از فرصتی که در اختیار من قرار داده‌اید تشکر می‌کنم. من امروز برای یک مسأله عاجل به مقر سازمان ملل آمده‌ام.
نیروهای عراقی در قتل عام ۱۰ شهریور در اشرف، ۵۲ نفر را کشتند و ۷ تن، شامل شش زن و یک مرد، را به گروگان گرفتند. آنها در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاکم بر ایران هستند؛ جایی که با شکنجه و اعدام مواجه خواهند شد.
من آمده‌ام تا ازکمیسر عالی حقوق بشر، خانم ناوی پیلای، بخواهم که برای نجات جان گروگانها، دست به‌اقدامات ضروری و عاجل بزند.
اولین قدم، فراخوان به آزادی بلادرنگ آنهاست. هر روز ادامه سکوت، صرفاً تهدید را برای آنها بیشتر میکند.
ما زمان زیادی نداریم. براساس آخرین اطلاعات موثق، که از منابع مختلف تأیید شده است، آنها اکنون در یک زندان در نزدیکی فرودگاه، در دست نیروهای تحت امر نخست وزیر عراق هستند. این اطلاعات، که هر روز به روز شده‌اند، از سوی چندین منبع، از جمله کسانیکه گروگانها را مستقیم دیده‌اند، تأیید شده است.
دولت نوری مالکی تلاش میکند از وضعیت آنها اظهار بی‌اطلاعی کند تا زمینه را برای استرداد آنها به ایران فراهم سازد. رژیم آخوندها با تمام قوا به دنبال به‌دست آوردن آنهاست و ملایان و نوری مالکی در حال بررسی سناریوهای مختلف برای انتقال این افراد به ایران هستند.
این گروگانها افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون چهارم و پناهجو میباشند که از حفاظت بینالمللی برخوردارند.
آمریکا به تک تک این نفرات، به‌صورت مکتوب، تضمین حفاظت داده بود و سازمان ملل و مشخصاً خانم پیلای در قبال حفاظت این نفرات مسئولند. این ۷نفر، مانند ۵۲نفری که در اول سپتامبر کشته شدند، با موافقت مکتوب آمریکا و سازمان ملل در اشرف مانده بودند.
من هشدار می دهم آنچه بر سر این گروگانها خواهد آمد، پیش درآمد سرنوشت ۳۰۰۰ نفر دیگر در کمپ لیبرتی است. در اینجا به آقای بانکیمون فراخوان میدهم که بنابر مسئولیتش سکوت نکند و از نخست وزیر عراق بخواهد هرچه سریعتر گروگانها را آزاد کند.
خانمها و آقایان!
در فوریه گذشته من در اینجا نسبت به امنیت ساکنان اشرف و لیبرتی هشدار داده و گفتم اگر اقدامات حفاظتی لازم انجام نشود، فجایع بزرگتری در پیش است. من سازمان ملل را به اقدامات فوری فراخواندم و تاکید کردم که ادامه بی‌تفاوتی به خواسته‌های ساکنان، لاجرم به فجایع بیشتری منجر خواهد شد.
من امروز یکبار دیگر در سازمان ملل هستم؛ درحالی‌که در ۱۰ شهریور، ساکنان اشرف، هدف یک کشتار جمعی طراحی شده بودند و قبل از آن نیز لیبرتی دو بار دیگر با موشک مورد هدف قرار گرفت که به کشته و مجروح شدن عده یی منجر شد.
۵۲ تن در ۱۰ شهریور در حمله وحشیانه نیروهای عراقی به اشرف به قتل رسیدند. برخی درحالی‌که دستهایشان از پشت بسته بود، و برخی که در کلینیک کمپ در انتظار مداوا بودند، با تیرخلاص اعدام شدند.
ساعتها فیلم با موبایل و دوربین، از هجوم نیروهای مالکی و عوامل رژیم ایران به اشرف وجود دارد. من شخصاً تلفنی با شهود صحبت کردم. دوربین‌ها از دست همان‌هایی که دست بسته اعدام شده‌اند گرفته شده است. یکی از خواست‌های ما این‌است که حکومت عراق، موبایل و دوربین و فیلمها‌یی را که از دست شهدا و مجروحان در اشرف ربوده است، آزاد کند و به ما برگردانده شود. این یک جنایت علیه بشریت است. و آمران و عاملان آن باید در مقابل عدالت قرار گیرند. قربانیان، افراد حفاظت شده تحت کنوانسیون چهارم ژنو، و به تصریح کمیساریای عالی پناهندگان، پناهجو و برخوردار از حفاظتهای بینالمللی بودند.
نیروهای عراقی ۷ تن را نیز ربودند و اکنون هیچ اطلاعی از سرنوشت گروگانها در دست نیست. سازمان ملل درمقابل این گروگانها مسئول است؛ همجنان‌که دولت آمریکا مسئول است. امروز آنها در عراق و در معرض استرداد به فاشیسم دینی حاکم برایران و شکنجه و اعدام هستند.
من از خانم پیلای می‌خواهم که به آزادی سریع گروگانها فراخوان بدهد. و نمی‌دانم چرا تابه‌حال سکوت کرده است. من دولتها را به اقدام عملی فرامی‌خوانم. و از همه سازمانهای غیردولتی می‌خواهم برای آزادی گروگانها تلاش کنند. اگر به هشدارهای قبلی توجه شده بود، دولت عراق جرأت دست زدن به چنین جنایت بزرگی را نداشت و امروز آن ۵۲ تن جان خود را از دست نداده بودند.
فرزندانی که پدر خود را از دست داده اند و مادرانی که فرزند خود را از دست داده اند، هم اکنون در میان ما در این سالن هستند. چه کسی پاسخگوی آنهاست؟آیا نمی شد مانع از این جنایت علیه بشریت شد؟
حامیان مقاومت در چند کشور به‌خاطر آزادی گروگانها اعتصاب غذا کرده اند. عده ای از آنها در همین کنفرانس حضور دارند. من از بابت سلامتی همه شما و همه آنهایی که در لیبرتی و سایر کشورها در اعتصاب غذا هستند نگرانم. سازمان ملل و دولت آمریکا مسئول سلامتی آنها هستند. و باید برای آزادی گروگانها و امنیت لیبرتی کار مؤثری انجام دهند.
من می‌خواهم از سازمان ملل و مشخصاً کمیسر عالی حقوق بشر سؤال کنم که برای جلوگیری از این فاجعه، چه‌اقداماتی صورت گرفت؟ هیچکس نمی‌تواند مدعی شود که از قبل خبر نداشت! چرا قتل‌عامهای قبلی مورد تحقیق قرار نگرفت؟
از زمان تحویل حفاظت ساکنان اشرف از سوی دولت آمریکا به دولت عراق، تاکنون، در ۵ قتل‌عام و ۱۲ رشته حملات پراکنده جانیان تحت امر مالکی ۱۱۲ تن از ساکنان کشته شده و۱۳۰۴ تن مجروح شده اند و۱۴تن نیز بدلیل محاصره ضدانسانی پزشکی، زجرکش شده‌اند.
قتل‌عام ۱۰شهریور در شرایطی صورت گرفت که اشرف به‌طور کامل در محاصره نیروهای عراقی بود و حتی یکنفر امکان ورود به داخل کمپ بدون اجازه نیروهای عراقی را نداشت. این ادعا که گویا افراد ناشناسی، بدون اطلاع نیروهای عراقی، وارد کمپ شده و این جنایت را مرتکب شده و بعد هم از آنجا خارج شده اند، توهین به شعور انسان است.
سکوت در قبال این فریب بزرگ، چه رسد به هرگونه تلاش برای مشروع کردن آن،حتی به‌عنوان یک احتمال، به‌مثابه پاک کردن خون از دستان عاملان این جنایت و همدستی با آنهاست. ما عاملان و آمران این حمله جنایتکارانه را معرفی کرده‌ایم و اگر یک تحقیقات بیطرف به‌راه بیفتد، به‌سادگی و به‌سرعت، همه حقایق را درخواهند یافت.
یک معادله بسیار روشن وجود دارد: رژیم ایران در بحرانی‌ترین وضعیت خود به‌سر میبرد. مخاصمات داخلی‌اش، پس از نمایش انتخابات، تشدید شده است. از سرنگونی احتمالی رژیم سوریه و خیزشهای اجتماعی داخل عراق و برهم‌خوردن تعادل علیه دولت دست‌نشانده‌اش در این کشور، به‌شدت نگران است. بنابراین، باید اپوزیسیون سازمانیافته خود را هر چه زودتر نابود کند. مالکی نیز برای بقای در قدرت، دستورات رژیم ایران را برای کشتار مجاهدین مو به مو اجرا می کند.
من پیش از این بارها اعلام کرده ام که گزینه رژیم ایران انتقال مجاهدین به کشورهای ثالث نیست. هدف، نابودی یا تسلیم آنهاست. این روزها سردمداران رژیم این را به صراحت میگویند که مجاهدین باید از روی کره زمین پاکسازی شوند و هر کشوری که آنها را بپذیرد، از سوی این رژیم باید طرد شود و ...
همان‌طور که میبینید رژیم ایران تضمین بقای خودش را در نابودی مجاهدین میبیند. بنابراین وظیفه ملل متحد و دولت آمریکا، که مجاهدین را از حق قانونی و طبیعی دفاع از خود محروم کرده اند، در حفاظت آنها بسیار سنگین است. آنها از نظر حقوقی، سیاسی، اخلاقی و بینالمللی، در مقابل هر قطره خونی که در لیبرتی ریخته شود، تماماً مسئول هستند و به‌خاطر عدم انجام وظایفشان باید مؤاخذه شوند.
خانمها، آقایان!
تراژدی این است که این ساکنان به پیشنهاد و تضمینهای سازمان ملل و دولت آمریکا و با توافق دولت عراق، در اشرف مانده بودند.
در توافق برای انتقال آخرین گروههای ساکنان از اشرف به کمپ لیبرتی مورخ ۱۶ اوت۲۰۱۲، تصریح شده است که«یک تعداد مورد توافق، برای نظارت بر فروش اموال ساکنان، در اشرف می‌مانند».
در ۶ سپتامبر ۲۰۱۲ نماینده دبیرکل در عراق رسماً و به‌طور مکتوب، به نیابت از دولت عراق، به نماینده ساکنان «ترتیبات نهایی برای انتقال ساکنان کمپ اشرف» را ارائه نمود و نوشت «دولت عراق باید حفاظت برای اموال و افراد باقیمانده در کمپ را، تا زمانی‌که موضوع اموال به‌طورکامل حل شده باشد، فراهم نماید».
در همین روز، نماینده ویژه وزیرخارجه آمریکا در امور اشرف نوشت: «۱۰۰ نفر باقیمانده بدون هیچ محدودیت زمانی به‌عنوان حافظان اموال در اشرف باقی خواهد ماند». وی همچنین به خبرگزاری فرانسه در ۳ اکتبر گفت: «هیچ محدودیت زمانی» برای صد نفر جهت ماندن در اشرف نیست. بنابراین، من امروز آمده‌ام سؤال کنم که مسئول قتل این ۵۲ تن که براساس تضمینهای سازمان ملل و دولت آمریکا در اشرف ماندند کیست؟
به چهره کسانی که عزیزانشان را از دست داده اند، نگاه کنید! پاسخ شما به آنها چیست؟
از زمان امضای یادداشت تفاهم بین سازمان ملل و دولت عراق، که بدون اطلاع ساکنان صورت گرفت، مستمراً از جانب سازمان ملل و نماینده ویژه دبیرکل، به‌طور مکتوب و شفاهی، به ما تضمین داده می‌شد که اگر ساکنان، انتقال از اشرف را بپذیرند، آنها حفاظت خواهند شد. گفته می‌شد لیبرتی امن است.
نماینده ویژه به‌طور رسمی درتاریخ ۲۸ دسامبر ۲۰۱۱ ساکنان را مطلع ساخت که در لیبرتی «سازمان ملل، مانیتورینگ ۲۴ ساعته، تا زمانی‌که آخرین ساکن، عراق را ترک کند، خواهد داشت». این یک فریب بزرگ بود. در هیچ زمانی مانیتورینگ ۲۴ ساعته وجود نداشت.
بنابراین، سؤال این‌است که در زمانی‌که موشکها بر روی بنگالهای فرسوده و بدون حفاظ ساکنان، فرود می‌آمد، مانیتورهای ملل متحد کجا بودند؟
در جریان انتقال ۴۲ تن، یونامی به ما طرح مکتوب داد که به توافق دولت عراق رسیده و از حمایت دولت آمریکا برخوردار بود. در عمل، هیچ یک از مواد آن به اجرا گذاشته نشد. اما هیچ اعتراضی نسبت به دولت عراق از سوی سازمان ملل صورت نگرفت.
تعهد داده شد که همزمان با انتقال ۴۲ تن ساکنان باقیمانده، الزامات حفاظتی کمپ لیبرتی، از جمله تیوالهای حفاظتی، مستقرخواهد شد. ولی بعد از دو هفته، تنها تعداد محدودی تی وال، وارد کمپ شده ولی اجازه نصب آنها داده نشده است.
به ساکنان، اجازه نمی‌دهند جلیقه و کلاههای حفاظتی و تجهیزات پزشکی خودشان را از اشرف منتقل کنند.
سؤال این‌است که چرا سازمان ملل، در مقابل این نقض تعهد آشکار، سکوت اختیار کرده است؟
واقعیت آن‌است که تضمین امنیت از سوی عراق، سرابی بیش نیست. معنی واقعی امنیت توسط عراق، کشتار بیشتر است. و سؤال این‌است که آیا سازمان ملل و دولتهای عضو، می‌خواهند مانع یک کشتار دیگر بشوند یا نه؟
این هم روشن است که ندیده گرفتن الزامات امنیتی ساکنان در لیبرتی، وموکول کردن آن به سراب بازاسکان، هیچ معنایی جز استقبال از فجایع بیشتر ندارد. با تلاشهای همه جانبه ما و کمیساریای عالی پناهندگان، در فاصله سالهای ۲۰۱۱ تا امروز، تنها ۲۲۱ تن به خارج از عراق منتقل شده اند.
اکنون زمان برداشتن قدمهای عملی و علنی است:
۱. قبل از هر چیز، جامعه جهانی، به‌ویژه آمریکا و ملل متحد، برای آزادی گروگانها اقدام کنند.
باید دولت عراق بداند که نمی تواند از امتیازات گسترده رابطه با جامعه جهانی برخوردار باشد و در عین‌حال، به‌شنیعترین جنایات، مانند قتل عام و آدم‌ربایی و گروگانگیری، روی بیاورد.
۲. تا زمانی که همه ساکنان به اروپا و آمریکا منتقل شوند، تنها راه حفاظت ساکنان، استقرار تمام وقت یک تیم مانیتورینگ سازمان ملل و یک واحد کلاه آبی، در داخل لیبرتی، برای حفاظت ساکنان است.
بدون حضور یک نیروی ثالث در لیبرتی، هیچ امنیتی متصور نیست. به‌طور همزمان، ۱۷۵۰۰ تی وال باید در لیبرتی نصب شود و لوازم حفاظتی، از جمله جلیقه و کلاهخود و تجهیزات پزشکی، به لیبرتی منتقل شود.
۳. حق مالکیت ساکنان بر اموال منقول و غیرمنقولشان در اشرف، و اجازه فروش اموالشان زیر نظر سناتور توریسلی، نماینده قانونی آنان، باید تضمین شود.
۴. کمیسرعالی حقوق بشر باید مبادرت به یک تحقیقات مستقل، درباره قتل عام اشرف، در یک زمانبندی محدود بکند. این کارتضمین ممانعت از حملات بعدی است.
یکبار دیگر همه شما را به تلاش برای آزادی گروگانها فرا می خوانم. خیلی متشکرم.
جمعه، ۲۹ شهریور ۱۳۹۲
