان نیستند ولی یاد آن‌ها همیشه زنده خواهد ماند!
هم‌وطنان زندانی‌ای که در کنار خانواده‌های خود جای‌شان خالی است، امید دارم به زودی آزاد گشته و به آغوش خانواده‌های‌شان بازگردند.
من به‌عنوان یک مادر دل‌سوخته، به درگاه خداوند پناه می‌برم. مگر فرزندان ما چه گناهی مرتکب شده‌بودند که باید این‌گونه مورد ظلم واقع شوند؟
جوانان ما خواسته‌ای فراتر از حق و حقوقی که متعلق به هر انسانی است؛ ندارند.
من باز هم به‌عنوان یک مادر؛ خواهان آزادی و صلح و دوستی، نشاط و سلامتی برای همه می‌باشم. فرزندم نیز همین را می‌خواست اما او را...
پروین فهیمی
مادر سهراب
پنج‌شنبه ۲۷ اسفندماه ۱۳۸۸
