تعداد اعدامها توسط مقامات رژیم ایران، که غالباً شهروندانی که بطرق مشکوکی محکوم شده‌اند را به‌طور علنی با جراثقالهای ساختمان‌سازی دار می‌زنند، به‌طور شدیدی از زمان روی کارآمدن حسن روحانی در ماه اوت افزایش یافته است.
بر اساس تجزیه و تحلیل آمار و ارقام توسط گروههای مستقلی هم‌چون عفو بین‌الملل، مرکز اسناد حقوق‌بشر ایران، و فعالان مختلف اپوزیسیون ایران در واشینگتن، جمهوری اسلامی هر ماه حدود 66 تن را اعدام می‌کند، که این رقم 19 تن در ماه بیشتر از دوره دو ساله قبل از روی کارآمدن روحانی است. منتقدین توافق هسته ای، اعدامها را اثبات این حقیقت می‌دانند که روحانی فاصله زیادی تا آن اصلاح‌طلب میانه رو که بسیاری وی را در زمان رسیدن به‌ریاست جمهوری تصویر می‌کردند دارد.
عفو بین‌الملل که مخالف هرگونه حکم اعدام است می‌گوید: ”در صورتی که شمار اعدامها همچنان افزایش یابد، تلاش مقامات رژیم ایران برای تغییر چهره بین‌المللی خود بی‌معنی است
به گفته بنیاد دفاع از دمکراسیها”در دوره‌های نارضایتی گسترده عمومی، رژیم تهران از اعدام، و به‌خصوص حلق‌آویز در ملأعام برای ارعاب مردم و یادآوری قدرت دولت مرکزی استفاده می‌کند. لذا افزایش تعداد اعدامها، هم به‌معنی نارضایتی عمومی و هم به‌معنی ترس رژیم است“.
علی صفوی، گفت”موج اعدامها از زمانی که روحانی سر کارآمد، نشانه‌های ترسناکی از اعدامهای سال 1988 را درخود دارد“.
در آن زمان، خمینی، جمله معروف خود مبنی بر این‌که ”جام زهر آتش‌بس را نوشیدم“ را بیان کرد، این بار نیز، ولی‌فقیه علی خامنه‌ای، به‌رغم خواست خود شروع به نوشیدن جام زهر عقب‌نشینی هسته ای کرده است.
رژیم می‌خواهد به مردم ایران اخطار کند که لبخند و چرب زبانی با طرف حسابهای غربی به معنی کاهش سرکوب مطلقی که کشور را طی سه دهه گذشته فراگرفته نیست.
سوالی که برای جامعه بین‌المللی مطرح است این است که آیا در عین حال که درگیر مسأله هسته ای است، آیا روی این تجاوزات فاحش به پایه ای‌ترین حقوق مردم ایران متمرکز می شود و از رژیم در این رابطه حسابرسی کند یا خیر..
واشنگتن تایمز 15 بهمن 92
