یک سال پیش من این فرصت را معتنم شمردم تا با مردم و رهبران جمهوری اسلامی ایران سخن بگویم و فصل تازه ای از تعامل را بر اساس منافع و احترام متقابل پیشنهاد کنم. من بدون هیچگونه توهمی به این کار دست زدم. برای مدت سه دهه ایالات متحده و ایران از یکدیگر رویگردان بوده اند. رهبران ایران از راه خصومت با آمریکا سعی در ایجاد مشروعیت برای خود داشته اند. و ما بر سر بسیاری از مسائل همچنان با یکدیگر اختلافات جدی داریم.
سال گذشته من اعلام داشتم که انتخاب برای یک آینده بهتر در دست رهبران ایران است. این سخن امروز هم به قوت خود باقی است. ایالات متحده همراه با جامعه بین المللی حق شما را به استفاده مسالمت آمیز از انرژی هسته ای به رسمیت می شناسد - ما از شما تنها خواستار پایبندی به همان مسئولیتهایی هستیم که برای کشورهای دیگر نیز وجود دارد. ما از شکایت های گذشته شما آگاهیم - خودما نیز شکایت هایی داریم, ولی برای حرکت به سوی جلو آماده ایم. ما میدانیم که شما با چه چیزی مخالفید؛ اکنون بگویید که با چه چیزی موافقت دارید؟
رهبران ایران به دلایلی که تنها خودشان می دانند, از پاسخ دادن به این پرسش ناتوان مانده اند. آنها پیشنهادهای مبتنی بر حسن نیت جامعه بین المللی را رد کرده اند. آنها به راهی که برای ایرانیان فرصت های بیشتر به ارمغان میاورد, و به یک تمدن بزرگ امکان میدهد تا جای شایسته خود را در خانواده ملل بازیابد, پشت کرده اند. رهبران ایران در برابر دستی که به سویشان دراز شده, تنها مشت گره کرده خود را نشان داده اند.
سال پیشین جهان تحسین ایرانیان را که خواستار برخوداری از حقوق جهانی خود برای شنیده شدن صدایشان بودند, نظاره کرد. اما با نهایت اندوه, آرمانهای مردم ایران نیز, با مشت گره کرده روبرو شد, مردم درحالی که با سکوت درخیابانها راه میپیمودند در معرض ضربات باتون قرار گرفتند؛ زندانیان سیاسی گردآوری شدند و مورد بدرفتاری قرار گرفتند, اتهامات پوچ و بی اساس علیه ایالات متحده و غرب عنوان گردید؛ و مردم در همه جا از دیدن ویدیوی کشته شدن یک زن جوان در خیابان وحشت زده شدند.
ایالات متحده در امور ایران مداخله نمی کند. تعهد ما - مسئولیت ما - این است که به خاطر آن حقوقی که برای همه موجودات انسانی باید جهانی باشد به پا خیزیم. این حقوق سخن گفتن آزادانه, حق تجمع بدون ترس, حق برخورداری برابر از عدالت و بیان نظرات خود بدون روبرو شدن با انتقامجویی علیه خود شما و خانواده هاتان را در بر میگیرد.
من میل دارم ایرانیان بدانند که کشور من به چه اعتقاد دارد. ایالات متحده به منزلت فرد فرد موجودات انسانی, و به یک نظم بین المللی که کمان تاریخ را در جهت تصمیم عدالت خم می کند, و به آینده ای که در آن ایرانیان بتوانند حقوق خود را به کار بندند, به طور کامل در اقتصاد جهانی مشارکت داشته باشند, و از طریق مبادلات آموزشی و فرهنگی در فراسوی مزرهای ایران, به غنای جهان کمک کنند, معتقد است. این آینده ای است که ما در جستجوی آن هستیم. این آن چیزی است که آمریکا به آن اعتقاد دارد.
به همین سبب, ما حتی در حالی که همچنان با دولت ایران اختلاف داریم, به تعهد خود نسبت به آینده امیدورانه تر برای مردم ایران پایبند میمانیم. افزایش فرصت ها برای مبادلات آموزشی به نحوی که دانشجویان ایرانی بتوانند به کالجها و دانشگاههای ما بیایند و کوشش ما در جهت حصول اطمینان از این که ایرانیان می توانند به نرم افزار و فن آوری اینترنت که آنها را به برقراری ارتباط با یکدیگر و با جهان بدون ترس از سانسور قادر سازد, نمونه هایی از این پایبندی است.
در وهله آخر بگذارید با صراحت صحبت کنم: ما به منظور پاسخگو قرار دادن دولت ایران با جامعه بین المللی در حال همکاری هستیم, زیرا آنها از عمل به مسئولیتهای خود سرباز می زنند. ولی پیشنهاد ما در زمینه تماسهای فراگیر دیپلماتیک و برقراری گفت و شنود به قوت خود باقی است. واقعیت این است که طی سال گذشته, این دولت ایران بود که منزوی ساختن خود را برگزید, و تمرکز بر روی گذشته را به جای تعهد برای یک آینده بهتر, که جز شکست خود حاصلی در برندارد, انتخاب کرد.
سال گذشته من به نقل از سخنی از سعدی شاعر “بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند” پرداختم. من هنوز به این گفته معتقدم - من با تمامی تار و پود وجود خود به آن اعتقاد دارم. و درحالی که ما همچنان با یکدیگر اختلاف داریم, دولت ایران باز از حق انتخاب برای پیگیری یک آینده بهتر و عمل به مسئولیتهای بین المللی خود, و در همان حال احترام به منزلت و حقوق بنیادین مردم خود برخوردار است.
از شما سپاسگزارم
عید شما مبارک
