حقیقتاً این وندی شرمن نیست که به پرنده غرورما تیر می‌افکند. آنچه را که او امروز به آن مأموریت یافته است، بیشتر منتقدان منصف توافق هسته‌ای ژنو - نخوانید کم‌سوادها! - صادقانه پیش بینی می‌کردند و حالا احساس می‌کنند که تیرهای شرمن در کمان کسانی نشسته است که حتی یک پیش‌بینی ساده از« میزان اعتماد به امریکا» را بر نمی‌تابیدند.
از معاون وزیر خارجه و سخنگوی تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای در گفتگو با یک سایت داخلی می‌شنویم که «‌یکی از کارهای سخت ما تعیین طول دوره راه‌حل جامع یا گام نهایی خواهد بود. کار سخت دیگر ما در گام نهایی موضوع اراک است. ما دنبال حفظ آب سنگین اراک به عنوان یک دستاورد ملی هستیم»
سخن گفتن عراقچی از «سخت بودن حفظ آب سنگین اراک و تعیین زمان توافق نهایی مذاکرات» به نوعی ادامه همان حرف‌های شرمن و کری است! شرمن می‌گوید «ایران به آب سنگین نیازی ندارد» و عراقچی می‌گوید «حفظ آب سنگین دشوار است» کری می‌گوید: «زود‌تر از 20 سال نه» و عراقچی می‌گوید «تعیین طول دوره سخت است».
توافقی که در آذرماه صورت گرفت، توازن به نفع آمریکایی‌ها بود و امتیازات آمریکایی‌ها بیش از چیزی بود که ما گرفتیم. بنابراین باید اولا هدف این باشد که بیش از این امتیاز داده نشود و دوما گاهی همان کاری که آمریکایی‌ها انجام می‌دهند مقابله با مثل شود.
قطعا این 4 میلیارد و 7 میلیارد در اقتصاد نظام تاثیری نخواهد گذاشت و در قدم نهایی هم اینطور که به نظر می‌رسد آن تحریم‌های اصلی سر جای خود قرار دارد، پس ایجاد این انتظار، در جامعه نباید هدف دولتمردان باشد.
17بهمن92